Στη ζωή σου μπορείς να καταφέρεις να γίνεις, πιο δυνατός, πιο μεγάλος, πιο σημαντικός, πιο πλούσιος. Μπορείς να καταφέρεις να αποκτήσεις τα πράγματα που επιθυμείς, εκείνο το καινούριο αυτοκίνητο, το πράσινο σοφιστικέ φωτιστικό, το γυάλινο βάζο για τα λουλούδια σου, τα μαχαιροπίρουνα που ταιριάζουν γάντι με το σετ πιάτων σου.

Ένα πράγμα όμως δε μπορείς να το κερδίσεις ούτε να το αποκτήσεις με τίποτα. Τον χρόνο. Ναι, τον χρόνο.

Η κοινωνία μας είναι υπερβολικά απασχολημένη με το να τρέχει, να τρέχει να προλάβει τα deadlines, τις προσφορές, ένα καλό deal. Να δουλεύει 15 ώρες την ημέρα για να συντηρήσει το σπίτι που αγόρασε, για να μπορέσει να αγοράσει ακόμα μεγαλύτερο διαμέρισμα, για να πληρώνει τις δόσεις του ακριβού αυτοκινήτου, για να αποκτήσει υψηλότερη θέση στη δουλειά, μεγαλύτερο γραφείο, πιο αναπαυτική καρέκλα, περισσότερες γνωριμίες. Τρέχει, τρέχει, τρέχει. Ναι αλλά ξέρει πότε  είναι καλό να σταματήσει το τρέξιμο;

Μάθαμε να τρέχουμε και να μη σταματάμε μέχρι να αποκτήσουμε και άλλα κι άλλα και ακόμα περισσότερα. Μάθαμε να βάζουμε όλο και “υψηλότερους” στόχους και να μην αρκούμαστε στα λίγα και τα απλά. Μάθαμε να δουλεύουμε για να γίνουμε πλούσιοι. Χτίσαμε το δικό μας “αμερικάνικο όνειρο” προσαρμοσμένο στην γαλανόλευκη πραγματικότητα της χώρας μας και τρέχουμε να το ζήσουμε.

Γυρίζοντας από ένα μεγάλο μου ταξίδι ξανά πίσω στην Αθήνα 8 μήνες πριν, καθισμένη στο αυτοκίνητό μου και κολλημένη στην κίνηση, αναρωτήθηκα τι είναι αυτό που θέλω πραγματικά από τη ζωή μου. Θέλω να βγάλω πολλά λεφτά; Θέλω να περνάω κάθε μέρα από τη ζωή μου κολλημένη 2 ολόκληρες ώρες μέσα στο αυτοκίνητο, αγχωμένη για το αν θα βρω να παρκάρω κοντά στη δουλειά μου; Θέλω να χτίσω ένα σίγουρο μέλλον για τα παιδιά που μπορεί να κάνω μπορεί και να μην κάνω ποτέ;

Και ξέρεις κάτι; Εκεί στη μέση του χάους, έβαλα σε τάξη όλες μου τις σκέψεις. Όχι, εγώ δε δουλεύω για να γίνω πλούσια, δε δουλεύω για να δείξω στο αφεντικό μου πόσο καλή είμαι και ούτε ξενυχτάω στο γραφείο για να γίνω η καλύτερη υπάλληλος του μήνα. Δουλεύω όχι για να αποταμιεύσω αλλά για να ζήσω τη ζωή μου όσο πιο έντονα και όσο πιο “πολύ” μπορώ. Δουλεύω για να είμαι ευτυχισμένη σήμερα και όχι σε 40 χρόνια γιατί στην τελική ποιος μπορεί να μου εγγυηθεί ότι τότε θα ζω;

Δουλεύω για να μπορώ να ταξιδεύω γιατί όσο περίεργο και να σου φαίνεται, τα λεφτά δε μου τα χαρίζουν, τα μαζεύω λίγα λίγα για να μου επιτρέπω μια και δυο φορές το χρόνο να ξεφεύγω από την καθημερινότητα και να περνώ λίγο ή πολύ διάστημα με τον εαυτό μου ή και με άλλους ανθρώπους, γνωστούς ή και άγνωστους.

