Είναι αυτή η ημέρα που περιοδικά, εφημερίδες και portals μιλάνε για τις "αποφάσεις της νέας χρονιάς". Για το τι θα κάνουμε το νέο χρόνο, τι δε θα κάνουμε και τι θα συνεχίσουμε να κάνουμε
10 πόλεις σε 1 χρόνο! Αυτός ήταν ο αρχικός τίτλος του συγκεκριμένου ποστ αλλά γράφοντας πρόσεξα πως οι πραγματικοί πρωταγωνιστές της συγκεκριμένης χρονιάς ήταν τα πρόσωπα και όχι τα μέρη που επισκέφτηκα. Οπότε, προτίμησα να κρατήσω έναν πιο γενικό τίτλο, πιο
"Λίμνη Πλαστήρα; Όχι, δεν έχω πάει!" Αυτή ήταν η πρώτη μου φράση όταν η φίλη μου η Ε. με ρώτησε αν θα με έψηνε η ιδέα. Το ομολογώ, ο Βορράς της Ελλάδας πάντα με γοήτευε αλλά ποτέ δεν είχα την ευκαιρία
Υπάρχει ένας «θεσμός» που παραμένει ίδιος και παρόλα αυτά μας κάνει να θέλουμε να πηγαίνουμε κάθε φορά εκεί για να ανακαλύπτουμε τη μαγεία των Χριστουγέννων και να νιώθουμε έστω και για λίγες ημέρες παιδιά! Ποιος είναι αυτός ο «θεσμός»; Μα
Σταμάτησα να μετράω τα κεράκια την ημέρα που κατάλαβα πως η ηλικία μας δεν καθορίζεται από το πόσα χρόνια πριν γεννηθήκαμε αλλά από το πόσο έντονα ζήσαμε τον ένα παραπάνω χρόνο που "ανεβαίνει στην πλάτη μας". Σταμάτησα να μετράω τα κεράκια