Σήμερα το πρωί πήρα τον ηλεκτρικό και άλλαξα γραμμή στην Αττική για να πάρω το μετρό για Πανεπιστήμιο.

Είχα πολύ καιρό να κατεβώ στο συγκεκριμένο σταθμό και ομολογώ ότι όταν βγήκα στην έξοδο προς Ακαδημία με έπιασε η καρδιά μου. Σπασμένα πλακάκια και ζωγραφισμένα τα πάντα.

Θα μου πεις τώρα εσύ, “πού ήσουν κοπελιά όταν γινόταν ο κακός χαμός στην Ελλάδα; Καθόσουν και έγραφες για το παρφουμαρισμένο Μιλάνο και τα φλώρικα τρένα του και δεν έβλεπες τι γινόταν εδώ!”

Η αλήθεια είναι πως από τη σημερινή μου βόλτα στο κέντρο, το παραπάνω γεγονός δεν ήταν σε καμία περίπτωση αυτό που με άφησε κατάπληκτη…. Ίσως γιατί καταβάθος η decadence* της Αθήνας πάντα μου άρεσε, έτσι τη γνώρισα, έτσι την αγάπησα, έτσι την περπάτησα και έτσι ακριβώς -παρακμιακά όμορφη- την γνώρισα και σε μια Ιταλίδα φίλη μου που ήρθε να με επισκεφτεί το περασμένο σαββατοκύριακο.

Αυτό που δεν μπόρεσα να χωνέψω με τίποτα είναι η απουσία των πρωινών free press εφημερίδων στα τρένα και τα μετρό! Έπαθα ένα μικρό σοκ όταν το συνειδητοποίησα γιατί ήταν μια αγαπημένη συνήθεια των φοιτητικών μου χρόνων στην Αθήνα αλλά και της  μετέπειτα εργασιακής μου ζωής στο Μιλάνο.

Μου άρεσε να παίρνω από το σταντ την metro ή την city press να τις μυρίζω (κολλήματα που έχει ο άνθρωπος) και μετά να ανοίγω τα 2 πρώτα φύλλα και να διαβάζω τα νέα της ημέρας. Μου άρεσε επίσης ο εκνευρισμός που με έπιανε όταν δεν έβρισκα μια από τις 2 εφημερίδες και αναγκαζόμουν να κρυφοκοιτάξω από τον διπλανό μου για να δω τα νέα.

Ναι, θα μου  πείτε πως πλέον λεφτά δεν υπάρχουν για free press στην Αθήνα και πως τα κινητά όλων έχουν γίνει τόσο έξυπνα (smart) ώστε να μας δείχνουν με το καλημέρα σας όλες τις ειδήσεις της ημέρας αλλά πέρα από το προσωπικό μου κόλλημα του να μπαίνω στο τρένο με την δωρεάν εφημερίδα μου στη μασχάλη, θεωρώ  πως η ενημέρωση θα έπρεπε να συνεχίσει να γίνεται δωρεάν ακόμα και αν αυτό περιλαμβάνει το τελευταίο σουξέ τις τάδε και  το τι λέει το ζώδιο μου για τη σημερινή μέρα.

Γιατί δε σημαίνει πως όλοι μας έχουμε ένα κινητό με ίντερνετ ή πως μπορούμε να πληρώνουμε ίντερνετ, ρεύμα κτλ για να έχουμε το δικαίωμα στην ενημέρωση και να βλέπουμε ειδήσεις στην τιβι ή στον υπολογιστή μας, ούτε πως όλοι μας μπορούμε να πληρώνουμε 1,50 για να αγοράσουμε μια εφημερίδα κάθε μέρα.

Το ξέρω πως τα προβλήματά μας σαν χώρα είναι πολύ μεγαλύτερα από το αν θα εξακολουθεί ή όχι να εκδίδεται μια δωρεάν εφημερίδα και να μοιράζεται στους σταθμούς των τρένων, αλλά η ενημέρωση, ή καλύτερα η δωρεάν ενημέρωση είναι δικαίωμα όλων.

Και στο κάτω κάτω ας μαζευτούμε 1ο άνθρωποι και ας το κάνουμε εθελοντικά, σαν χόμπι. Στον Έλληνα μετά το φαγητό, το τραγούδι και την ηθοποιία άρεσε πάντα να το παίζει και δημοσιογράφος οπότε δε θα είναι τόσο δύσκολο να ανοίξουμε ξανά μερικές free press.

Και στην τελική: Writing is the only profession where no one considers you ridiculous if you earn no money. Jules Renard

* παρακμή

Comments

comments