Περιμένοντας τον προαστιακό που θα με πήγαινε στο αεροδρόμιο, το βλέμμα μου έπεσε στο συγκεκριμένο graffiti, το οποίο αφού πρώτα το φωτογράφησα, στη συνέχεια έμεινα στήλη άλατος να το κοιτάω σκεφτόμενη όλα όσα είδα και έζησα στην Αθήνα την βδομάδα που πέρασε. 510 για βασικό μισθό…ούτε για spray δε φτάνουν

Η γρήγορη επιστροφή μου στην ελληνική πρωτεύουσα με έκανε να δω πιο καθαρά και να επεξεργαστώ ακόμα καλύτερα όσα άκουγα και έβλεπα στην τηλεόραση για τη χώρα μου.

Όταν έμπαινα στο τρένο για να τη συνηθισμένη από χρόνια βόλτα μου στο κέντρο διαπίστωνα καθημερινώς ότι οι συνεπιβάτες μου ήταν συνεχώς αρπαγμένοι, θυμωμένοι. Αν ξεχνούσα δε, να κάνω άκρη για να περάσουν οι από πίσω μου, έβγαιναν στο λεπτό οι χαυλιόδοντες και άρχιζαν να μου γαβγίζουν απειλώντας με να με φάνε.

Δε λέω, και στο Μιλάνο οι άνθρωποι μπαινοβγαίνουν στο μετρό τρέχοντας σαν κουρδισμένα στρατιωτάκια αλλά μοιάζουν να έχουν ένα μικρό,ζωγραφιστό χαμόγελο στα χείλη κάτι που δεν μπόρεσα να διακρίνω -όσο και να το ήθελα- στους συμπατριώτες μου.

Περίμενα στην αποβάθρα της Ομόνοιας και οι διπλανοί μου είτε τσακώνονταν μεταξύ τους, είτε έβριζαν αγανακτισμένοι την κοινωνία και το κράτος είτε ήταν απορροφημένοι στις σκέψεις τους  με ένα γκρίζο σύννεφο κολλημένο πάνω από το κεφάλι τους. Τα πιτσιρίκια με τα χρωματιστά σορτσάκια μιλούσαν για σπουδές στο εξωτερικό και οι συζητήσεις μεταξύ φίλων αφορούσαν τη μείωση μισθών ή τις απειλές των αφεντικών για απολύσεις.

Θυμήθηκα τις πρώτες μου βόλτες με το τρένο, οι πρώτες κοπάνες με τις κολλήτες με προορισμό το Μοναστηράκι για σουβλάκι, βόλτα κάτω από την Ακρόπολη και Berska…

Θυμήθηκα τα παππούδια στο τρένο με το μαύρο τσαντάκι στη μασχάλη και με προορισμό την κρεαταγορά , τις κυρίες με το μαλλί “μόλις βγήκα απ’το κομμωτήριο” και τις σακούλες γεμάτες ψώνια, τα πιτσιρίκια να κάνουν φασαρία τρέχοντας απ’το ένα βαγόνι στο άλλο και τους ανέμελους επιβάτες με την εφημερίδα στο χέρι ( ΠFP* εποχή).

Τότε ο κόσμος δεν ήταν μέσα στην τσαντίλα και ο βασικός του μισθός δεν ήταν 510 ή 320 ευρώ, πήγαινε στην Ερμού και καφιόταν ότι πήγαινε στην ελληνική via Montenapoleone. Τώρα η Ερμού έχει πάθει και αυτή κατάθλιψη, έχει σκουρίνει, έχει γίνει πιο γκρίζα πιο κουρασμένη… Μέχρι και τα περιστέρια αδιαφορούν  πια, την έχουν καταχέσει…

Θυμήθηκα και την πρώτη μέρα που άνοιξε το μετρό στην Αθήνα, τον κόσμο που ξεχύθηκε για να ζήσει αυτή τη διαφορετική εμπειρία. Τα παιδιά με γουρλωμένα μάτια να αναρωτιούνται για το πώς είναι δυνατόν να τρέχει τόσο γρήγορα ένα τρένο και τους μεγαλύτερους να μιλάνε στο κινητό με το σόι στην επαρχία, λέγοντας:” Χάνιεις Γιάννιη μου, σε 6 λεπτά από την Αττική, βρίσκεσαι στο Σύνταγμα, ζούμε μεγάλες στιγμές!”

Άλλαξαν πολλά από τότε, το εισιτήριο δεν κοστίζει πλέον 0,25 λεπτά αλλά 1,40. Στο τρένο μπαίνουμε όχι γιατί η βόλτα στο κέντρο ή στον Πειραιά είναι μια ευχάριστη εμπειρία συνδεδεμένη με το τρένο αλλά γιατί πλέον η βενζίνη έχει φτάσει στα ύψη και οι μισθοί στα βάθη. Οι ζητιάνοι στα βαγόνια δεν είναι πλέον μόνο τσιγγάνοι οι τοξικομανείς, αλλά έλληνες της μεσαίας τάξης- χωρίς δουλειά που βρίσκονται στα όρια της φτώχιας…

Άλλαξαν πολλά από τότε αλλά είμαι αισιόδοξη ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε, να την παλέψουμε και αυτή τη φορά… οι μισοί από μας φεύγοντας στο εξωτερικό με τη σκέψη στην πατρίδα και την ελπίδα να γυρίσουμε πίσω με χρήματα, και οι άλλοι μισοί σφύγγοντας τα δόντια και δουλεύοντας για 300 ευρώ το μήνα με την ευχή ότι όλα θα ξαναμπούν στη θέση τους…

Γιατί όπως λέει και το αγαπημένο ελληνικό ρητό…

Θα γυρίσει ο τροχός, θα… και ο φτωχός…

Καλή εβδομάδα σε όλους

*Προ Free Press

Comments

comments