Ήταν ένας Γερμανός, μια Βέλγα και δύο Ελληνίδες… Μοιάζει με ανέκδοτο αλλά είναι η καθημερινότητα τεσσάρων erasmus φοιτητών πριν από τέσσερα χρόνια, σ’ένα διαμέρισμα της Ισπανίας στην περιφέρεια της Βαλένθιας.

Ας τα πάρω όμως από την αρχή… Βρίσκομαι στο τρένο και χάρη στην πανταχού παρούσα apple τεχνολογία αποφασίζω να δω μια ταινία για να περάσει η ώρα μου. Ψάχνοντας, πέφτω πάνω στο L’auberge espagnole, το ισπανικό διαμέρισμα, αποφασίζω να το δω και στα πρώτα 10 λεπτά… πλαφ! Ξεπετάγονται οι μνήμες από την ερασμιακή μου ζωή στην Ισπανία.

Το πρόγραμμα erasmus πέρα από την αρχική γραφειοκρατία, το τρέξιμο, το άγχος και την τελική συνέντευξη με τον υπεύθυνο καθηγητή, είναι μια απίστευτα ξεχωριστή εμπειρία που βιάζεσαι να την πιάσεις από τα μαλλιά και να μην αφήσεις ούτε λεπτό να πάει χαμένο. Έτσι ένιωθα και γω πριν από 4 χρόνια και 2 μήνες μπροστά στο check in για Βαλένθια με γονείς να δακρύζουν για το κορίτσι τους που πάει στα ξένα, με φίλους να μου εύχονται να καλοπεράσω και με μια σχέση που φώναζε από μακρυά ότι δεν θα αντέξει την απόσταση…

Φτάνοντας στη Βαλένθια και παίρνοντας το τρένο για Castellòn De La Plana ,με 4 βαλίτσες στα χέρια και στους ώμους, συνειδητοποιώ για πρώτη φορά ότι έχω φύγει από το δίχτυ ασφαλείας των γονιών μου και της καθημερινότητάς μου και βρίσκομαι σε μια ξένη χώρα μόνη μου αλλά… γεμάτη περιέργεια και διάθεση να ανακαλύψω τι μου επιφυλάσσει αυτός ο καινούριος κόσμος που ανοίγεται μπροστά μου!

Ο πρώτος μήνας είναι περίεργος, δε μιλάω ακόμα καλά τα ισπανικά και πρέπει να βρω διαμέρισμα να μείνω, αφού πρώτα αγοράσω ισπανικό κινητό για να τηλεφωνώ. Μετά από χίλια τηλεφωνήματα καταλήγω σ’ένα φτηνό αλλά παλιό διαμέρισμα με τη Λουκία- η οποία θα γίνει η καλύτερή μου φίλη πέρα από συγκάτοικος- τη Lore από το Βέλγιο και τον Berengar από τη Γερμανία. Διαφορετικές κουλτούρες που αναμειγνύονται κάτω από την ίδια ισπανική στέγη, μέσα στο ίδιο ψυγείο με ξεχωριστά ράφια για τον κάθε συγκάτοικο, στο κοινό πρόγραμμα καθαριότητας κολλημένο στον τοίχο, στις κοινές erasmus fiestas και φυσικά κάτω από μια κοινή γλώσσα επικοινωνίας… τα ισπανικά.

Το δεύτερο μήνα παρακολουθώ τα μαθήματα στο πανεπιστήμιο, έχω ήδη καλυτερεύσει τα ισπανικά μου,έχω μάθει να πίνω καφέ con leche, έχω βρει το πιο φθηνό σουπερμάρκετ με την καλύτερη Don Simon σαγκρία και έχω γνωρίσει όλους τους άλλους εράσμους φοιτητές:

