Το τρένο είναι κάτι σαν tabula rasa. Δεν έχει ταυτότητα, μνήμη και ιστορία από μόνο του.

Μέσα σ’ αυτό οι επιβάτες παραμένουν προσωρινά, ανώνυμοι μεταξύ ανωνύμων με ένα συγκεκριμένο σκοπό, να ολοκληρώσουν το ταξίδι τους όσο πιο ακούραστα και ανώδυνα γίνεται.

Το τρένο δεν ανήκει στους επιβάτες του, και αντίστοιχα δεν του ανήκουν. Υπάρχει μόνο για το παρόν του ταξιδιού. Είναι απλώς ένα πέρασμα.. ένα κενό χρονικό διάστημα αναμονής ανάμεσα στον τόπο αναχώρησης και τον προορισμό. Αυτός είναι ο σύγχρονος τρόπος ζωής. Μηδενίσαμε τις γεωγραφικές αποστάσεις αλλά αυξήσαμε τις προσωπικές.

Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι δεν μπορεί να αποκτήσει ουσία. Νοήμα του δίνουμε εμείς μέσα από τις εμπειρίες μας… και τις ιστορίες μας. Η αφήγηση των ιστοριών αυτών και η παρατήρησή τους αποτελούν την ομορφιά του.

Η Μάρη Σπανουδάκη σπούδασε

ΜΜΕ και Πολιτισμό στο Πάντειο Πανεπιστήμιο

και έκανε μεταπτυχιακές σπουδές

στην Πολιτιστική πολιτική & Διαχείριση τεχνών

Comments

comments