Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί πιστεύουμε πως η μυρωδιά δεν έχει μορφή, υφή και χρώμα. Εγώ πιστεύω πως έχει και παραέχει μάλιστα! Τώρα θα μου πεις, τι θέλω και αμπελοφιλοσοφώ πρωινιάτικα και αντί να κάνω καμιά βουτιά, κάθομαι και τρώγομαι χωρίς λόγο μπροστά στο πισι μου. Περίμενε όμως ρε παιδί μου, δώσε μου ένα λεπτό να σου εξηγήσω!

Το τελευταίο διάστημα που λες, μου έτυχε αρκετές φορές να μυρίσω κάτι και αυτό το κάτι να δημιουργήσει αμέσως στο μυαλό μου εικόνες, χρώματα, πρόσωπα, συναισθήματα και στιγμές που έζησα στο παρελθόν.

Μη μου πεις πως δε σου έχει τύχει να περπατάς -για παράδειγμα- στο δρόμο και να μυρίσεις ένα άρωμα/μια κολώνια και αυτή η μυρωδιά να σου φέρει στο μυαλό συγκεκριμένες εικόνες, συγκεκριμένα πρόσωπα;! Ένα λουλούδι, ένα φαγητό που η μυρωδιά του σε ταξιδεύει ασυναίσθητα σε μια στιγμή του παρελθόντος!

Ναι, το ξέρω μπορεί να σου φαίνεται ανούσιο αυτό που σου λέω, αλλά έχεις σκεφτεί πόσο περίεργα παιχνίδια παίζει το μυαλό μας; Μπορεί να μη θυμάσαι τι έφαγες εχθές, αλλά με το που τύχει και μυρίσεις ένα άρωμα, το μυαλό σου μπορεί να σε ταξιδέψει αμέσως σε μια στιγμή του παρελθόντος και να σου θυμίσει για παράδειγμα τότε που έπαιζες στο χωριό και έπιανε η βροχή… και το χώμα στην αυλή του παλιού σχολείου μύριζε πέτρα και σκουριά και συ ήσουν τόσο τσαντισμένος γιατί σου χάλαγε το παιχνίδι και έμενε το κρυφτό στη μέση.

Προσωπικά, έχω προσέξει πως κάποιες μυρωδιές όταν μπαίνουν στα ρουθούνια μου με οδηγούν πάντα σε πολύ συγκεκριμένα μονοπάτια, σε συγκεκριμένες στιγμές της ζωής μου και γι’αυτό με κάνουν να αμφισβητώ αυτούς που λένε πως ο ανθρώπινος νους με το πέρασμα του χρόνου ξεχνά πρόσωπα και καταστάσεις. Και επειδή το προηγούμενο βράδυ έφτασε στα ρουθούνια μου μια μυρωδιά η οποία με έκανε να χάσω τον ύπνο μου, με έπιασε να κάτσω να καταμετρήσω μερικές από τις μυρωδιές που μου φέρνουν στο μυαλό συγκεκριμένες περιόδους/στιγμές της ζωής μου και μου δημιουργούν μελαγχολία, χαρά, λύπη ή καμιά φορά μέχρι και θυμό.

• Η μυρωδιά του πεύκου για παράδειγμα, μου φέρνει στο μυαλό διακοπές με τους γονείς μου στη Βόρεια Ελλάδα.
• Το γιασεμί, μου θυμίζει πάντα την μεγάλη κόκκινη κούνια του παιδικού σταθμού που πήγαινα μωρό.
• Η μυρωδιά του πατσουλί μου θυμίζει τη διευθύντρια του δημοτικού με τα κόκκινα, λεπτά της μαλλιά πιασμένα πάντοτε κότσο.
• Η μυρωδιά της βενζίνης με κάνει να ανακαλώ στη μνήμη μου τη στιγμή που ο πατέρας μου καθισμένος στο αυτοκίνητο μου έλεγε πως η συγκεκριμένη μυρωδιά προκαλεί εξάρτηση.
• Το δεντρολίβανο με ταξιδεύει πάντα στη Δονούσα ενώ η γαρδένια στη Ζάκυνθο.
• Το ξύσμα του λεμονιού μου θυμίζει τη γιαγιά μου που ερχόμενη “απέ την Πόλη” μας έφερνε πάντα κολόνια “λεμονάκι”.

Και είναι κ άλλες τόσες μυρωδιές που δεν μπορώ να τις περιγράψω, να τις προσδιορίσω και όμως αν τυχόν τις μυρίσω μου φέρνουν κατευθείαν στο νου την οικεία μυρωδιά της μητέρας μου και του σπιτιού μας ή την αφιλόξενη αίθουσα αναμονής  ενός συγκεκριμένου νοσοκομείου.

Ναι, νομίζω πως τελικά αυτό που μένει στο μυαλό μας δεν είναι οι εικόνες αλλά οι μυρωδιές, οι οποίες καλά κρυμμένες στο υποσυνείδητό μας περιμένουν την κατάλληλη στιγμή ώστε να πυροδοτήσουν μια αλληλουχία γεγονότων που μας φέρνει στη συνέχεια στο μυαλό παλιές μνήμες και στιγμές απ’τη ζωή μας.

Υ.Γ: Μόνο μη με ρωτήσετε τι κρύβεται πίσω από τη φράση “μυρωδιά καλοκαιριού”. Αρκετές αμπελοφιλοσοφίες για σήμερα, δε συμφωνείτε;

Comments

comments