Την Κύπρο την αγάπησα πολύ πριν τη γνωρίσω από κοντά. Μέχρι να περάσω στο Πάντειο Δημοσιογραφία, τη μόνη επαφή μου μαζί της, την είχα αποκτήσει μέσα από το βιβλίο της Ιστορίας, στο Λύκειο. Και μη φανταστείς, όλες κ όλες δυο σελίδες έκαναν αναφορά στο Κυπριακό. Τίποτα παραπάνω. Γνωστούς ή συγγενείς δε μου έλαχε να έχω εκεί, οπότε δε γνώριζα τίποτα άλλο για το νησί της Αφροδίτης, πέρα από το χαλούμι και του δημάρχου το παιδί με τα ριάλια του, τα σελίνια του και τα πεντόλιρά του. Μέχρι που στη φοιτητική ζωή μου εμφανίστηκε εκείνη, εκείνη που στη συνέχεια έγινε φίλη και αδερφή μου και που μετά τις σπουδές και την επιστροφή της στη Λευκωσία, πήγα να τη βρω – έστω και για λίγο – έστω και αν της κουβάλησα στο σπίτι της και παρέα. Εκείνη δεν είπε όχι, άλλωστε ποτέ δεν έλεγε όχι, μόνο χαμόγελα χάριζε και χαρίζει. Τώρα που το…