Έχοντας αφήσει πίσω μου τη Μόσχα, επιβιβάστηκα στον περίφημο Υπερσιβηρικό με σκοπό να διασχίσω τη Σιβηρία. Δε θα σου μιλήσω όμως  για τη ζωή στο τρένο γιατί σου είχα δώσει μια πρώτη γεύση εδώ και εδώ αλλά θα σε πάω κατευθείαν στην πρώτη στάση μου, στο Ιρκούτσκ , το Παρίσι… της Σιβηρίας.

Ακούγοντας “Σιβηρία” είμαι σίγουρη πως σκέφτεσαι το κρύο και το χιόνι που σκεπάζει την ευρύτερη περιοχή και ομολογώ πως δεν έχεις άδικο. Άλλωστε δεν είναι τυχαίο που η λέξη “Σιβηρία” στη γλώσσα των Μογγόλων σημαίνει “η Χώρα που κοιμάται (που βρίσκεται σε χειμερία νάρκη”!  Στις αρχές Ιουλίου όμως που την επισκέφτηκα εγώ, πρέπει να σου πω ότι είχε αφόρητη ζέστη. Το θερμόμετρο είχε κολλήσει στους 35 βαθμούς Κελσίου και με έκανε να απορώ πώς είναι δυνατό το χειμώνα, το συγκεκριμένο μέρος να φτάνει τους -30° C.

Βγαίνοντας λοιπόν από το σταθμό του τρένου, την Τίφανι (συνταξιδιώτισσα στο τρένο) και εμένα, μας υποδέχτηκαν η φρικτή ζέστη και η γλυκιά Yelena, γέννημα θρέμμα της πόλης του Ιρκούτσκ η οποία είχε κανονίσει να μας ξεναγήσει τόσο στη συγκεκριμένη πόλη όσο και στο χωριό Listvyanka στη λίμνη Βαϊκάλη, στο οποίο θα μέναμε 3 νύχτες.

Η βόλτα μας  στην πόλη ξεκίνησε από το πιο γνωστό σημείο, το σημείο με τις εκκλησιές στις όχθες του ποταμού Angara. Ναι, η πρώτη διαπίστωση της ημέρας ήταν ότι το Ιρκούτσκ είναι γεμάτο εκκλησίες, ΓΕΜΑΤΟ! Οι σημαντικότερες εξ αυτών βρίσκονταν ακριβώς μπροστά μου.

Η Yelena μας μίλησε για την κάθε εκκλησία ξεχωριστά δίνοντας έμφαση στη Bogoyavlensky και στη Saviour’s Church οι οποίες συνδύαζαν αρμονικά πέτρα, ξύλο και χρώμα. Περπατώντας κατά μήκος του ποταμού και χαζεύοντας για λίγα λεπτά το άγαλμα του Yakov Pokhabov, ιδρυτή της πόλης, μας διηγήθηκε κάποια πράγματα για την πόλη καθώς -το ομολογώ- δεν είχα την παραμικρή ιδέα.

Το Irkutsk λοιπόν ιδρύθηκε από τον κύριο Pokhabov το 1652 και για πολλά χρόνια είχε το τίτλο του τόπου εξορίας όπως και ολόκληρη η Σιβηρία  άλλωστε, καθώς λόγω των χαμηλών θερμοκρασιών ο θάνατος ή η εξορία στη συγκεκριμένη περιοχή ήταν το ίδιο πράγμα. Παρά το ψυχρό κρύο όμως, η πόλη είχε μια ιδιαίτερη ομορφιά και μια φινέτσα. Βέβαια, όπως μάθαμε στη συνέχεια, το 1879 λόγω μεγάλης πυρκαγιάς, τα 3/4 της πόλης του Irkutsk καταστράφηκαν.

Η πόλη όμως υπέφερε και στη συνέχεια, καθώς κατά τη διάρκεια του ρωσικού εμφυλίου πολέμου (1920), διεξήχθησαν σκληρές μάχες ανάμεσα σε «Κόκκινους» και «Λευκούς» προκαλώντας νέες καταστροφές στην ευρύτερη περιοχή.

Πλέον η πόλη έχει αναπτυχθεί και πάλι λόγω της μεγάλης συγκέντρωσης βιομηχανιών, τα περισσότερα κτήρια ξαναχτίστηκαν διατηρώντας στοιχεία από την παλιά αίγλη τους και η ζωή δίπλα στον ποταμό Angara κυλάει ξανά κανονικά.