Και όμως, αναρωτιέμαι. Αφιερώνω ουσιαστικό χρόνο στους ανθρώπους που αγαπώ αλλά και στον εαυτό μου ή απλά ανοίγω την ατζέντα και κοιτάω να δω πού και πότε έχω ένα μισάωρο ελεύθερο να πιω ένα καφέ, να δω κάποιον, να φάω κάτι με ένα φίλο μου; Σκεπτόμενη όλα αυτά, συνειδητοποίησα πως όχι, δεν προλαβαίνω να έχω ουσιαστικό χρόνο για εμένα και τους δικούς μου ανθρώπους και πως ναι, ήρθε αυτή η ώρα να το αλλάξω αυτό γιατί δεν ξέρω αν αύριο θα είμαι κάπου κοντά για να τους δω, να τους μιλήσω.

Γι’αυτό αλλά και για το ότι θέλω να ζήσω τη ζωή μου ποιοτικά και όχι ποσοτικά, αποφάσισα πως θέλω να αλλάξω κάποια πράγματα από την καθημερινότητά μου, θέλω να επενδύσω όχι στο χρήμα αλλά στο χρόνο, τώρα που προλαβαίνω, τώρα που δεν είμαι ακόμα κουρασμένη από το τρέξιμο. Θέλω να μπορώ να είμαι εκεί όταν οι δικοί μου με χρειάζονται αλλά και όταν απλά θέλουν να περάσουν μια ώρα κοιτώντας το ταβάνι γνωρίζοντας όμως πως κάπου δίπλα τους κάθομαι εγώ και κοιτάω και γω ψηλά, εκεί που κοιτάζουν εκείνοι.

Θέλω επίσης να ταξιδέψω. Και άλλο. Όχι σε 10 χρόνια που ίσως έχω περισσότερα λεφτά. Αλλά τώρα. Αύριο. Σε 2 μήνες. Τώρα είναι η ώρα. Τώρα έχω το χρόνο.

Θέλω επίσης να γράψω. Τώρα έχω την έμπνευση. Τώρα έχω την ανάγκη. Τώρα νιώθω δημιουργική. Μπορεί σε 10 χρόνια να έχω τα λεφτά αλλά μπορεί μέσα σε αυτή τη δεκαετία να έχω σκοτώσει κάθε υποψία δημιουργικότητας.

Η καινούρια χρονιά που πλησιάζει θα με βρει σε μια εντελώς διαφορετική φάση. Δεν ξέρω αν αυτή θα είναι η σωστή απόφαση. Αλλά επειδή ο χρόνος δε γυρνά πίσω, επειδή οι χαμένες στιγμές μακριά από τα αγαπημένα μας πρόσωπα δεν επιστρέφουν, επειδή ο κόσμος είναι πολύ μεγάλος για να παραμυθιάσω τον εαυτό μου πως θα έχει χρόνο να τον δει όλο και μετά από 10-20 χρόνια… σήμερα σου ανακοινώνω πως θα ξεκινήσω κάτι καινούριο.

Θα ξεκινήσω να έχω πολύ περισσότερο χρόνο για τον εαυτό μου και για τα άτομα που αγαπώ και εκτιμώ. Θα βάλω κάτω όλα μου τα όνειρα και θα ψάξω τον τρόπο να τα κάνω πραγματικότητα. Γιατί σήμερα έχω χρόνο. Αύριο δεν ξέρω. Σήμερα έχω όρεξη, αύριο ποιος ξέρει;

Αν αγαπάς τον εαυτό σου, σκέψου και συ τι είναι το καλύτερο γι’ αυτόν. Τι τον κάνει ευτυχισμένο; Πολλές φορές ένα ταξίδι, 2 καλοί φίλοι, λίγος χρόνος είναι όλα όσα χρειάζεσαι για να δεις τι πραγματικά έχει σημασία σε αυτή τη ζωή και να τη ζήσεις τόσο έντονα που κοιτώντας κάποια στιγμή πίσω σου να μπορείς να αναφωνήσεις: “μα πώς στο καλό κατάφερα να τα κάνω εγώ όλα αυτά;” και να μη χρειαστεί ποτέ να πεις: “μακάρι να είχα βρει νωρίτερα λίγο χρόνο να κάνω όλα όσα ονειρευόμουν”.

Εγώ πάντως πήρα την απόφασή μου την ημέρα που ο εαυτός μου στριμωγμένος μεταξύ καθίσματος και τιμονιού, μου φώναξε δυνατά: ” Αν με αγαπάς… δώσε μου χρόνο, όχι χρήμα”. Και αυτό είμαι αποφασισμένη να κάνω… να μου δώσω χρόνο.

Σύντομα λεπτομέρειες 😉

Comments

comments