Όχι, αυτό το τελευταίο post του 2020 δεν έχει ταξιδιωτικό απολογισμό όπως τις προηγούμενες χρονιές. Αυτό το τελευταίο blog post της χρονιάς έχει μόνο σκέψεις συγχώρεσης.

Ομολογώ πως είχα αποφασίσει να μη γράψω τίποτα αυτή την ημέρα, καθώς από το πρωί βλέπω στο facebook & το instagram φράσεις και κείμενα για το πόσο άσχημη χρονιά ήταν η φετινή και πόσο θέλουμε να φύγει. Πόσο λίγα ταξίδια κάναμε φέτος και πόσο πολλά πράγματα χάσαμε το 2020. Μου αρκούσε νομίζω. Τι άλλο θα μπορούσα να προσθέσω άλλωστε εγώ;

Και μετά, έλαβα ένα γράμμα από τη Μαρία, μία από τις αγαπημένες μου κοπέλες- πελάτισσες που  στην πορεία όμως έγιναν και φίλες μου. Τη Μαρία τη γνώρισα στο πρώτο γκρουπ που είχα οργανώσει στο Μαρόκο με το Tfortravel.gr το 2018 και ήταν η πρώτη Κρητικιά που άφησε το νησί της για λίγο για να με ακολουθήσει σε αυτό το τότε νέο μου όνειρο και δημιούργημα, τα ταξίδια για solo γυναίκες.

Μέσα στο φάκελο πέρα από όλες τις όμορφες εκπλήξεις μού είχε και ένα φακελάκι με τσάι κανέλας το οποίο και άνοιξα αμέσως γιατί είναι από αυτά που έχουν πάντα γραμμένη μια φρασούλα. Ήθελα να δω οπωσδήποτε μια αισιόδοξη ευχή. Το είχα ανάγκη. Και όντως ήταν αυτή που όχι μόνο με έκανε να χαμογελάσω αλλά να κάνω μέσα σε ελάχιστα λεπτά τον απολογισμό της χρονιάς, να κλάψω, να νευριάσω και να εμπνευστώ για να γράψω με μια ανάσα αυτό το κείμενο.

Η φράση έλεγε: “Give forgiveness, that is your greatness” σε ελεύθερη μετάφραση “συγχώρεσε, αυτό είναι το μεγαλείο σου”

Και ναι, ακριβώς εκείνη τη στιγμή συνειδητοποίησα πως αυτό που έπρεπε να κάνω για να αφήσω με ψυχική ηρεμία το 2020  πίσω  μου, ήταν αυτό ακριβώς. Να το συγχωρέσω.

Να το συγχωρέσω για όλον αυτό τον πόνο που μου έφερε και για όλα όσα μου πήρε.

Να το συγχωρέσω για τους ανθρώπους που πήρε για πάντα από τη ζωή μου, για τις φοβίες και τα άγχη που μου δημιούργησε. Για τις ημέρες και τις νύχτες κλάματος που μου χάρισε. Για το οικονομικό αδιέξοδο που με έφερε. Για τη δουλειά που μου στέρησε. Για την καθημερινότητα που μου άλλαξε. Για τα ταξίδια που μου έκοψε με το έτσι θέλω. Για τις άπειρες μοναξιές που μου έδωσε χωρίς να το νοιάζει καθόλου. Και για τα κουσούρια που μου άφησε.

Και μετά ένιωσα πως έπρεπε να το συγχωρέσω και για όλη αυτή τη λύπη και την ανησυχία που σκόρπισε στους γύρω μου. Στους δικούς μου, σε φίλους και γνωστούς αλλά και σε αγνώστους. Σε όλο τον κόσμο.

Ένιωσα πως σήμερα είμαι έτοιμη να συγχωρήσω το 2020 για όλο αυτόν τον θάνατο που σκόρπισε από τη μια πλευρά του πλανήτη μέχρι την άλλη.  Δεν είναι εύκολες αυτές οι κουβέντες που γράφω αλλά τις σκέφτηκα πολύ καλά πριν τις γράψω.

Το 2020 σίγουρα είναι η χρονιά που όλοι μας λατρεύουμε να μισούμε, η χρονιά που αγαπάμε να κατηγορούμε. Να της ρίχνουμε όλο το φταίξιμο για τον COVID-19 αλλά κυρίως να της ρίχνουμε το φταίξιμο για όλες τις ανασφάλειες, τους φόβους, τις απογοητεύσεις και τις ατυχίες μας. Είναι η χρονιά που πιο πολύ από ποτέ αναπολήσαμε όλα όσα κάναμε το 2019 και όλα όσα είχαμε οργανώσει για φέτος ταξίδια, γιορτές, δουλειές και μας τα πήρε και τα σήκωσε το ’20.

