Σου έχει τύχει να ξυπνάς μέσα στον ύπνο σου και να σε πιάνουν τα νεύρα γιατί δεν βρίσκεσαι εκεί που θα ήθελες να είσαι; Όχι; Είσαι τυχερός, πολύ τυχερός και πιθανώς να μη σε ενδιαφέρει το παρακάτω κείμενο οπότε πάτα χι και συνέχισε ό,τι έκανες πριν ανοίξεις το συγκεκριμένο post. Αν πάλι είσαι από αυτούς που ζουν συχνά πυκνά τις παραπάνω στιγμές είτε στον ύπνο τους είτε στον…ξύπνιο τους, τότε φίλε μου welcome to my world, σε σενα θα πω τον πόνο μου σήμερα!

Ξύπνησα που λες με μια εικόνα, ήμουν λέει σε κάποιο μέρος ( δεν μπόρεσα να καταλάβω πού) και ξεπακετάριζα και άνοιγα τις βαλίτσες μου. Μόλις είχα μετακομίσει και ετοιμαζόμουν να γνωρίσω την πόλη. Και μετά ξύπνησα! Ιδρωμένη, νευριασμένη, στεναχωρημένη. Να τες πάλι οι αγαπημένες μου τάσεις φυγής. Και άντε τώρα να εξηγήσεις τι και πώς.

Το πρώτο πράγμα που θα σκεφτείς είναι το ότι σίγουρα το Μαράκι δεν περνάει και πολύ καλά αυτό το διάστημα και γι’αυτό την έχουν πιάσει τα ψυχολογικά της. Χμ, κ όμως. Είμαι σε μια αρκετά καλή φάση βρε παιδί μου. Δε θα σου πω άλλα απλά κράτα ότι όλοι οι τομείς της ζωής μου αυτό το διάστημα είναι γεμάτοι – όπως η γεμάτη βαλίτσα στο όνειρο!; Α γεια σου! Κάτι τέτοιο! Παρόλα αυτά είναι εδώ και μια εβδομάδα που αυτές οι αναθεματισμένες τάσεις φυγής έχουν έρθει για τα καλά και επιμένουν να παίξουμε. Κακός μπελάς σου λέω!

Το δεύτερο πράγμα που θα σκεφτείς είναι να μου προτείνεις να πάω ένα ταξιδάκι και γω και οι τάσεις μου. Και ναι αν δεν το έχεις πάρει ακόμα είδηση έχω ήδη κανονίσει να φύγω για 10 μερούλες εκτός, αλλά αυτό δε μου λέει τίποτα. Δεν είναι ο προορισμός που μου λείπει αλλά το ταξίδι. Το να μαζέψω δηλαδή τα μπογαλάκια μου και να φύγω πάλι για κάπου και να μείνω εκεί για λίγο ή για πολύ, δε το ξέρω, απλά να την κάνω από εδώ που βρίσκομαι τώρα, αυτό θέλω!

Το τρίτο πράγμα που θα σκεφτείς είναι ότι είμαι επιπόλαιη και κακομαθημένη γιατί ενώ έχω κάποια πράγματα και κάποιους ανθρώπους κοντά μου εγώ θέλω πάλι να τα παρατήσω όλα και να φύγω. Τι να σου πω; Μπορεί να είμαι λοιπόν και τα 2 παραπάνω επίθετα.  Μπορεί και όχι.

Μπορεί να είναι αυτό το τίμημα που πληρώνεις όταν έχεις ταξιδέψει αρκετά και έχεις δει πράγματα που σε γεμίζουν πολύ περισσότερο από αυτά τα πράγματα που έχεις όπως όπως στουμπωμένα στη γεμάτη βαλίτσα της επιστροφής στην Ελλάδα.

Δεν ξέρω τι να σου πω και σε λυπάμαι εσένα που κάθισες να διαβάσεις αυτό το κείμενο γιατί το γράφω ξημερώματα, με νεύρα και με σβηστό το φως, οπότε τις σκέψεις μου τις λες και σκόρπιες! Σκόρπιες όπως όλες εκείνες οι στιγμές που έχω ζήσει φεύγοντας εκτός Ελλάδας για 4 ολόκληρα χρόνια και κάθε τόσο έρχονται και με τυραννάνε, κυρίως τα βράδια.

Όλα εκείνα τα συναισθήματα, φόβος και ανυπομονησία για τα καινούρια που ερχόντουσαν, χαρά για την πρώτη δουλειά που βρήκα μόνη μου σε μια ξένη χώρα και σε μια γλώσσα που δεν ήταν η μητρική μου, ευτυχία για τα μικρά χαζά πραγματάκια που αγαπούσα να ανακαλύπτω γιατί ήταν τόσο διαφορετικά από αυτά που είχα γνωρίσει στην Ελλάδα. Άγχος για πράγματα που στη χώρα μου θεωρούσα δεδομένα ενώ έξω έπρεπε να τα διεκδικήσω. Περιέργεια για κάθε τι καινούριο, θαυμασμό για τα νέα κτήρια και στενάκια, σπιτάκια, κηπάκια που ανακάλυπτα περπατώντας στο δρόμο.

Και τόσα άλλα συναισθήματα που με την επιστροφή μου στην Ελλάδα είναι σα να κατέβασα το διακόπτη που λέει OFF και δε νιώθω, δεν αισθάνομαι τίποτα πλέον. Όλα περνάνε από μπροστά μου αδιάφορα και ζω μόνο για τη στιγμή που θα μπω σε κάποιο αεροπλάνο και θα φύγω για κάπου μακρυά.

Άσχημο αυτό ε; Ναι, λογικά είναι. Είναι μάλλον το τίμημα που πληρώνεις όταν είσαι της γύρας του wandelust όπως λένε και στο χωριό μου. Αυτή είναι η κατάρα του traveler, πρόσεξέ με του ταξιδιώτη όχι του τουρίστα. Αν τα πράγματα τα έβλεπα με τα μάτια του τουρίστα, τύπου ήρθα, είδα, έφυγα ίσως να ήταν πιο εύκολη η ζωή μου και να μην είχα αυτές τις βραδινές αναλαμπές.

Δεν ξέρω που θα με βγάλουν αυτές οι αναθεματισμένες τάσεις φυγής και πόσα άτομα θα διώξουν από δίπλα μου γιατί και αυτό είναι ένα δύσκολο κομμάτι (προς συζήτηση σε επόμενο post) αλλά ξέρω πως εγώ δεν είμαι για ένα μόνο μέρος, οπότε μη μου ξαναπεί κανείς να μαζέψω σιγά σιγά χρήματα για να φτιάξω το σπιτάκι μου, να βρω και ένα καλό παιδί, να έχουμε τις δουλίτσες μας και όλα καλά. Δε θέλω βρε παιδί μου!

Εγώ θέλω ό,τι λεφτά έχω να τα χαλάω στα ταξίδια, να γυρνάω, να ζω, γιατί μόνο όταν φύγουμε από την καθημερινότητά μας και δούμε λίγο πέρα από τη μύτη μας, μόνο τότε καταλαβαίνουμε πόσο μικροί είμαστε και πόσο μεγάλος είναι ο κόσμος. Και γω θέλω να τον γυρίσω όλο τον κόσμο. Όσο τρελό ή ρομαντικό μπορεί να ακούγεται αυτό. Ακατόρθωτο πάντως δεν είναι! Και αν δε με πιστεύεις σου βάζω και στοίχημα!

Αυτά για σήμερα.

Σε φιλώ

Μαρία

Comments

comments