Ιούνιος 2009

Η διαδρομή Πειραιάς-Κηφισιά με το τρένο αρωγός στο να συναντηθούν δύο αργοκίνητες φίλες, από το ένα άκρο στο άλλο, για τη μεγάλη έξοδο του σαββατόβραδου..

Τα κοκτέηλ, το ελαφρύ αεράκι στο roof, η ιεροτελεστία της ανταλλαγής καθέκαστων και η γενικότερη χαλαρή ατμόσφαιρα  κρύβουν πίσω τους μια ενοχλητική εγρήγορση.. Ο τελευταίος συρμός περνά στις δύο.  Φοράμε τακούνια. Με πρόχειρους υπολογισμούς συνειδητοποιούμε ότι πρέπει να παραδώσουμε τον καναπέ που τόσο ανέλπιστα βρήκαμε στους αντιπαθητικούς ξέγνοιαστους που προφανώς διαθέτουν αυτοκίνητο, συντονισμένοι ακόμα σε mood “the night is young”.  Πάει κι αυτό το βράδυ κόβεται απότομα, σκέφτομαι κατρακυλώντας απ’το Κεφαλάρι στο σταθμό.  Άγνοια  για το όσα θα φέρει η περασμένη ώρα ..

Μπαινοβγαίνω με ζιγκ ζαγκ ανήσυχη στα άδεια βαγόνια μέχρι να φτάσω σχεδόν στο πρώτο.. –Ψάχνετε κάτι?  Με ρωτά φιλικά ένας ευθυτενής κύριος γύρω στα τριάντα με ξανθά καρφάκια και κόκκινο t-shirt .  –Ένα βαγόνι με κόσμο γιατί είναι και αργά..σπεύδω να εξηγήσω. – Καθίστε εδώ στο πρώτο που είναι ο οδηγός για ασφάλεια.. συστήνει ανεπιφύλακτα.  Ακολουθώ τις οδηγίες του ευγενικού φύλακα του σταθμού, όπως βιάζομαι να συμπεράνω, και κάθομαι στην πρώτη θέση του πρώτου βαγονιού.

Το τρένο ξεκινά. Πριν ακόμα διασχίσει κάποια μέτρα η πόρτα του οδηγού ανοίγει και ο ίδιος κύριος που πέρασα για φύλακα, με προσκαλεί  στα «ιδιαίτερα» της αμαξοστοιχίας. -Τέτοια ώρα δεν ξέρεις ποιος μπορεί να μπει, μείνε καλύτερα εδώ, λέει και παραχωρεί τη θέση του συνοδηγού στην καμπίνα.  First class με τον ΗΣΑΠ ποιος θα μου το’λεγε, σκέφτομαι μειδιώντας και αρχίζω να κάνω ερωτήσεις για τη χρησιμότητα κάθε κουμπιού.  Το δημοσιογραφικό δαιμόνιο μάλιστα με καλεί να ρωτήσω για το ατυχές συμβάν με το τρένο που γκρέμισε το σταθμό του Πειραιά και συμπαρέσυρε έναν άστεγο.. –Αν το βάλεις στον αυτόματο πιλότο και το αφήσεις μόνο του μπορεί να συμβεί το χειρότερο. Πρέπει πάντα να πατάς έγκαιρα το φρένο, με κατατοπίζει.

Οι σταθμοί διαδέχονται ο ένας τον άλλον (σε δυό-τρείς πατάω το φρένο εγώ!) και λίγο πριν το Νέο Φάληρο μου εξηγεί αμήχανα ότι θα ανέβει κάποιος επόπτης. –Εσύ θα πεις ότι είσαι η ξαδέρφη μου αν σε ρωτήσει. Και undercover!  Φτάνουμε στον τερματικό σταθμό. Τον ευχαριστώ και κατεβαίνω. – Θα μου δώσεις το τηλέφωνό σου να πάμε για καφέ κάποια στιγμή;  Από ντροπή δίνω το παλιό καρτοκινητό της μαμάς μου και αποχωρώ!

Το φθινόπωρο ένα μήνυμά του με αυτοσχέδιο ποίημα για φύλλα που πέφτουν πρόωρα απ’τα κλαδιά  τους, επαναφέρει στη μνήμη μου τη «διακεκριμένη» διαδρομή!  Δολοφονίες σε κλειστά βαγόνια , επιστολές αποχαιρετισμού με το κεφάλι γερμένο θλιμμένα στο τζάμι, αναπάντεχες γνωριμίες σε υπερπόντια ταξίδια του 19^ου αιώνα ασκούν πάντα μια μυστηριώδη γοητεία διαβάζοντάς τες. Ξέρω πως δεν θα ζήσω ποτέ κάτι ανάλογο αλλά μπορώ πάντα να καυχιέμαι πως κάποτε είχα το δικό μου σωφέρ στο τρένο!

Η Μαριλένα Βρανά

σπούδασε ΜΜΕ στο Πάντειο Πανεπιστήμιο

και Ενδυματολογία στη Σχολή Βελουδάκη.

Comments

comments