Πόσες φορές σκέφτηκες τον τελευταίο χρόνο τις δύο αυτές λεξούλες; “Δεν μπορώ;” Άπειρες, σωστά; Και πόσες φορές  συνειδητοποίησες μέσα στο 2020 ότι τελικά μπορείς; Ότι τελικά μπόρεσες; 

Πριν λίγες εβδομάδες καθισμένη στο πάτωμα του σπιτιού μου και όση ώρα είχα κλείσει τα μάτια μου και απολάμβανα τον ήλιο να μου χαϊδεύει το πρόσωπο, συνειδητοποίησα ότι τελικά μπορώ. Ότι τελικά μπόρεσα! Θυμήθηκα εκείνη την ημέρα μέσα στο βανάκι με τον φίλο μου τον Γρηγόρη που γυρνούσαμε από την Καστοριά παρέα και με ρώτησε αν ψάχνω σπίτι. Θυμάμαι πολύ καλά την καρδιά μου και όλο μου το είναι  φωνάζει “Ναιιι, αλλαγή αλλαγή αλλαγή! Και πόσο τη χρειάζεσαι” και από τη άλλη η λογική, το μυαλό να με προσγειώνει στην πραγματικότητα και να με ρωτάει θυμωμένα: “Είσαι τρελή; Αφού δεν έχεις καν δουλειά αυτό το διάστημα. Για σε παρακαλώ πολύ, συγκεντρώσου!”

Θυμάμαι που απάντησα διστακτικά “θέλω αλλά δεν ξέρω αν μπορώ”. Και επιτόπου συνειδητοποίησα  ότι χωρίς να το καταλαβαίνω έκανα σαμποτάζ στον ίδιο μου τον εαυτό. Σκέφτηκα αμέσως το αρνητικό , ότι σίγουρα ακόμα και αν μπορώ να πληρώνω το ενοίκιο τούς πρώτους μήνες, μετά σιγά μην μπορώ. Ότι σιγά μην προλάβω να μετακομίσω σε μόλις ένα μήνα. Και πώς γίνεται να φύγω από την παλιά μου γειτονιά; Όχι μωρέ, δεν μπορώ!

Και να’μαι εδώ! Να κλείνω ήδη έξι μήνες μετακόμισης στο νέο σπιτάκι. Μια μετακόμιση που εν μέσω covid , αναστολής εταιρειών και ακυρώσεων, νέων project και ταξιδιών, φαινόταν σχεδόν αδύνατο να την κάνω, ένα τεράστιο πανύψηλο βουνό που σιγά μη μπορώ να ανέβω και όμως… τελικά μπόρεσα.

“Δεν μπορώ”, αυτή είναι η φράση που βάζουμε μπροστά κάθε φορά που φοβόμαστε να κάνουμε κάτι, κάθε φορά που πιστεύουμε ότι δε θα τα καταφέρουμε, ότι δεν έχουμε τη δύναμη να τολμήσουμε για κάτι, ότι δεν έχουμε άλλο κουράγιο ή υπομονή. Που πονάμε τόσο πολύ μέσα μας που λέμε δεν μπορώ να το αντέξω, δεν μπορώ να το ξεπεράσω. Και όμως, εμείς οι άνθρωποι, με τη δύναμη του μυαλού μας και λίγη τύχη, τα μπορούμε όλα.

Πάρε παράδειγμα από το 2020, τι δύσκολη χρονιά ήταν αυτή ε; Δε θα διαφωνήσει κανείς με αυτό. Πόσες φορές δεν είπες “δεν μπορώ να το αντέξω αυτό”; Πόσες φορές δε σκέφτηκες ότι δεν μπορείς να μείνεις κλεισμένος στο σπίτι μήνες ολόκληρους. Ότι δεν μπορείς να αντέξεις μια απώλεια, δε μπορείς να αντέξεις να κολλήσεις τον ιό. Και όμως είσαι εδώ, ζωντανός/η και διαβάζεις τώρα αυτό το κείμενο!

Μπόρεσες! Το συνειδητοποιείς;

Είμαστε προγραμματισμένοι από τη φύση μας να εστιάζουμε περισσότερο σε όσα δε μπορούμε να κάνουμε παρά σε όσα μπορούμε. Να βλέπουμε πρώτα το ποτήρι μισοάδειο πριν αντιληφθούμε ότι θα μπορούσε τελικά να είναι και μισογεμάτο. Γινόμαστε λίγο “drama queens” πολλές φορές μόνο και μόνο γιατί φοβόμαστε. Φοβόμαστε την αποτυχία, την απομάκρυνση κάποιου αγαπημένου ανθρώπου από δίπλα μας. Φοβόμαστε ότι όλα θα πάνε λάθος για κάποιον μαγικά άσχημο λόγο. Και όμως. Είναι όλα σαμποτάζ. Σαμποτάζ της ανασφάλειας που δημιουργεί ο ανθρώπινος νους.

Δε λέω ότι δεν υπήρξαν, δεν υπάρχουν ή δε θα υπάρξουν δυσκολίες, αποτυχίες, απογοητεύσεις αλλά ειδικά αυτές είναι που σου δίνουν τη σοφία, τη γνώση και τελικά τη δύναμη για να πας παρακάτω. Γιατί πολύ απλά ΜΠΟΡΕΙΣ. Όλα τα μπορείς αρκεί να το θέλεις. Αρκεί να θέσεις προτεραιότητες, να προσπαθήσεις, να μοιραστείς σκέψεις και συναισθήματα στη διαδρομή  μέχρι τον προορισμό ώστε να γίνει πιο εύκολος ο δρόμος. Α ναι! Αρκεί και να προστατευθείς επίσης. Από κακές σκέψεις, δύσκολες καταστάσεις, τοξικές σχέσεις, “πέτρες” που κυλάνε προς τα κάτω και μπορεί να σε παρασύρουν. Και θα δεις ότι όλα τα μπορείς.

