Η πρώτη μου επαφή με τις αναλογικές φωτογραφικές μηχανές ήταν όταν πήγαινα στις πρώτες τάξεις του δημοτικού. Τότε που με έπαιρνε ο πατέρας μου από το χέρι και πηγαίναμε στο Πάρκο Τρίτση, τότε δηλαδή που δε λεγόταν καν πάρκο περιβαλλοντικής ευαισθητοποίησης αλλά μάλλον βοσκότοπος, αφού θυμάμαι ακόμα σαν όνειρο το χαλίκι να ανακατεύεται με τις “φακές” καθώς περπατάγαμε ανάμεσα σε κατσίκια, χρυσάνθεμα και τσουκνίδες. (Και για να μη μείνετε με την απορία, φακές έλεγα τα… περιττώματα των ζώων)

Τότε λοιπόν, στηνόμασταν χαμογελαστά ο ένας δίπλα στον άλλο, όλη η οικογένεια, μπροστά σε πρασινάδες και παπαρούνες και τσικι τσικι βγάζαμε φωτογραφίες. Μου έδινε και εμένα ο πατέρας μου τη φωτογραφική για να τους φωτογραφήσω και αφού μου τόνιζε πως μένουν μόνο άλλες 5 φωτός πριν τελειώσει το φιλμ, συγκεντρωνόμουν, πλησίαζα το ματάκι και τσικ, αποθανάτιζα χαμόγελα, λουλούδια και κομμένα κεφάλια. Τα αποτελέσματα βέβαια, τα βλέπαμε πάντα μετά την εμφάνιση του φιλμ.

Τα χρόνια πέρασαν, η φωτογραφική μηχανή του πατέρα με τα 24ρια και τα 36ρια φιλμ αντικαταστάθηκε από τη βιντεοκάμερα και εκείνη με τη σειρά της από την ψηφιακή φωτογραφική μηχανή της οποίας τη θέση πήραν στη συνέχεια τα smartphones. Και όμως, σε μια φάση της ζωής μου που όπως θα έλεγε και ένας φίλος “πιο digital πεθαίνεις”, βρέθηκα με μια lomo* αναλογική φωτογραφική στα χέρια και θυμήθηκα πως είναι τα βγάζεις φωτογραφία χωρίς να μπορείς να ελέγξεις αν βγήκε όπως ήθελες, χωρίς να μπορείς να τη διαγράψεις και να την ξανατραβήξεις όσες φορές θέλεις, γιατί κάθε φωτογραφία “μετράει”… και μεταφορικά και κυριολεκτικά (βλέπε 16αρι φιλμ).

Για τις lomo φωτογραφικές μηχανές είχα διαβάσει κάποια στιγμή πριν 4 περίπου χρόνια σε ένα περιοδικό. Δε θυμάμαι ούτε το όνομα του περιοδικού ούτε το όνομα του δημοσιογράφου, αλλά θυμάμαι ότι ήμουν σε κάποιο χώρο αναμονής και όταν έπεσε το μάτι μου στο συγκεκριμένο άρθρο, κοίταξα γύρω μου και έκοψα διακριτικά τη σελίδα με σκοπό να τη βάλω στην τσέπη του μπουφάν μου και να τη διαβάσω με την ησυχία μου αργότερα. Φυσικά, το συγκεκριμένο απόκομμα χάθηκε κάπου στο πέρασμα των χρόνων και των μετακομίσεων και παρόλο που τη lomography και τις φωτογραφικές της μηχανές τις βρήκα πολλές φορές μπροστά μου, αξιώθηκα να αγοράσω την πρώτη μου Diana F+ αναλογική μηχανή μόλις πριν μια εβδομάδα.

Το πρώτο μου “ταξίδι” μαζί της το έκανα την Κυριακή που μας πέρασε, όπου με τη βοήθεια της Ελληνικής κοινότητας των ΛΟΜΟγράφων σε ένα πολύ ενδιαφέρον workshop, έμαθα από που κρατάει η σκούφια της καινούριας  φούξια αγαπημένης μου και τι μπορώ να κάνω μαζί της. Και ξέρεις, δεν είναι εύκολο πράγμα για έναν digital addict να μπλέκει με το αναλογικό και πάλι. ‘Όμως, αφού γνωριστήκαμε και έμαθα από που κρατάει η σκούφια της – προγιαγιά Ρωσίδα, γιαγιά και μαμά Αυστριακές -, μας δόθηκε δυνατότητα να περάσουμε χρόνο οι 2 μας ώστε να έρθουμε ακόμα πιο κοντά.

Βγήκαμε που λες χεράκι χεράκι στον ήλιο και αρχίσαμε να μιλάμε η μια στην άλλη. Ψάξαμε μαζί τις πιο ωραίες γωνιές της γειτονιάς, αυτές δηλαδή που θεωρούσαμε πως άξιζαν μια θέση σε ένα 16αρι φιλμ και γίναμε ακόμα πιο δημιουργικές μέσα από χρωματιστές μάσκες και περίεργα σχέδια. Και κάπου εκεί, μεταξύ κλικ και γκρικι γκρικι υποσχεθήκαμε αιώνια αγάπη η μια στην άλλη.

Βέβαια, να σας εκμυστηρευτώ πως η ατάκα που μου είπε και κατάφερε να με ρίξει ήταν η εξής: “Δράσε γρήγορα, μην σκέφτεσαι,  να είσαι ανοιχτός ως προς τον περίγυρο, παρατήρησε τα όλα , απόλαυσε την επικοινωνία.”

Αυτό και το γεγονός ότι η lomography είναι απρόβλεπτη, δε σου επιτρέπει να δεις τι τράβηξες, σε προκαλεί να μη σκέφτεσαι και σου δηλώνει πως δεν έχει νόημα να βγάζεις και να ξαναβγάζεις ένα αντικείμενο μέχρι να πετύχεις το αποτέλεσμα που θες, τη στιγμή που το θες. Σου δίνει το έναυσμα να φωτογραφήσεις χωρίς να σκέφτεσαι και φυσικά κρατάει ζωντανή την περιέργειά σου. Να, όπως τώρα που κάθομαι σε αναμμένα κάρβουνα μέχρι να εμφανιστούν και να τυπωθούν οι φωτογραφίες που βγάλαμε παρέα και να τις πάρω  στα χέρια μου.

Τώρα που το σκέφτομαι, θα είναι η πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια που εμφανίζω φωτογραφίες και δεν τις έχω μόνο σε ψηφιακή μορφή “σωσμένες” στον ηλεκτρονικό υπολογιστή μου ή ακόμα χειρότερα στο κινητό μου. Ανυπομονώ!

* Διαβάστε περισσότερα για τη lomography εδώ

Comments

comments