Να'μαι λοιπόν 2 χρόνια μετά ακόμα στη Βόρεια Ιταλία ή αλλιώς στην Polentaland Προσπαθώ να βάλω σε μια τάξη και να αριθμήσω όλα αυτά που κατάφερα να κάνω και όλα όσα βρίσκονται ακόμα στην to do list μου
Να τι έγραφα δυο χρόνια πριν για το μπλογκ FashionArtLovers Δεν ξέρω τι περιμένεις να διαβάσεις παρακάτω βλέποντας αυτόν τον τίτλο αλλά σίγουρα δεν είναι αυτό που νομίζεις… Με λένε Μαρία Κ. και είμαι ένα παιδί της ξενιτιάς και εγώ… Όμως
Κυριακή, μπαίνεις στο μετρό για να κατέβεις στο κέντρο για το απογευματινό καφεδάκι με φίλους. Κάθεσαι στο κάθισμα σου και βάζεις τα ακουστικά στα αυτιά περιμένοντας να φτάσεις όσο το δυνατό πιο γρήγορα στον προορισμό σου. Μέχρι εδώ όλα καλά! Ανοίγουν οι πόρτες
Την περασμένη Παρασκευή ξαναγύρισα μετά από αρκετές εβδομάδες στον "πολυαγαπημένο" μου σταθμό του Desenzano. Στο σταθμό που έπαιρνα κάθε πρωί το τρένο για Milano. Αυτή τη φορά όμως, δεν πήγα σαν επιβάτης αλλά σαν
Απρίλιος 2008. Σπουδαστής ακόμα στη δραματική σχολή, αποφασίζω να πάω με τέσσερις συμφοιτητές μου στη Θεσσαλονίκη για να δούμε την παράσταση «Λεωφορείον ο Πόθος» με πρωταγωνίστρια την καθηγήτριά μας, Πέμυ Ζούνη. Κλείνουμε εισιτήρια με το τρένο των 12.30 το μεσημέρι για
Θυμάστε την τελευταία φορά που θυμώσατε τόσο πολύ που από τα αυτιά σας έβγαιναν καπνοί, από τα ρουθούνια σας φωτιές και από το στόμα σας άφθονες - και χωρίς ντροπή- βρισιές; Το θυμάστε; Λοιπόν, πολλαπλασιάστε αυτό το συναίσθημα επί 10
Είναι πλέον φανερό πώς μου αρέσει να ταξιδεύω με τρένο γιατί είναι ένας από τους πιο ευχάριστους τρόπους για να κρυφακούω και να κρυφοκοιτάω τους γύρω μου. Είναι επίσης εμφανές ότι μου αρέσει να σχολιάζω τα άτομα που περνούν από
Ιδέα, Προορισμός, Χρόνος, Απόφαση, Εισιτήρια, Προετοιμασία, Συζήτηση, Σταθμός και………Τρένο! Ένα trainstory ξεκινάει κάπως έτσι, αφού περάσει από τα παραπάνω στάδια. Κάποιοι θα πουν ότι το πιο σημαντικό στάδιο είναι αυτό της ΙΔΕΑΣ! Τι ήταν αυτό που προκάλεσε το ταξίδι σου
"Τα εισιτήριά σας παρακαλώ!" Ποιος δεν έχει ακούσει τουλάχιστον μια φορά στη ζωή του αυτή τη χαρακτηριστική φράση να βγαίνει από το στόμα ενός ελεγκτή εισιτηρίων!; Προσωπικά,όσες φορές ακούω αυτή τη φράση ακόμα και να έχω εισιτήριο, με λούζει κρύος ιδρώτας.
Είναι η πρώτη φορά που νιώθω τόσο μόνος, τόσο απεγνωσμένος! Άραγε θα γυρίσει; Την Κατερίνα τη γνώρισα πριν 4 χρόνια. Καθόμουν αμέριμνος στη βιτρίνα ενός παιχνιδάδικου μέχρι που τη προσοχή μου τράβηξε ένα ξανθό κοριτσάκι 3 χρονών,το οποίο με έδειχνε επίμονα