Ο αέρας που αφήνουν τα τρένα όσο εσύ είσαι στην αποβάθρα είναι το κάτι άλλο!

Όταν στις 7:15 περνά από μπροστά μου ένα από τα πιο γρήγορα τρένα της Ιταλίας, η Frecciarossa, αφήνει πάντα ένα ευχάριστο αεράκι που μου παίρνει τα μαλλιά προς τα πίσω και με κλειστά τα μάτια για μερικά δευτερόλεπτα, με κάνει να νιώθω σαν σταρ του σινεμά. Μάλλον συμβαίνει μόνο σε μένα, αλλά μέσα σε αυτό το τόσο μικρό διάστημα δευτερολέπτων περνούν από μπροστά μου γνωστές εικόνες σε αποβάθρες: ο φαντάρος που φιλάει την κοπέλα του κρεμασμένος από το παράθυρο του βαγονιού, o σκύλος Χάτσικο που συνοδεύει το αφεντικό του μέχρι την αποβάθρα, ο Ηarry Potter περιμένοντας το τρένο για το Hogwarts…

Το άλλο που μου αρέσει είναι ο χρόνος που σου δίνει το τρένο όσο εσύ το περιμένεις στην αποβάθρα…

Αρχικά, όταν πέφτει η ανακοίνωση της καθυστέρησης, τα νεύρα σου γίνονται κορδόνια, βρίζεις τα τρένα και τους οδηγούς τούς και μετανιώνεις για το μηνιαίο εισιτήριο που πλήρωσες, στην πορεία όμως ηρεμώντας συνειδητοποιείς ότι έχεις 5, 10, 20 λεπτά ολόδικά σου.

Η αποβάθρα είναι ένα από τα πιο super μέρη για να σκεφτείς, να πάρεις αποφάσεις, να χαζέψεις τα πρόσωπα των γύρω σου που τρέχουν, αγκαλιάζονται, βρίζονται και βρίζουν, ακούνε μουσική ή ασχολούνται με τα iphone, ipad και γενικότερα με το i τους, το εγώ τους.

Το ξέρω πως ακούγομαι σαν τρελή και πως σ’ένα σταθμό τρένου δεν είναι ποτέ όλα ιδανικά όμορφα και ποιητικά μιας και είναι πιο συχνό το φαινόμενο του να βρίσκεσαι σε πανικό ψάχνωντας τη σωστή αποβάθρα, κοιτώντας με τρόμο το ρολόι σου μην τυχόν και χάσεις το τρένο…

Όταν όμως είσαι καθημερινός επιβάτης ,πιστέψτε με, τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά. Εννοείται ότι κανείς δε θα σε χαιρετίσει ευγενικά, δε θα σου έχει ακουμπησμένη στο παγκάκι της αποβάθρας την εφημερίδα της αρεσκίας σου, δε θα σου προσφέρει δωρεάν πρωινό και δε θα σου ανοίξει την πόρτα όταν φτάσει το τρένο…

Παρ’ όλα αυτά, έχεις το χρόνο να ξεφυλίσσεις τη free press σου περπατώντας ως το γνωστό, καθορισμένο σημείο που ξέρεις ότι θα σταματήσει το τρένο. Έχεις το χρόνο να ακούσεις μουσική και ταυτόχρονα να απαντήσεις στο γερμανό τουρίστα πως “ναι, από την αποβάθρα νούμερο 2 περνάει το τρένο για το κεντρικό σταθμό του Μιλάνου”. ‘Εχεις το χρόνο να συναντήσεις το βλέμμα της ταυλανδής πιτσιρίκας και της ρωσίδας κυρίας που όπως κάθε πρωί περιμένουν και αυτές το τρένο, έχεις το χρόνο να κάνεις πονηρές σκέψεις για το “πού να πηγαίνουν άραγε;” και μετά να ντραπείς για αυτό που σκέφτηκες!

Είναι απίστευτο, αλλά μέσα  σε αυτά τα 5 -10 λεπτά αναμονής στην αποβάθρα μπορείς να κάνεις τόσα πολλά πράγματα και να πάρεις τις πιο σημαντικές, περίεργες, αστείες αποφάσεις…όπως το να ξεκινήσεις ένα blog…

Υ.Γ: Το πώς νιώθεις όταν ξεμένεις στην αποβάθρα γιατί μόλις έχασες το τρένο, είναι μια άλλη ιστορία…

to be continued

Comments

comments