Σήμερα ξεκινάμε και οι δυο για ένα μεγάλο ταξίδι. Εσύ δεν ξέρω ακριβώς πού πηγαίνεις, εγώ δε βιάζομαι να φτάσω εκεί που πάω. Σου γράφω αυτά που θα καθόμουν να σου ψιθυρίσω αν ήμουν σήμερα κάπου εκεί κοντά σου. Σου γράφω ενώ βρίσκομαι ξαπλωμένη στο – ο Θεός να το κάνει- κρεβάτι της καμπίνας μου, στον Υπερσιβηρικό. Πειραχτήρι μέχρι και την τελευταία στιγμή ήσουν. Μου την έκανες την πρώτη φορά όταν έφυγα για Ινδία -λες και το έκανες επίτηδες- και τώρα φεύγεις ενώ εγώ βρίσκομαι σε Ρωσικό έδαφος. Δε λυπάμαι. Ξέρω ότι τα 90 χρόνια σου τα έζησες στο φουλ. Με φτώχεια, με Ιταλούς πάνω από το σβέρκο σου, με στεναχώριες αλλά και πολλές χαρές. Είδες τα παιδιά σου και τα εγγόνια σου να μεγαλώνουν. Εντάξει, δισέγγονα δεν πρόλαβες αλλά μην τα θες όλα δικά σου! Μέχρι και τον Μάρτιο τα έζησες γερός, χωρίς γιατρούς και νοσοκομεία. Με τσιγάρο και…