Είμαι σίγουρη πως έστω μία φορά στη ζωή σου έχεις ονειρευτεί να ξυπνάς κάπου στη μέση του πουθενά κάτω από τεράστιους κοκοφοίνικες, τον ήλιο να πέφτει πάνω σου και συ να περπατάς αγουροξυπνημένος και να ρίχνεις μια βουτιά στα σμαραγδένια νερά της Καραϊβικής για να ξυπνήσεις.

Σε ένα από τα πρώτα μου ταξίδια εκτός Ευρώπης αποφάσισα να κάνω την παραπάνω σκέψη πραγματικότητα. Μέχρι όμως και την ημέρα που έφτασα στην πόλη του Παναμά, δεν είχα την παραμικρή ιδέα ότι θα ζούσα την παραπάνω εμπειρία.

Από Αθήνα στη Μαδρίτη και από τη Μαδρίτη στο Panama City. Εκεί θα με φιλοξενούσε ο Alejandro, φίλος Παναμέζος και γέννημα θρέμμα της πόλης του Παναμά. Σε μια από τις απογευματινές μας συζητήσεις με μπύρα Balboa στο χέρι, του εκμυστηρεύτηκα πως δε με τρέλανε η πόλη και πως δεν ήξερα τι άλλο να κάνω πριν την πτήση μου σε τρεις ημέρες για Κολομβία. Τότε μου μίλησε για τα νησιά San Blas και έμεινα να τον κοιτάω αποσβολωμένη, αυτόν και τις φωτογραφίες έπειτα από αναζήτηση στο Google.

Τα νησιά San Blas είναι μια αυτόνομη περιοχή, ένα αυτόνομο αρχιπέλαγος 378 νησιών τα οποία ανήκαν στον Παναμά και βρίσκονται στην Καραϊβική. Οι κάτοικοι των νησιών αυτών (50 κοινότητες στο σύνολο) -η φυλή Kuna, εξεγέρθηκαν το 1925 απαιτώντας την ανεξαρτησία τους, τη δημιουργία δικών τους νόμων, συντάγματος και δικής τους κυβέρνησης. Και τα κατάφεραν.

Από τότε η φυλή των Kuna ή Guna έχουν επιλέξει να ζουν με το δικό τους τρόπο κοντά στο περιβάλλον προστατεύοντας τον τόπο τους από το μαζικό τουρισμό και τις μεγάλες ξενοδοχειακές μονάδες σε αντίθεση με την άλλη πλευρά της Καραϊβικής. Μιλούν τη δική τους γλώσσα, ζουν με τα αγαθά που βγάζει η γη τους και η κουλτούρα τους μοιάζει ελάχιστα με αυτή των Παναμέζων.

Το ίδιο κιόλας απόγευμα ζήτησα από τον Alejandro να μου κανονίσει να μείνω στα νησιά San Blas ή στη γλώσσα των ντόπιων στα Kuna Yala.

Την επόμενη ημέρα, στις 5 το πρωί, έξω από το σπίτι με περίμενε ο Jose, ένας μικροκαμωμένος Kuna από το Cartì με ένα 4×4 ο οποίος θα ήταν ο οδηγός μου για τις επόμενες δυόμιση ώρες. Αφήνοντας πίσω μας την πόλη του Παναμά, το τοπίο άρχισε να αλλάζει σταδιακά. Το αστικό τοπίο δίνει τη θέση του σε μια περίεργη ζούγκλα με πολλές ανηφόρες και κατηφόρες. Νομίζω πως βρίσκομαι σε τρενάκι του λούνα παρκ. Στα μισά της διαδρομής μας σταματάει αστυνομία για να ελέγξει το διαβατήριό μου και να μου ζητήσει 20 δολάρια για την είσοδό μου στην αυτόνομη περιοχή των Kuna. Η σφραγίδα που μου βάζουν στο διαβατήριο έχει σχέδιο ένα ήλιο και ένα ποτάμι που περνάει από μέσα του. Για κάποιο λόγο χαμογελάω. Μάλλον είναι που δε μπορώ να συγκρατήσω τη χαρά μου για την περιπέτεια που ετοιμάζομαι να ζήσω.

Μετά από δυόμιση ώρες φτάνουμε στο λιμάνι Cartì. Από εκεί ξεκινούν καραβάκια που σε πηγαίνουν στα νησιά του αρχιπελάγους. Οι λίγοι τουρίστες που υπάρχουν γύρω μου μπαίνουν σε ένα καραβάκι που πηγαίνει προς το νησί el porvenir. Ο Jose μου είπε πως είναι από τα πιο τουριστικά οπότε αποφάσισα να μπω σε αυτό που πάνε οι λιγότεροι. Η περιοχή αυτή ήταν η Área de Cayos Limones και το νησάκι που θα μείνω για δύο βράδια είναι το perro grande. Λίγο πιο δίπλα υπάρχουν άλλα πενήντα το ένα δίπλα στο άλλο με πιο γνωστά isla perro chico, isla aroma, isla aguja. Σε όλα αυτά μπορείς να διανυκτερεύσεις είτε σε τέντα είτε σε κάτι ξύλινες καμπίνες χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα και νερό.

