Είμαι γλυκατζού από μικρή. Μπορώ να ζήσω χωρίς φαγητό αλλά χωρίς γλυκό με τίποτα. Και παρόλο που τρελαίνομαι για γλυκά τίγκα στη σοκολάτα, το γλυκό που με κάνει να λιώνω όμως είναι το τιραμισού. Ένα γλυκό που δεν έχει καθόλου μα καθόλου σοκολάτα. Έχει όμως καφέ, ένα άλλο πράγμα που δε μπορώ να βγάλω από τη ζωή μου.

Αυτό το post είναι η αρχή μιας σειράς από ιστορίες που θα έχουν στο επίκεντρο το φαγητό και όχι το ταξίδι αυτό καθ’αυτό.  Εσύ που με διαβάζεις χρόνια, ίσως αναρωτηθείς πώς και έτσι. Θα σου πω. Μεγαλώνοντας συνειδητοποίησα πως πολλά από τα ταξίδια που κάνω έχουν σαν κύριο άξονά τους το φαγητό. Κρίνω αν πέρασα καλά σε ένα μέρος βάσει του πόσο καλά έφαγα και πόσο ενδιαφέρον είχε το φαγητό.

Μεγαλώνω; Δεν ξέρω αν είναι αυτό. Ξέρω όμως πως ταξίδι χωρίς φαγητό και νέες γεύσεις δεν νοείται οπότε σιγά σιγά θα αρχίσω να μοιράζομαι μαζί μου τα food stories μου από διάφορα σημεία του κόσμου. Από τα πιο νόστιμα μέχρι τα πιο αηδιαστικά.

Σήμερα όμως, μιας και είναι το πρώτο food story θα σε πάω μέχρι την Ιταλία 

Η πρώτη γνωριμία

Μέχρι να μετακομίσω στα 22 στην Ιταλία, δεν ήξερα τι εστί τιραμισού. Έπρεπε να μετακομίσω στην Ιταλία, να συγκατοικήσω με τον τότε Ιταλό φίλο μου και να γνωρίσω τη μαμά του από κοντά για να δοκιμάσω αυτό το γλυκό.
Θυμάμαι να έχω καθίσει χαλαρά στον καναπέ και εκείνη να μου δίνει στο χέρι ένα πιατάκι με ένα κομμάτι τιραμισού και να μου λέει στο αυτί ” δοκίμασέ το, είναι το αγαπημένο γλυκό του γιου μου“.
Πού να ήξερα ότι αυτό μου το έλεγε γιατί περίμενε από εμένα να φτιάχνω από εδώ και πέρα τιραμισού για το γιο της.
Το γλυκό αυτό το αγάπησα πολύ, όπως και τον γιο της Έλενα.

Και κάθε φορά που ήμουν στα down μου έμπαινα στην κουζίνα και το έριχνα στη δημιουργία τιραμισού. Κάποια φορά αποφάσισα να το φτιάξω χωρίς αυγά γιατί δεν τα αντέχω καθόλου και η άτιμη η Ιταλίδα το πήρε χαμπάρι. Από τότε ξέρω, το μυστικό για το σωστό τιραμισού πρέπει να έχει αυγά και κρασί marsala.

Η τούρτα τιραμισού στη Ρώμη

Όταν πλέον χώρισα από τον παραπάνω Ιταλό, μετά από αρκετά χρόνια βρέθηκα για πρώτη φορά στη Ρώμη. Εκεί, εντελώς τυχαία, κοντά στην πλατεία Spagna πρόσεξα ότι αρκετός κόσμος κρατούσε στο χέρι του ένα καφέ κουτάκι και κάτι έτρωγε. Πλησίασα κάποιον και τον ρώτησα τι ήταν αυτό που τρώει. Μου απάντησε γλείφοντας το κουτάλι του: “Τιραμισού Pompi” και μου έδειξε το μικρό μαγαζάκι που πουλούσε το συγκεκριμένο τιραμισού. Το δοκίμασα και ξετρελάθηκα.

Έτσι λοιπόν τον επόμενο Δεκέμβριο που έκλεινα τα 29 μου χρόνια, αποφάσισα πως ήθελα να σβήσω τα κεράκια μου όχι πάνω σε τούρτα αλλά σε τιραμισού. Και όχι σε όποιο και όποιο αλλά στο τιραμισού Pompi. Οργάνωσα λοιπόν ένα 24ωρο ταξίδι στη Ρώμη, πήρα τις 2 κολλητές μου μαζί και ταξιδέψαμε για μόλις ένα βράδυ στην “αιώνια πόλη” για να ζήσω αυτή τη φοβερή στιγμή του να φυσάω το κεράκι μου στην piazza di Spagna κρατώντας στα χέρια μου το τιραμισού των ονείρων μου.

Σε σοβαρή σχέση

Μία από τις πολλές φορές που ξαναβρέθηκα στη Ρώμη, αυτή τη φορά μόνη μου, πέρασα για το καθιερωμένο τιραμισού μου. Το αγόρασα και πήγα να καθίσω σε ένα μικρό στενάκι κάπου λίγο πιο πέρα από την πλατεία γιατί πλέον δεν επιτρέπεται να κάθεσαι και να τρως στην piazza di Spagna. Εκεί που χώθηκα λοιπόν και μασουλούσα λαίμαργα, από ένα μαγαζάκι βγήκε ένα μεγάλος σε ηλικία κύριος μού χαμογέλασε και με ρώτησε αν ξέρω τι σημαίνει αυτό που τρώω. Κόλλησα για λίγο. Τι εννοούσε; Και αμέσως μου απάντησε με ένα μεγάλο χαμόγελο η λέξη τιραμισού βγαίνει από το ρήμα tirare που σημαίνει τραβάω/ανεβάζω και από το τοπικό επίρρημα su που σημαίνει επάνω. Σήκωσέ με επάνω! Φτιάξε μου τη διάθεση!

Και κάπου εκεί κατάλαβα γιατί το tiramisu είναι το αγαπημένο μου γλυκό και πως του άξιζε να του αφιερώσω ένα blog post.  Γιατί αν υπάρχει γλυκό που μέχρι και το όνομά του φωνάζει “είμαι εδώ για να σου φτιάξω τη διάθεση” αυτό είναι το τιραμισού. Χαχα!

Και κάπου εδώ, θα σε αφήσω με την περίφημη συνταγή  της Ιταλίδας πρώην πεθεράς:

Comments

comments