Αν σου έγραφα ένα γράμμα θα ξεκινούσε κάπως έτσι…

“Γιατί έφυγε; Γιατί έφυγε τελικά; Ήμουν άραγε “λίγος” για εκείνη; Γιατί δε μπόρεσα να την κρατήσω;” Τι ήταν αυτό που δεν κατάφερε να την κρατήσει δίπλα μου;”

Πριν σου πω οτιδήποτε άλλο θέλω να ξέρεις πως δεν είσαι εσύ που δεν κατάφερες να την κρατήσεις αλλά εκείνη… εκείνη που δεν κατάφερε να μείνει.

Μην την κατηγορήσεις όμως, η ελεύθερη ψυχή δε μπορεί να περιοριστεί και δε μπορεί να περιορίσει κανέναν άλλο γύρω της. Θέλει να φεύγει, να τριγυρνάει από εδώ και από εκεί με ένα σακίδιο στην πλάτη και το κεφάλι της γεμάτο όνειρα. Γεμάτο με όλα αυτά που ονειρεύεται να δει, να κάνει, να ζήσει, να γευτεί. Και δεν είναι πως δε θα ήθελε να σου πιάσει το χέρι και να σε πάρει μαζί της, είναι απλά το γεγονός πως ξέρει ότι δε θα μπορούσες να την ακολουθήσεις γιατί γνωρίζει καλά πως δεν είναι σωστό να σε επηρεάσει… και τα δικά της όνειρα να γίνουν δικά σου.

Άλλωστε γι’αυτό σε αγάπησε. Γιατί ήσουν αυτός που είσαι όχι αυτός που θα γινόσουν μένοντας δίπλα της! Και ξέρεις κάτι; Μου είπε να σου δώσω χαιρετίσματα και να σου πω ευχαριστώ.

Ευχαριστώ που ήσουν εκεί. Που ρίσκαρες, που δοκίμασες, που οδήγησες χιλιόμετρα για να είσαι μαζί της. Ευχαριστώ που χωρίς να το καταλάβεις ήσουν εκεί όταν ήθελε να γκρινιάξει, να κλάψει, να φάει σοκολάτα.

Ευχαριστώ που άνοιγες την αγκαλιά σου και την άφηνες να χώνεται μέσα της. Ευχαριστώ που την κοιτούσες στα μάτια και χωρίς να πεις κουβέντα της έκανες τις πιο ρομαντικές εξομολογήσεις.

Ευχαριστώ για όλα εκείνα τα τηλέφωνα που την έπαιρνες γιατί προτιμούσες να ακούσεις τη φωνή της από το να της γράψεις ένα ξερό μήνυμα στο facebook. Ευχαριστώ που την έπιανες από το χέρι και τριγυρνούσες μαζί της στο κέντρο σαν τουρίστας. Που της έλεγες πόσο όμορφη είναι όταν εκείνη το μόνο που ήθελε ήταν να σκάψει μια λακκούβα και να μπει μέσα.

Ευχαριστώ που της έφτιαχνες καφέ και πρωινό πριν πάει στη δουλειά, και της έστελνες πάντα ένα τραγούδι για καληνύχτα. Ευχαριστώ που της θύμισες πως είναι να σε προσέχουν, να σε νοιάζονται, να σε περιμένουν σπίτι μετά το γραφείο. Ευχαριστώ που της έμαθες ότι το βράδυ δε χρειάζεται να φεύγει από δίπλα σου μην τυχόν & κάποιος από τους 2 “δεθεί” χωρίς να πρέπει. Που της αγόρασες την τεράστια φωτεινή υδρόγειο σφαίρα και της τη δώρισες παρόλο που σου είχε ανακοινώσει πως είχε έρθει η ώρα να φύγει.

Σ’ευχαριστώ που την έκανες να πιστέψει πως η ευτυχία δεν κρύβεται μόνο μέσα σε μια βαλίτσα τοποθετημένη κάτω από τα καθίσματα του αεροπλάνου αλλά και μέσα σε μικρά σπίτια με χαλασμένους συναγερμούς και μαγευτική θέα.

Αν σου έγραφα ένα γράμμα θα έκλεινε έτσι…

Ήσουν το δικό μου “εγώ με τίποτα” που έγινε “κοίτα να δεις τι ωραία που περνάγαμε”.

Take care & keep on rockin’

Μαρία

Comments

comments