Μάλιστα το Ιρκούτσκ θεωρείται  το “Παρίσι της Σιβηρίας” λόγω του σημείου στο οποίο βρίσκεται αλλά και λόγω των όμορφων κτηρίων  με τις ρομαντικές λεπτομέρειες. Δεν είναι τυχαίο ότι θα δεις κατά μήκος του ποταμού τις περίφημες κλειδαριές και τα λουκετάκια που βάζουν οι ερωτευμένοι για να “κλειδώσουν” τον έρωτά τους, όπως δηλαδή και στο Παρίσι.  Μικρή διαφορά; Οι Ρώσοι είναι λιγότερο διακριτικοί από τους Γάλλους. Δες την φωτογραφία ακριβώς από πάνω.

Περπατώντας προς το κέντρο της πόλης και αφήνοντας πίσω μας τον ποταμό Angara, η Yelena μας μίλησε και για τα γνωστά ξύλινα σπίτια με τις απίστευτες λεπτομέρειες στα παράθυρά τους. Ξύλινες δαντέλες όχι αστεία! Μας είπε πως πλέον στην πόλη υπάρχουν μόνο 3-4 δρόμοι που μπορείς να τα βρεις καθώς λόγω του ξύλου τα περισσότερα έχουν καεί και όσα από αυτά υπάρχουν ακόμα, είναι πολύ δύσκολο να τα συντηρήσουν οι ντόπιοι καθώς το κόστος συντήρησης είναι τεράστιο.

Ομολογώ ότι ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά! Τεράστια παράθυρα με υπέροχα χρώματα και ξύλινες φινετσάτες λεπτομέρειες που σε προκαλούσαν να σταματήσεις και να τα φωτογραφίσεις. Πρέπει να σταμάτησα σχεδόν μπροστά σε όλα τα σπίτια της συγκεκριμένης γειτονιάς. Η Yelena σχολίασε πως η τόση λεπτομέρεια στα παράθυρα (ξύλινη δαντέλα) ήταν για να δυσκολεύει τα κακά πνεύματα να μπουν στα σπίτια. (Μάλιστα!)

Πριν αποχαιρετήσουμε το Ιρκούτσκ και κατευθυνθούμε οδικώς – μια ώρα δρόμος- προς τη λίμνη Βαϊκάλη, κάναμε μια στάση για καφέ σε μια απίστευτη underground καφετέρια  την οποία πρέπει να επισκεφθείς. Όταν λέω underground εννοώ κυριολεκτικά κάτω από το έδαφος! Ναι ναι! Και το πιο ωραίο είναι πως για να βρεις τη σκάλα που οδηγεί στην καφετέρια πρέπει να περάσεις μέσα από ένα λουλουδάδικο (δες τη φωτό παραπάνω). Αν δεν σου το προτείνει κ δε σε οδηγήσει κάποιος που έχει πάει στο παρελθόν, δεν υπάρχει περίπτωση να το βρεις το συγκεκριμένο μέρος. Αξίζει να πας για να διαβάσεις το βιβλίο σου και να πιεις τον καφέ σου.

Φεύγουμε λοιπόν από τη μοναδική πόλη που έχει ίση απόσταση από τους τρεις μεγάλους ωκεανούς του κόσμου: τον Αρκτικό, τον Ειρηνικό και τον Ινδικό -ναι το Ιρκούτσκ εννοώ- και κατευθυνόμαστε στο μικρό αλλά τουριστικό χωριουδάκι της λίμνης Βαϊκάλης, τη Listvyanka.

Για τη λίμνη Βαϊκάλη όμως θα σου αναλύσω περισσότερα στο επόμενο post, αρκούμαι μόνο στο να σου πω πως η επιλογή μου για διαμονή δεν ήταν ούτε κάποιο ξενοδοχείο ούτε κάποιο hostel αλλά  το home stay, η φιλοξενία δηλαδή σ’ένα υπέροχο ξύλινο σπίτι του οποίου η ιδιοκτήτρια μας διάθεσε ένα από τα δωμάτιά της ενώ μας περίμενε καθημερινά στην κουζίνα ένα υπέροχο γευστικότατο παραδοσιακό φαγητό τόσο το πρωί όσο και το βράδυ.

Συνεχίζεται…

 

Δες όλα τα post του ταξιδιού μου με τον Υπερσιβηρικό εδώ

Το συγκεκριμένο post είναι αφιερωμένο στη μνήμη του Max (συνταξιδιώτη μου στο τρένο) που έφυγε νωρίς… Goede reis Max

Comments

comments