1. Η ομάδα των Γερμανών: ευγενικοί αλλά είναι μια κλειστή κάστα. ( λέξη κλειδί Scheiße!)
2. Η ομάδα των Ιταλών: φωνακλάδες και έξω καρδιά. Αν είσαι κοπέλα και έχεις και χιούμορ γίνεσαι αμέσως φίλη τους.(cazzo!)
3. Η ομάδα των Άγγλων και Ιρλανδών: φέρτε τους αλκοόλ και γίνονται αμέσως η ψυχή της παρέας.(fuck mate!)
4. Η ομάδα των Βέλγων και των Ολλανδών: χαμηλών τόνων και διακριτικοί.(echt?)
5. Η ομάδα των Ελλήνων: δεν θα κρίνω μιας και ανήκω σε αυτή την κατηγορία (Έλα ρε!)

Οι επόμενοι μήνες περνούν με μόνο άγχος τις εργασίες,το σε πιο μαγαζί θα πιούμε τη σαγκρία μας και σε πιο club θα περάσουμε τη βραδιά μας. Οι ομάδες έχουν πλέον αναμειχτεί, τα πρώτα διεθνή καρδιοχτύπια έχουν αρχίσει να ακούγονται και οι εκδρομές σε διάφορες ισπανικές πόλεις είναι must. Α! Και η θάλασσα, αχ αυτή η θάλασσα και ο γαλάζιος ουρανός, σου έπαιρναν τα μυαλά και ξέχναγες εντελώς ότι αυτή η εμπερία θα έφτανε κάποια στιγμή στο τέλος της.

Γυρνώντας πίσω στη χώρα σου, οι πρώτες μέρες είναι δύσκολες. Δύσκολες γιατί είναι περιέργο να γυρνάς στα ίδια, είναι περίεργο να μιλάς ξανά τη γλώσσα σου, να μην περνάς τη μέρα σου με άλλους 20 ανθρώπους από διαφορετικά μέρη του κόσμου, να μην πρέπει να ψωνίσεις και να ετοιμάσεις μόνη σου το φαγητό… Οι 6 μήνες της ανεμελιάς έχουν τελειώσει, και συ το μόνο που έχεις να σου το θυμίζει είναι η ικανότητά σου να αναγνωρίζεις τη κάθε ξένη γλώσσα που μιλάνε οι τουρίστες στο Μοναστηράκι και τα erasmus γκρουπάκια που κυκλοφορούν ανέμελα στο κέντρο της Αθήνας… Και μια μελαγχολία… γιατί ξέρεις ότι τα εράσμους χρόνια πέρασαν και δυστυχώς, μαζί τους όλες οι ανέμελες φοιτητικές στιγμές!

Μέτα από 4** λοιπόν χρόνια κάνοντας ένα μικρό απολογισμό, εξακολουθώ να θεωρώ την κίνηση μου να πάω στην Ισπανία ως erasmus φοιτήτρια, μία από τις πιο σημαντικές αποφάσεις της ζωής μου. Έμαθα μια καινούρια γλώσσα, μέθυσα, γέλασα, έκλαψα, ερωτεύτηκα, γνώρισα άτομα από όλο τον κόσμο, έκανα φιλίες που κρατούν ακόμα, ταξίδεψα… μα πάνω απ’όλα άνοιξαν οι ορίζοντές μου και κατάλαβα πως μόνο αν βγούμε από το δίχτυ προστασίας της οικογένειάς μας, των γνωστών μας, της χώρας μας, μπορούμε πραγματικά να γνωρίσουμε τον εαυτό μας, τις δυνατότητες μας, τους φόβους μας και.. τα όνειρά μας…

*Το πιο γνωστό πρόγραμμα στον φοιτητικό κόσμο!  Στα Ελληνικά λέγεται Διά Βίου Μάθηση/ΈΡΑΣΜΟΣ: αφορά στις οργανωμένες ανταλλαγές φοιτητών,εντός Ευρωπαικής Ένωσης, για αναγνωρισμένες περιόδους σπουδών μέσω του Συστήματος Μεταφοράς Πιστωτικών Μονάδων (ECTS).

**Latest update: 8 χρόνια

Comments

comments