Αυτό είναι ένα κείμενο γραμμένο σχεδόν στο πόδι. Άλλωστε έτσι δε γίνεται κάθε φορά που μου έρχεται στο μυαλό μια σκέψη ή ένα εξωτερικό ερέθισμα που με ωθεί να γράψω με μια ανάσα τις σκέψεις και τα συναισθήματά μου;

Ναι, αυτό το κείμενο γράφεται με αφορμή την ημέρα της γυναίκας. Και ναι θα ήθελα να ευχηθώ και γω σε κάθε μία από εμάς να είναι πραγματικά ευτυχισμένη με αυτό που είναι και με τις επιλογές της. Εύχομαι όμως επίσης να μη χρειάζεται να γιορτάζουμε μία ημέρα το χρόνο τη γυναικεία μας φύση και δύναμη αλλά να τη γιορτάζουμε κάθε ημέρα. Να γιορτάζουμε τη γυναικεία μας οντότητα, τη δύναμή μας, την επιλογή μας να γινόμαστε μητέρες αλλά και το δικαίωμα να μη γινόμαστε αν δεν είναι αυτό το όνειρό μας. Να γιορτάζουμε την προαγωγή μας στη δουλειά, την εξέλιξή μας αλλά και τη δημιουργία ενός φαγητού χωρίς να το κάψουμε. Να γιορτάζουμε τη γυναικεία φιλία, τη γυναικεία συνεργασία και ανωτερότητα.

Θα ήθελα να γιορτάζουμε κάθε ημέρα τις επιλογές μας, τα πιστεύω και τις αξίες μας, την εξέλιξη μας, τις φοβίες μας αλλά ακόμα περισσότερο τις στιγμές που καταφέρνουμε να ελευθερωθούμε από αυτές. Τις αποφάσεις που παίρνουμε εμείς για εμάς. Τις στιγμές που κλείνουμε τα αυτιά και προχωράμε χωρίς να μας νοιάζει “τι θα πει ο κόσμος”. Γιατί αν ο δικός μας, ο εσωτερικός μας κόσμος δεν είναι καλά, τι σημασία έχει ο έξω κόσμος;

Θα ήθελα – κάθε ημέρα και όχι μόνο σήμερα – να γιορτάζουμε τα λάθη μας, τις πληγές και τις ουλές μας και να είμαστε περήφανες γι’αυτές, γιατί είναι κομμάτι του ποιες είμαστε. Είναι κομμάτι της διαδρομής μας, τη γυναίκας που ήμασταν, που είμαστε, που γινόμαστε.

Και κάπου εδώ δε μπορώ να μη σκεφτώ τις γυναίκες της ζωής μου. Τη γιαγιά μου, τη μαμά μου, την κολλητή μου που όσο μακριά και να βρίσκομαι ξέρω ότι μέσα μας η μία είναι μια ανάσα από την άλλη, τις φίλες μου, τις γνωστές μου, τις γυναίκες πρότυπα της ζωής μου, τις γυναίκες που ήταν έμπνευση για εμένα αλλά και εκείνες που ήταν παράδειγμα προς αποφυγή.

Τις γυναίκες που ήρθαν στη ζωή μου ως αναγνώστριες του blog μου και ως followers του Instagram μου. Και αυτές που μου εμπιστεύτηκαν τα όνειρα και τη ζωή τους για 7 ή 15 ημέρες και επέλεξαν να ταξιδέψουν μαζί μου πραγματοποιώντας ένα όνειρό τους ενώ παράλληλα – ίσως χωρίς να το συνειδητοποιούν – στήριζαν και το δικό μου όνειρο. Θέλω να ευχαριστήσω την άγνωστη που με βοήθησε σε μια στιγμή που δεν είχα κανέναν δίπλα μου, την περαστική που με υπερασπίστηκε όταν το χρειάστηκα, την ανώνυμη που μου γέλασε συνωμοτικά όταν είδε πως ένας άγνωστος άντρας σηκώθηκε για να μου προσφέρει τη θέση του στο τρένο. Ένα ευχαριστώ σε όλες τις γυναίκες που βρέθηκαν στο δρόμο μου και μου έδωσαν ένα κομματάκι τους χωρίς καν να το καταλάβουν. Όλες τις γυναίκες που διαβάζοντας ένα κείμενό μου ταυτίστηκαν και το μοιράστηκαν και με άλλες γυναίκες.

