Ο Έλληνας, όταν φεύγει από την πατρίδα του αφήνει πίσω του πέρα από την οικογένειά του, τους φίλους του και τις συνήθειές του, ένα από τα πιο σημαντικά είδη πρώτης ανάγκης… τον καφέ του και την απόλυτη ιεροτελεστία απόλαυσης του.

Θα σας εξηγήσω αμέσως τι εννοώ – αν και όσοι βρίσκονται ή έχουν βρεθεί στο εξωτερικό για ένα χρονικό διάστημα μεγαλύτερο του ενός μήνα ξέρουν πολύ καλά τι σημαίνει να στερείσαι τον ελληνικό ή τον φραπέ σου!-

Βρίσκομαι λοιπόν στην Ιταλία όπου εδώ δεν υπάρχει η λέξη καφετέρια αλλά μόνο μπαρ, όπου εδώ όταν παραγγέλνεις ένα καφέ σημαίνει χωρίς αμφιβολία ότι θα σου φέρουν ένα εσπρεσσάκι, ότι πρέπει να το πιεις γρήγορα γρήγορα καθισμένος στο σκαμπό της μπάρας, να πληρώσεις 1 ευρό και να βγεις από το μπαρ με την τελευταία γουλιά του καφέ ακόμα στο στόμα.

Όταν πρωτοέφτασα λοιπόν στην Ιταλία, δυσκολεύτηκα να προσαρμοστώ εξαιτίας του καφέ. Μου έλειπε πολύ το φραπεδάκι το καλοκαίρι και ο γαλλικός το χειμώνα και όταν το εξηγούσα στους γύρω μου, με κοίταζαν λες και ήμουν εξωγήινος! Έτσι προσπάθησα να βρω μια μέση λύση και άρχισα να πίνω καπουτσίνο περήφανα-αφού βέβαια είχα δοκιμάσει τον γαλλικό τον οποίο εδώ λένε αμερικάνο και τον φτιάχνουν με καφέ εσπρέσσο, αραιωμένο με νερό! Απλά χάλια!

Μέχρι που μια μέρα, ένας από τους συμφοιτητές μου, μου είπε πως οι Ιταλοί τον καπούτσιο (υποκοριστικό του καπουτσίνο)τον πίνουν μόνο το πρωί συνοδευόμενο από ένα κρουασάν σοκολάτα και πως μόνο οι Γερμανοί τουρίστες τον παραγγέλνουν καθ’όλη τη διάρκεια της ημέρας. Ντράπηκα και αποφασισμένη να γίνω και γω μια vera ιταλίδα αποφάσισα να πίνω εσπρέσσο αλλά με λίγο γάλα(macchiato).

Αυτό το καλοκαίρι, σ’ένα μπαρ εντόπισα συγκλονισμένη τον καφέ σεκεράτο, κρύο εσπρέσσο με παγάκια, ο οποίος – πριν τον δοκιμάσω- μου έμοιασε με τον αγαπημένο μου φραπέ! Αλλά που τέτοια τύχη… Δεν μπορώ καν να περιγράψω την απογοήτευση μου τη στιγμή που έπινα την πρώτη γουλιά του wannabe φραπέ! Και όχι τίποτ’ άλλο, δεν σου φέρνουν και νερό να πιεις να σου αλλάξει η γεύση! Δεν πάει να κάνει ζέστη, να ψωφολογάς , το ποτήρι με το νερό δε θα στο σερβίρουν ούτε κατά διάνοια.

Δυο χρόνια μετά, έμαθα να πίνω τον εσπρέσσο χωρίς πρόβλημα μέχρι και 5 φορές την ημέρα, αν και στη δουλειά το χειμώνα επιμένω να φτιάχνω ένα ζεστό νεσκαφέ για να με συνοδεύει κατά τη διάρκεια της ημέρας ενώ τα καλοκαίρια γεμίζω μια ποτηράκλα κρύο φραπέ όταν νιώθω ότι ζεσταίνομαι… αλλά αυτό που δε μπορώ να συνηθίσω με τίποτα είναι το γεγονός του να μπαίνεις στο μπαρ μόνο για 3 λεπτά, να πίνεις το εσπρεσσάκι σου καυτό καυτό, να χαιρετάς και να φεύγεις.

Πράγματι, όταν μπαίνω στο μπαρ για τον καφέ μου πρέπει πρώτα να τον φυσήξω, να τον ανακατέψω, να χαζολογήσω, να μιλήσω με τους γύρω μου και μετά να τον πιω. Είναι πια ιεροτελεστία που δεν μπορεί να παραληφθεί ρε γαμώτο! Έτσι όταν είμαι με φίλους, απλά με κοιτούν καλά καλά πειράζοντάς με ενώ όταν βρίσκομαι με άτομα που δε γνωρίζουν τις συνήθειές μου αναγκάζομαι να τους εξηγήσω ότι στην Ελλάδα οι καφέδες μας είναι πάντα σερβιρισμένοι σε τεράστια ποτήρια και γι’αυτό κοστίζουν τόσο ακριβά, ότι εμείς καθόμαστε στην καφετέρια τουλάχιστον 2 ώρες την ημέρα, ότι το ποτήρι με το νερό δε θα λείψει ποτέ από το τραπέζι μας και πως ο καφές θέλει επίσης καλή παρέα και καμιά φορά και τάβλι….

Έτσι λοιπόν, είμαι πλέον απόλυτα πεπεισμένη ότι την ελληνική φραπεκαφεδιά, την κουβεντούλα και την καφετεριοχαλάρωση, ένας Έλληνας δεν μπορεί να την αντικαταστήσει με κανένα εσπρέσσο, καπουτσίνο ή καφέ λάτε…όπως επίσης ένας ξένος δε θα μπορέσει ποτέ να καταλάβει τη συγκεκριμένη διαδικασία όσο και να το θέλει…

– Ένα φραπέ, γλυκό με γάλα παρακαλώ!…

Comments

comments