Η αλήθεια είναι πως το σημερινό ποστ είχα σκοπό να το γράψω πολύ νωρίτερα και με πολύ διαφορετικό ύφος αλλά κάποιες φορές όσο και να θέλουμε να γελάσουμε ή να κάνουμε πλάκα
Να'μαι λοιπόν ξανά στα πάτρια εδάφη να κοιτάζω πίσω από το ραγισμένο παράθυρο του τρένου γνωστές, παλιές, καθημερινές διαδρομές. Παίρνω το τρένο από το Μοναστηράκι προς την Κηφισιά. Μπαίνω στο βαγόνι και στέκομαι όρθια, σχεδόν κολλώντας τη μούρη μου στο τζάμι.
Αθήνα, η πόλη που δεν κοιμάται ποτέ! Η πόλη του άγχους, των ευκαιριών, της διασκέδασης, της ρουτίνας και πολλών άλλων πραγμάτων
Όσο μεγαλώνω γίνομαι όλο και πιο περίεργη! Το ξέρω, προσπαθώ να το καταπολεμήσω αλλά δεν τα καταφέρνω και πολύ καλά μέχρι στιγμής! Παλεύω με τον εαυτό μου να μη δίνει σημασία στα μικρά, ασήμαντα πράγματα που με ενοχλούν καθημερινά, αλλά μάταια! Μέχρι στιγμής