Σαν σήμερα, πριν δύο χρόνια ξεκινούσα να προετοιμάζω το ταξίδι μου με τον Υπερσιβηρικό, ένα τρένο μύθο. Ένα τρένο που διασχίζει το 1/3 του κόσμου, 3 χώρες και την πιο βαθιά λίμνη του κόσμου, τη λίμνη Βαϊκάλη. Ένα τρένο που ήταν για πολλά
...και όχι με το αυτοκίνητο ή το αεροπλάνο.... Εντάξει, ξεκινάω τονίζοντας πως τόσο το τρένο όσο και το αεροπλάνο είναι μέσα μεταφοράς απαραίτητα για τα κοντινά ή μακρινά μου ταξίδια και συνεπώς δε γίνεται να τα απαρνηθώ.
«Δεν υπάρχει ταξίδι με τρένο που να μπορεί να συγκριθεί σε διάρκεια με οποιοδήποτε άλλο στον κόσμο. Το μεγάλο σιδηροδρομικό ταξίδι είναι ο Υπερσιβηρικός. Ολα τα άλλα είναι ασήμαντα». Αυτά έγραφε το 1978 στο βιβλίο του The Big Red Train
Ήμουν που λες τις προάλλες στο Μιλάνο και είχα σταματήσει σε μια στάση για να πάρω το τραμ. Το τραμ του Μιλάνου είναι must see, όχι τα νέα τραμ αυτά που μοιάζουν με τα δικά μας αλλά το παλιό ξύλινο με
Η αλήθεια είναι πως το σημερινό ποστ είχα σκοπό να το γράψω πολύ νωρίτερα και με πολύ διαφορετικό ύφος αλλά κάποιες φορές όσο και να θέλουμε να γελάσουμε ή να κάνουμε πλάκα
Να'μαι λοιπόν ξανά στα πάτρια εδάφη να κοιτάζω πίσω από το ραγισμένο παράθυρο του τρένου γνωστές, παλιές, καθημερινές διαδρομές. Παίρνω το τρένο από το Μοναστηράκι προς την Κηφισιά. Μπαίνω στο βαγόνι και στέκομαι όρθια, σχεδόν κολλώντας τη μούρη μου στο τζάμι.
Όσο μεγαλώνω γίνομαι όλο και πιο περίεργη! Το ξέρω, προσπαθώ να το καταπολεμήσω αλλά δεν τα καταφέρνω και πολύ καλά μέχρι στιγμής! Παλεύω με τον εαυτό μου να μη δίνει σημασία στα μικρά, ασήμαντα πράγματα που με ενοχλούν καθημερινά, αλλά μάταια! Μέχρι στιγμής
30 Γενάρη 1944, Στην αποβάθρα 21 του Κεντρικού σταθμού του Μιλάνου, στον ίδιο ακριβώς σταθμό που εγώ αποφάσισα να ξεκινήσω να διηγούμαι online τις τρενοιστορίες μου, πριν 69 χρόνια ένα τεράστιο πλήθος Ιταλών Εβραίων όλων των ηλικιών, στοιβαζόταν στα βαγόνια - παρά
Γενικότερα η αναπόληση που με έχει πιάσει το τελευταίο διάστημα πολύ με ανησυχεί! Που το πάω που το φέρνω πετάω κάτι φράσεις του τύπου: “Θυμάσαι τις κασσέτες, τα floppy disk, την Candy Candy, τα δρακουλίνια;!” Προχθές λοιπόν θυμήθηκα και το πρώτο
Να'μαι λοιπόν 2 χρόνια μετά ακόμα στη Βόρεια Ιταλία ή αλλιώς στην Polentaland Προσπαθώ να βάλω σε μια τάξη και να αριθμήσω όλα αυτά που κατάφερα να κάνω και όλα όσα βρίσκονται ακόμα στην to do list μου