Κάθισε στην άκρη του κρεβατιού και κοίταξε γύρω της. Το σπίτι που τα τελευταία 3 χρόνια τη φιλοξενούσε, τώρα ήταν άδειο και φάνταζε ξένο. Ναι, τα σεντόνια με τα λουλούδια αγορασμένα από το ΙΚΕΑ ήταν ακόμα εκεί και παρόλο που τα αγαπούσε πολύ έπρεπε να μείνουν εκεί. Τα είχαν αγοράσει μαζί, για εκείνο το σπίτι, για εκείνη τη ζωή που τώρα ετοιμαζόταν να αφήσει πίσω της.

Σηκώθηκε από το κρεβάτι, έβαλε την εσπρεσιέρα στο μάτι για να ζεσταθεί και κοίταξε τις βαλίτσες που την περίμεναν υπομονετικά στο σαλόνι. Όλα της τα πράγματα ήταν στοιβαγμένα μπροστά της, έτοιμα, πακεταρισμένα. Περίμεναν υπομονετικά να μπουν για ακόμα μια φορά στο μικρό κόκκινο αυτοκίνητο και να πάρουν το δρόμο της επιστροφής.

Κοίταξε το εισιτήριο, 8/2/2013, ώρα 12:00 Venezia -Patras. Σε λίγο έπρεπε να ξεκινήσει για Βενετία. Έπρεπε να είναι στο καράβι σε 3 ώρες. Δύο ώρες οδήγηση μέχρι το λιμάνι και μία ώρα νωρίτερα για την επιβίβαση. Ήπιε βιαστικά τον καφέ της και ετοιμάστηκε.

Η βδομάδα που πέρασε ήταν εβδομάδα αποχαιρετισμού. Χαιρέτησε έναν έναν όλους τους φίλους και τα άτομα που την έκαναν να αγαπήσει την Ιταλία. Πήγε Μιλάνο να δει τους συμφοιτητές της με την ελπίδα να ξανασυναντηθούν σύντομα και γύρισε στη Μπρέσια για να αποχαιρετήσει τους γονείς του φίλου της και μερικά ακόμα αγαπημένα πρόσωπα. Εκείνος δεν ήταν εκεί, βρισκόταν κάπου στην Ευρώπη. Είχαν συμφωνήσει πως θα ερχόταν να τη βρει στην Αθήνα. Δεν τη στεναχώρησε το γεγονός. Ήξερε πως αν ήταν εκεί, ο αποχαιρετισμός θα ήταν πολύ δύσκολος.

Κλειδώνοντας την πόρτα πίσω της πέρασαν από το μυαλό της όλες οι στιγμές από τα τελευταία 3 χρόνια στην Ιταλία. Δάκρυσε, θυμήθηκε την πρώτη μέρα που έφτανε στη Βενετία και τη δίωρη οδήγηση που είχε ρίξει. Έβρεχε καρεκλοπόδαρα, έκανε κρύο και όμως εκείνη ένιωθε τόσα καλά, έκανε ένα μεγάλο βήμα και ήταν εκεί έτοιμη να το ζήσει στο μάξιμουμ με ένα άτομο που την περίμενε για να την κάνει να ερωτευτεί την Ιταλία του.

Τώρα, πάλι στην ίδια διαδρομή, με το αυτοκινητάκι της πιο γεμάτο από ποτέ ετοιμαζόταν να αφήσει για άλλη μια φορά τα πάντα και να ξεκινήσει ένα νέο κεφάλαιο στη ζωή της. Δεν το είχε επεξεργαστεί πολύ. Ήξερε πως δεν είχε σκοπό να επιστρέψει στην Ελλάδα και όμως εκεί που είχε αρχίσει να αναρωτιέται αν είναι πραγματικά ευτυχισμένη με τη ζωή της στην Ιταλία, τσουπ, της έσκασε πρόταση για δουλειά στην Αθήνα και να, μέχρι να το καταλάβει βρισκόταν ήδη στο κατάστρωμα και χαιρετούσε τον ιταλικό Βορρά.

Γεια σου, χαρά σου Βενετιά, πήρα τους δρόμους του Νοτιά…της είχε κολλήσει το τραγούδι και δεν έλεγε να ξεκολλήσει. Σχεδόν δύο 24ώρα στο καράβι, βόλτες στο κατάστρωμα, συζητήσεις με αγνώστους. Συζητήσεις με τον εαυτό της και ΄πολλές στιγμές μοναξιάς. Κλάμα, χαρά, λύπη, ανυπομονησία και ναι ήταν έτοιμη.

Είχε πάρει τη σωστή απόφαση. Έπρεπε να φύγει, έπρεπε να γυρίσει Ελλάδα. Μόνιμα; Όχι βέβαια! Η λέξη μόνιμα τη φόβιζε. Ακόμα και τώρα, ένα χρόνο μετά, όταν τη ρωτάνε αν έχει έρθει μόνιμα στην Ελλάδα, εκείνη απαντάει πως δεν υπάρχει τέτοια λέξη στο λεξιλόγιό της…

Ένα χρόνο μετά λοιπόν… ένα χρόνο από τότε που γύρισα Ελλάδα.

Μοιάζει σα χθες

Comments

comments