Μου λείπεις και σου ζητώ συγγνώμη που σε είχα τόσο δεδομένο. Που θεωρούσα ότι η σχέση μας ήταν “σιγουράκι”. Ότι θα βρισκόσουν πάντα εκεί διαθέσιμος για μένα. Αγαπημένε μου κόσμε. Μου λείπεις. Μου λείπουν τα βουνά σου, τα ποτάμια σου, οι θάλασσες σου, τα χωριά σου, οι πόλεις σου. Μα πάνω απ’όλα μού λείπουν οι άνθρωποί σου! Οι φυλές σου. Η πολυχρωμία σου. Η “βαβέλ” σου.