Μάθε να ξεπερνάς τους φόβους σου, τα εμπόδια που βάζει το μυαλό σου και θα δεις πως σιγά σιγά θα αρχίσεις να νιώθεις πιο ελεύθερος αλλά και πιο σίγουρος για όλα όσα μπορείς. Και θα εστιάζεις σε αυτά. Σε όλα όσα μπορείς να κάνεις. Και πίστεψέ με, είναι τόσα πολλά!

Να, πάρε παράδειγμα από τις παρακάτω φωτογραφίες. Σου φαίνεται ότι αυτός ο άνθρωπος φοβάται τη θάλασσα; Τα βαθιά νερά; Και όμως, δε θα ξεχάσω και τις 3 εκείνες ημέρες της ζωής μου, στην Κόστα Ρίκα, τον Παναμά και το Λιμένι της Λακωνίας, πόσο μα πόσο φώναζα από μέσα μου ότι δε μπορώ. Ότι φοβάμαι, ότι δε θα τα καταφέρω. Και μετά από λίγο συνειδητοποίησα πως το μυαλό μου μου κάνει σαμποτάζ, πως αφού την αγαπώ τη θάλασσα, τι θα πάθω; Πως αφού δίπλα μου έχω ανθρώπους που θα με βοηθήσουν αν νιώσω ότι δεν “το’χω”., τι στο καλό φοβάμαι;

Και μετά δε θα ξεχάσω τα άλλα δύο μεγάλα “δεν μπορώ της ζωής μου”. Το ταξίδι μου στον αρκτικό κύκλο που αντί να το κάνω με την τότε σχέση μου, εκείνος αποφάσισε ότι δε μπορεί να έρθει. Με χώρισε. Και εγώ βρέθηκα να σκέφτομαι ότι δεν μπορώ να ταξιδέψω μέχρι εκεί πάνω στον κρύο βορρά μόνη μου. Και όμως μπόρεσα. Νίκησα φόβους, ανασφάλειες, το αίσθημα της μοναξιάς και πέρασα φανταστικά. Και επειδή το σύμπαν και η φύση μάλλον ήταν με το μέρος μου και ήθελαν να μου δείξουν με τον τρόπο τους ότι έκανα το σωστό, αποφάσισαν να με κάνουν να κλάψω από ευτυχία γιατί εκείνο το βράδυ στον βορρά, το βόρειο σέλας χόρευε μόνο για “την πάρτη μου”. Και γω ήμουν η πιο ευτυχισμένη γυναίκα του κόσμου. Και ναι! Είχα μπορέσει!

Αλλά και το πρώτο μου solo ταξίδι με τρένο. Με τον Υπερσιβηρικό. Ήταν να το κάνω με παρέα και τελικά δεν ακολούθησε κανείς. Για ακόμα μια φορά ο φόβος ήταν τεράστιος. Το μυαλό έλεγε ότι είναι επικίνδυνο ότι δε θα μπορέσω. Η καρδιά όμως μου φώναζε πως αν το θέλω πάρα πολύ σίγουρα θα μπορέσω να το κάνω. Και είχε δίκιο. Ω, πόσο δίκιο!

Να την ακούς την καρδιά! Είναι παράλογη πολλές φορές, το ξέρω. Αλλά αυτή θα σε βοηθήσει να δοκιμάσεις μια τρέλα ή και δυο και θα σε κάνει ευτυχισμένη/ο κάθε φορά που θα χτυπάει χαρούμενα με τα μικρά ή τα μεγάλα “δε μπορώ ” σου που έγιναν ” κοίτα να δεις που μπόρεσα”.

Αυτή θα είναι εκεί όταν νιώθεις πως το σώμα δε σε βοηθάει. Πώς το μυαλό σού υπαγορεύει πως πρέπει να σταματήσεις. Η καρδιά. Η καρδιά και η ψυχή. Αυτές θα σου δίνουν πάντα την ώθηση που αναζητάς για να ανέβεις ένα βουνό στα 5.200 υψόμετρο. Όταν τα πόδια σου δε σε βαστάνε, όταν η ανάσα σου θα κόβεται, όταν το μυαλό σού  θα λέει “άστο, γύρνα πίσω”. Η καρδιά είναι αυτή που θα σου κρατάει το χέρι και  θα ανεβείτε μαζί την κορυφή. Και η θέα από εκεί πάνω είναι πάντα μα πάντα υπέροχη!

Μάθε λοιπόν να μετατρέπεις τα “δε μπορώ” σου σε “κοίτα να δεις που μπόρεσα”.

Ανάπτυξε θετική σκέψη και διάθεση, μάθε να βλέπεις το ποτήρι μισογεμάτο και να μην ξανα αναρωτηθείς “γιατί σε μένα”. Αντιθέτως αναρωτήσου “τι θέλει να μου διδάξει αυτή η δυσκολία/αναποδιά;”. Και πήγαινε παρακάτω.

Και μην ξεχνάς αυτό που μας έλεγαν οι γονείς και οι δάσκαλοι μας όταν ήμασταν πιτσιρίκια: ” Δεν υπάρχει δεν μπορώ, υπάρχει δε θέλω”! Όλα τα μπορείς λοιπόν! Και αν δεν τα μπορείς είναι μάλλον γιατί δεν τα θέλεις πολύ! 😉

Τώρα βγες εκεί έξω, βάλε μήνυμα μετακίνηση “Όλα τα μπορώ” και κάνε όλα όσα ονειρεύεσαι! Γιατί μπορείς. Τελεία! Μπορείς!

 

 

Comments

comments