Και όμως, αν αφήσουμε για λίγα λεπτά το φόβο, την απογοήτευση και το θάνατο έξω από αυτή την κουβέντα, μήπως έχουμε και κάποια καλά να κρατήσουμε από αυτή τη χρονιά;

Ναι, απαντάω με σιγουριά! Έχουμε! Θέλεις να στα απαριθμήσω και να δεις πόσα καλά είχαμε;

Οι περισσότεροι από εμάς ξεκουραστήκαμε με το έτσι θέλω. Πήραμε μια ανάσα, βάλαμε τις φόρμες μας και χαρήκαμε το σπίτι μας. Οι περισσότεροι από εμάς ήρθαμε πιο κοντά με τους δικούς μας ανθρώπους και φέραμε ακόμα πιο κοντά αυτούς που έχουμε μακριά μας και μας χωρίζουν από 2 μέτρα μέχρι χιλιάδες χιλιόμετρα. Ήρθαμε πιο κοντά με ανθρώπους που ίσως δεν τους είχαμε δώσει το χρόνο που χρειαζόταν για να κρίνουμε ότι τους θέλουμε στη ζωή μας. Είτε αυτοί είναι σόι μας, ξαδέρφια, μακρινοί συγγενείς είτε αυτοί είναι συνεργάτες, γνωστοί και γνωστοί γνωστών που βρέθηκαν στο δρόμο μας τη στιγμή που το είχαμε περισσότερο ανάγκη και είχαμε και όλο το χρόνο στη διάθεσή μας για να το αντιληφθούμε!

Η ανάγκη μας να ξέρουμε ότι είναι καλά μάς έκανε ξαφνικά να τους ψάχνουμε περισσότερο και όχι απλά μέσω ενός inbox αλλά μέσω μιας κάμερας που μας επέτρεπε ακόμα και καθημερινά να βλέπουμε το χαμόγελό τους στην άλλη πλευρά της γης ή στο διπλανό χωριό από το δικό μας.

Οι περισσότεροι από εμάς βρήκαμε το χρόνο να ψάξουμε πιο βαθιά μέσα μας και να δούμε ποιες είναι οι προτεραιότητές μας στη ζωή μας, ποιους ανθρώπους θέλουμε δίπλα μας και ποιους όχι. Κάποιοι χώρισαν, κάποιοι βρήκαν τη δύναμη να κάνουν το επόμενο βήμα στη σχέση τους, κάποιοι έγιναν γονείς για πρώτη φορά και κάποιοι απέκτησαν σκυλάκι ή γατάκι. Κάποιοι άλλοι εκεί που δεν είχαν ούτε κακτάκι σπίτι τους, ξαφνικά βρέθηκαν με 25 γλάστρες εσωτερικού χώρου (τυχαίο το παράδειγμα χαχα).

Κάποιοι άρχισαν να δουλεύουν από το σπίτι και κάποιοι άλλοι άλλαξαν ή βρήκαν δουλειά. Κάποιοι μετακόμισαν στο μέρος που γεννήθηκαν, κάποιοι μετακόμισαν γενικώς και άλλοι ήρθαν από το εξωτερικό για ένα μήνα και έμειναν 6 μήνες. Πήραν τη μεγαλύτερη δόση Ελλάδας και σπιτιού που θα μπορούσαν ποτέ να φανταστούν. Κάποιοι ξεκίνησαν να αθλούνται, κάποιοι ξεκίνησαν να μαγειρεύουν και σχεδόν όλοι ξεκινήσαμε ένα νέο χόμπι.

Και σίγουρα δεν μπορώ να αγνοήσω όλους εκείνους που έχασαν δικούς τους ανθρώπους εξαιτίας αυτού το παλιό ιού ούτε όλους εκείνους που έχασαν τις δουλειές τους. Είναι πολλοί. Είμαστε πολλοί.

Αλλά αφού θρηνήσουμε, πονέσουμε, βρίσουμε… πρέπει να ξανασηκωθούμε και να προχωρήσουμε. Γιατί το χρωστάμε σε αυτούς που έφυγαν αλλά κυρίως το χρωστάμε σε εμάς τους ίδιους. Γιατί η ζωή συνεχίζεται και είναι όμορφη. Παρά τα άσχημά της, η ζωή ναι, είναι όμορφη γαμώτο! Και δεν πρέπει να τη θεωρούμε δεδομένη!

Ας συγχωρέσουμε λοιπόν όλοι μαζί το 2020 και ας προχωρήσουμε με καθαρή και ανάλαφρη καρδιά στο νέο έτος. Στο 2021 που δεν περιμένουμε πολλά, απλά να μας φερθεί με αγάπη και να μας χαρίσει όσα μας πήρε το 2020.

Καλή χρονιά σε όλους! Τα λέμε… του χρόνου!

 

 

Comments

comments