Ήδη από τα πρώτα λεπτά που απομακρυνόμαστε με το βαρκάκι από το λιμάνι έχω αρχίσει να κοιτάω γύρω μου αχόρταγα. Στο βάθος ,μέσα στη θάλασσα, σαν τουφίτσες μαλλιών ξεπετάγονται μικρά κομμάτια γης πλημυρισμένα από κοκοφοίνικες. Πλησιάζοντας πιο κοντά συνειδητοποιώ πως το νερό έχει αρχίσει να παίρνει αυτό το χαρακτηριστικό σμαραγδένιο χρώμα των νερών της Καραϊβικής που μέχρι τότε είχα δει μόνο σε φωτογραφίες.

«Εκεί θα μείνεις», μου λέει στα ισπανικά ο οδηγός της βάρκας και τον κοιτάω παρακαλώντας να μη μου κάνει πλάκα. Αυτό που βλέπω μπροστά μου είναι πραγματικά απίστευτο. Θυμάμαι να βγάζω φωτογραφίες σαν τρελή και συνειδητοποιώντας ότι κανείς δε θα με πιστέψει, απλώνω το χέρι μου με τα χαρακτηριστικά τατουάζ μου για να το φωτογραφίσω με φόντο το νησάκι και να το δείξω στους δικούς μου όταν επιστρέψω σπίτι.

Βουτάω τα πόδια μου στα ρηχά γαλαζοπράσινα νερά της Καραϊβικής και περπατάω προς την παραλία του νησιού. Ο οδηγός με ενημερώνει πως θα περάσει να με πάρει σε δύο ημέρες. Μέχρι τότε ούτε σύνδεση στο κινητό ούτε ρεύμα. Στην ακτή με περιμένει η οικογένεια των Kuna στους οποίους ανήκει το νησί. Είναι αυτοί που θα με φιλοξενήσουν, θα με ταΐσουν και θα είναι η οικογένειά μου για τις επόμενες δύο ημέρες. Μου χαμογελούν αλλά χωρίς να είναι ιδιαίτερα διαχυτικοί. Μιλούν ελάχιστα ισπανικά, καθόλου αγγλικά. Τα τρία αγοράκια της οικογένειας παίζουν στην άκρη και ανοίγουν καρύδες στα δύο.

Στήνω τη σκηνή μου στην ξανθή άμμο και σπρώχνω λίγο πιο πέρα μια καρύδα που με ενοχλεί. Κοιτάζω ψηλά και βλέπω τους τεράστιους κοκοφοίνικες να κουνούν νωχελικά τα κλαδιά τους. Κοιτάω κάτω και βλέπω την άμμο να γεμίζει τα πόδια μου. Τα παπούτσια δε θα μου χρειαστούν μέχρι να ξαναφύγω.

Ανυπομονώ να βουτήξω στο νερό. Ανυπομονώ να κολυμπήσω στα νερά της Καραϊβικής. Μιας Καραϊβικής τόσο διαφορετικής, τόσο παρθένας, τόσο μυστικής. Το νερό είναι ζεστό. Το ίδιο και ο ήλιος που με χτυπάει στο πρόσωπο. Χαμογελάω. Δε μπορώ να πιστέψω ότι βρίσκομαι σε αυτόν τον παράδεισο.

Λίγο αργότερα ακούω ένα χτύπημα κουδουνιού ή καμπάνας. Με φωνάζουν για φαγητό. Το μενού φυσικά δεν είναι στάνταρ. Αλλάζει ανάλογα με την ψαριά. Τη μια μέρα έχει ψάρι, την άλλη αστακό, κατευθείαν βγαλμένο από τη θάλασσα δίπλα μου. Μαζί με το ψάρι τρώω ρύζι καρύδας και ψητή μπανάνα. Νέες γεύσεις, τόσο νόστιμες και τόσο ελαφρές όμως. Μια δροσερή μπύρα Balboa συνοδεύει το γεύμα μου και θα μου κάνει παρέα και στην αιώρα που θα ξαπλώσω μετά το φαγητό.

Πιάνω κουβέντα με τα πιτσιρίκια στα ισπανικά μέχρι που βλέπω τον ήλιο να κρύβεται σιγά σιγά και να πέφτει στη θάλασσα και μένω για λίγο αμίλητη. Το θέαμα είναι μοναδικό. Δεν ξέρω τι ώρα είναι ακριβώς, έχω κλείσει το κινητό για να μη μου τελειώσει η μπαταρία. Με το που σκοτεινιάσει είναι ώρα για ύπνο καθώς δεν έχουμε ηλεκτρικό ρεύμα.

Ξαπλώνω μέσα στη σκηνή μου και για λίγα λεπτά αργώ να κοιμηθώ. Σκέφτομαι ότι βρίσκομαι εκτεθειμένη στη μέση του πουθενά σε ένα νησάκι με μόλις πέντε κατοίκους. «Λες να έρθουν οι πειρατές της Καραϊβικής;» αναρωτιέμαι. Γελάω μόνη μου και αποκοιμιέμαι.