Όμως θέλω να ευχαριστήσω και τους άντρες της ζωής μου. Φίλους, γνωστούς αλλά και αγνώστους. Άντρες με άλφα κεφαλαίο που ξέρουν να σέβονται, να υπερασπίζονται και να εξυμνούν τη γυναίκα όχι γιατί τη θεωρούν πιο αδύναμη αλλά γιατί αναγνωρίζουν τη δύναμή της και συνειδητοποιούν ότι χωρίς αυτή ο κόσμος θα ήταν πολύ βαρετός και αδιάφορος. Άντρες που μας βλέπουν ίσες με αυτούς, άντρες που δε χρειάζεται να μας ανοίξουν την πόρτα για να μας δείξουν το σεβασμό τους αλλά αρκεί να ρωτήσουν τη γνώμη μας για κάτι.

Άντρες που θα πλύνουν τα πιάτα, που θα μαγειρέψουν, που θα κρατήσουν τα παιδιά χωρίς να το νιώθουν υποχρέωση αλλά γιατί έτσι πρέπει να είναι. Άντρες που δεν κόβουν τα φτερά στις γυναίκες/κοπέλες τους για τα όνειρα και τους στόχους που έχουν στη ζωή τους. Άντρες που όχι απλά δε θα σηκώσουν χέρι στη γυναίκα αλλά δε θα υπάρξει ποτέ ούτε σα σκέψη μια τέτοια κίνηση. Άντρες που το όχι μας γι’αυτούς είναι σεβαστό και κατανοητό.

Και είναι και αυτοί οι άντρες οι τόσο ξεχωριστοί. Εγώ τους λέω… μέντορες. Αυτοί που θα στηρίξουν το όνειρό σου, τη γνώμη σου, την ύπαρξή σου όλη. Αυτοί που θα διαβάσουν τις ανασφάλειές σου και θα σε κρατήσουν από το χέρι για να σε κάνουν να τις ξεπεράσεις. Και ξέρεις, δεν είναι απαραίτητο αυτοί να είναι ο πατέρας, ο άντρας ή το αγόρι σου. Μπορεί να είναι ένας φίλος. Ή ένας άγνωστος που έγινε γνωστός για λίγο ή για πολύ, που πίστεψε σε σενα, σε βοήθησε να εξελιχθείς και σε άφησε να φύγεις. Μπορεί να είναι ένας συνάδελφος, ο εργοδότης σου, ο υπάλληλός σου, ένας άντρας που γνώρισες σε ένα μπαρ και έγινε ξαφνικά κομμάτι της ζωής σου ή ένας συνεργάτης.

Αυτοί που θα σου ανοίξουν το σπίτι τους για να μείνεις εκεί, θα σου παραχωρήσουν το κρεβάτι τους, θα σε φροντίσουν, θα σου μαγειρέψουν και το μόνο που θα θέλουν από εσένα είναι να σε δουν και πάλι να στέκεσαι στα πόδια σου.

Αυτοί οι άντρες, πρέπει να γιορτάζονται μαζί με την ημέρα της γυναίκας. Γιατί τέτοιοι άντρες που αναγνωρίζουν την αξία, τη δύναμη και τη σημαντικότητα του γυναικείου φύλλου είναι αυτοί που θα γίνουν καλοί φίλοι, μπαμπάδες, σύζυγοι, καλοί εργοδότες , υπάλληλοι και συνάδελφοι. Είναι αυτοί που δεν περιμένουν τη γιορτή αυτή για να πουν χρόνια πολλά σε μια γυναίκα. Γι’αυτούς η γυναίκα γιορτάζεται κάθε ημέρα. Και το δείχνουν με το σεβασμό και τον θαυμασμό τους. Με τη βοήθεια και την υποστήριξή τους.

Τέτοιους άντρες θέλουμε να έχουμε στη ζωή μας. Τέτοιους άντρες θέλουμε να γνωρίσουμε. Τέτοιους άντρες θέλουμε να γεννήσουμε και να μεγαλώσουμε.

Ευχαριστούμε που υπάρχετε και μας κάνετε να νιώθουμε ακόμα πιο περήφανες που είμαστε γυναίκες!

Comments

comments