Σαν σήμερα, πριν δύο χρόνια ξεκινούσα να προετοιμάζω το ταξίδι μου με τον Υπερσιβηρικό, ένα τρένο μύθο. Ένα τρένο που διασχίζει το 1/3 του κόσμου, 3 χώρες και την πιο βαθιά λίμνη του κόσμου, τη λίμνη Βαϊκάλη. Ένα τρένο που ήταν για πολλά
Να'μαι λοιπόν ξανά στα πάτρια εδάφη να κοιτάζω πίσω από το ραγισμένο παράθυρο του τρένου γνωστές, παλιές, καθημερινές διαδρομές. Παίρνω το τρένο από το Μοναστηράκι προς την Κηφισιά. Μπαίνω στο βαγόνι και στέκομαι όρθια, σχεδόν κολλώντας τη μούρη μου στο τζάμι.
Κυριακή, μπαίνεις στο μετρό για να κατέβεις στο κέντρο για το απογευματινό καφεδάκι με φίλους. Κάθεσαι στο κάθισμα σου και βάζεις τα ακουστικά στα αυτιά περιμένοντας να φτάσεις όσο το δυνατό πιο γρήγορα στον προορισμό σου. Μέχρι εδώ όλα καλά! Ανοίγουν οι πόρτες