Σήμερα που λες, ο αγαπημένος μου Υπερσιβηρικός Σιδηρόδρομος κλείνει τα 100! Εκατό ολόκληρα χρόνια από την ολοκλήρωσή του. Εκατό ολόκληρα χρόνια που ένα τρένο κατάφερε να ενώσει από τη μια άκρη μέχρι την άλλη άκρη, τη μεγαλύτερη χώρα του
Μια καινούρια εμπειρία έρχεται να προστεθεί στη ζωή μου και στο
Σαν σήμερα, πριν δύο χρόνια ξεκινούσα να προετοιμάζω το ταξίδι μου με τον Υπερσιβηρικό, ένα τρένο μύθο. Ένα τρένο που διασχίζει το 1/3 του κόσμου, 3 χώρες και την πιο βαθιά λίμνη του κόσμου, τη λίμνη Βαϊκάλη. Ένα τρένο που ήταν για πολλά
"Άκου μάνα, για όλους έχει ο θεός και ίσως το δικό μου άστρο να'ναι κάπου εκεί στο φως" Αυτό το τραγούδι μού ήρθε στο μυαλό με το που την είδα. Την είδα με το που μπήκα στο τρένο. Μου ήταν αδύνατο να σταματήσω
Πριν λίγες ημέρες είχα τη χαρά να βρεθώ για πρώτη φορά στο Σιδηροδρομικό Σταθμό Πελοποννήσου με αφορμή ένα πάρτυ μεγάλου ραδιοφωνικού σταθμού. Δεν είχα ξαναπάει και ομολογώ πως σοκαρίστηκα από το φανταστικό κτήριο το οποίο κάποτε ήταν η βασική σύνδεση
Ψαχουλεύοντας στο website το τρένου έπεσα πάνω στα
Όλα ξεκίνησαν με ένα hashtag στο instagram το οποίο έκανε αναφορά στον Υπερσιβηρικό. Απλά όχι τον Υπερσιβηρικό της Σιβηρίας -αυτόν δηλαδή που είχα πάρει τον περασμένο Ιούλιο- αλλά έναν άλλο Υπερσιβηρικό. Εκείνον της Ιταλίας.
ο συγκεκριμένο ταξίδι είναι για πολλούς όνειρο ζωής, για μερικούς είναι κάτι που φαντάζει πολύ μακρινό και άπιαστο, για άλλους κάτι επικίνδυνο και για κάποιους άλλους μια περιπέτεια που ενώ θα ήθελαν να τη ζήσουν δεν ξέρουν από πού να
Να'μαι και πάλι στο τρένο! Αυτή τη φορά με κατεύθυνση τη Μογγολία, συνεπώς το τρένο στο οποίο μπαίνω, δε λέγεται πλέον Υπερσιβηρικός αλλά Υπερμογγολικός.
Έχοντας αφήσει το Irktutsk πίσω μας, ο οδηγός μας, ο Ivan, ένας πολύ συμπαθητικός κύριος με ξανθά ή μάλλον άσπρα μαλλιά, μιλώντας μας σπαστά αγγλικά, μας είπε δυο λόγια για τη λίμνη Βαϊκάλη αλλά και για την οικογένεια ντόπιων η οποία