Η ανατολή του ηλίου με βρίσκει έξω από τη σκηνή μου να κάνω το γύρο του νησιού. Κοιτάω το ρολόι μου. Μου πήρε μόλις πέντε λεπτά να γυρίσω όλο το νησάκι. Φαντάσου πόσο μικρό είναι! Λίγο αργότερα τα παιδιά καθαρίζουν την παραλία από τα φύκια ενώ η μητέρα Kuna ετοιμάζει πρωινό. Ρύζι καρύδας και ψητή μπανάνα. Πάλι.  Δεν παραπονιέμαι. Είμαι ευτυχισμένη.

Η ημέρα περνάει ήρεμα. Έχω επιλέξει να μην κάνω καμία δραστηριότητα, να μην πάω σε κανένα οργανωμένο tour. Κάθομαι στην παραλία όλη την ημέρα με το μαγιό μου. Γράφω, διαβάζω, μιλάω με τα τρία παιδιά της οικογένειας και κολυμπάω. Νιώθω σα ναυαγός. Σαν ευτυχισμένος ναυαγός.

Η επόμενη ημέρα είναι η ημέρα της επιστροφής. Η αλήθεια είναι πως δεν είμαι έτοιμη να φύγω γιατί δεν ξέρω πότε θα είναι η επόμενη φορά που θα ζήσω δύο εικοσιτετράωρα τέτοιας ηρεμίας και τέτοιας ευτυχίας στα νερά της Καραϊβικής. Μιας Καραϊβικής που δεν έχει καμία σχέση με τα τεράστια ξενοδοχεία και τις γεμάτες τουρίστες παραλίες των πιο γνωστών και μεγάλων νησιών της.

Γυρίζοντας στον Παναμά τα μάτια μου γυαλίζουν από ευτυχία. Θέλω τόσο πολύ να πω στους δικούς μου τι έζησα και να γράψω στο μπλογκ τα πάντα για τα νησιά San Blas. Από την άλλη πλευρά αναρωτιέμαι αν πρέπει να κρατήσω αυτό το μυστικό μέρος καλά κρυμμένο. Μετά θυμάμαι πως μου είπαν ότι στο μέλλον υπάρχει περίπτωση τα νησάκια αυτά να μην υπάρχουν λόγω της αύξησης της στάθμης του νερού. Οπότε αποφασίζω πως είναι κρίμα να μη ζήσει κανείς από κοντά αυτή την τόσο ξεχωριστή εμπειρία στο αρχιπέλαγος των νησιών San Blas.

Πώς να φτάσεις μέχρι εκεί:

Υπάρχουν τέσσερις τρόποι για να ταξιδέψει μέχρι τα νησάκια. Ο πρώτος είναι με εσωτερική πτήση με ελικοφόρο που χωράει μόλις 12 άτομα και φτάνει στα νησία Achutupo ή/και Playón Chico.

Φτάνεις μεν γρήγορα αλλά το κόστος της πτήσης είναι περίπου 150 δολάρια. Ο δεύτερος τρόπος, είναι να νοικιάσεις auto particular και να οδηγήσεις μόνος σου μέχρι το λιμανάκι. Ο μοναδικός τύπος αυτοκινήτου όμως είναι τα 4×4 λόγω των δύσκολων δρόμων μέχρι εκεί. Στο λιμάνι παρκάρεις το αυτοκίνητο και συνεχίζεις με το καραβάκι για το νησί της επιλογής σου.

Ο τρίτος τρόπος ο οποίος είναι και ο πιο διαδεδομένος, είναι με ιδιωτικό οδηγό. Μπορείς να κλείσεις το αυτοκίνητο μόνο για εσένα και την παρέα σου ή να κλείσεις απλά μία θέση και να μοιραστείς τη διαδρομή με άλλους. Το κόστος είναι περίπου στα πενήντα δολάρια το άτομο με επιστροφή. Το μόνο κακό σε αυτή την περίπτωση είναι ότι το ταξίδι ξεκινάει αυστηρά στις πέντε το πρωί.

Ο τέταρτος και πιο δύσκολος αλλά παράλληλα οικονομικότερος τρόπος είναι να πάρεις το λεωφορείο από τον τερματικό σταθμό Albrook και να φτάσεις στο σημείο «El Llano». Από εκεί συνεχίζεις με ωτοστόπ μέχρι το λιμάνι Cartì. Το συνολικό κόστος είναι 6 δολάρια με επιστροφή.

Επιπλέον έξοδα:

• Είκοσι δολάρια κόστος εισόδου στην περιοχή San Blas – Kuna Yala
• Δύο δολάρια φόρος αεροδρομίου ή λιμανιού
• Τριάντα δολάρια για το καραβάκι με επιστροφή από και προς το λιμάνι Cartì
• Οχτώ δολάρια τη βραδιά με διανυκτέρευση σε δική σου σκηνή
• Δέκα δολάρια φαγητό την ημέρα
• Σαράντα δολάρια τη βραδιά σε καλύβα και τρία γεύματα

 

Comments

comments