Ετοιμαζόμουν να κοιμηθώ, είχα γλαρώσει και κλασικά είχα στα χέρια μου το κινητό. Ένα λεπτό πριν με πάρει ο ύπνος και χαζεύοντας το newsfeed του FB, το μάτι μου έπεσε πάνω στη συγκεκριμένη φωτογραφία. Ε, δε χρειάστηκε πολύ για να ξαγρυπνήσω και να αρχίσω το γράψιμο.

“Δε θα καταλάβουν όλοι που πηγαίνεις και είναι ok αυτό- δεν είναι δεδομένο πως θα είναι όλοι δίπλα σου στη διαδρομή.” Ντάξει, μη με φας, είναι σε ελεύθερη μετάφραση, αλλά you got the message. Καταλαβαίνεις λοιπόν τι συνειρμός μου ήρθε στο μυαλό.

Άρχισα να σκέφτομαι όλους τους ανθρώπους που μπήκαν στη ζωή μου από τη στιγμή που αποφάσισα να λύσω κάθε άγκυρα και να ζήσω χωρίς σταθερές στη ζωή μου. Ήξερα πως δε θα καταλάβαιναν όλοι αυτή την ανάγκη που μου γεννήθηκε κάπου γύρω στα 22 και το μυστικό ήταν να κάνω την καρδιά μου πέτρα, να μην το πάρω προσωπικά και να φύγω. Άλλωστε δεν μπορείς να αναγκάσεις κανέναν να μείνει δίπλα σου όταν εσύ από μόνος σου έχεις επιλέξει να… φύγεις.

Την πρώτη φορά που πήρα τις βαλίτσες μου και έφυγα ήταν μεν για λίγο (8 μήνες) αλλά και πάλι, έφευγα. Θα έβγαινα από την καθημερινότητα των δικών μου ανθρώπων και εκείνοι από τη δική μου. Είχα μιλήσει με κάποιον ειδικό λίγο πριν εκείνο το ταξίδι μου και μου είχε πει το εξής: “Μη νιώθεις άσχημα, οι άνθρωποι έχουμε μάθει να λειτουργούμε σαν ομάδα, σαν οικογένεια αλλά καταβάθος είμαστε μονάδες. Μη νιώθεις άσχημα, μη νιώθεις τύψεις. Φύγε!” Έτσι και έκανα. ‘Εφυγα παρόλο που ήξερα πως πίσω μου άφηνα ανθρώπους και καταστάσεις. Το ίδιο και τη δεύτερη φορά που έφυγα για 3 χρόνια.

Ήξερα πως ήταν ένα στοίχημα πρώτα με τον εαυτό μου και ύστερα με τους γύρω μου. Και φυσικά στο δρόμο κάποιοι έφυγαν, δεν άντεξαν. Ίσως γιατί δεν είχαν συνηθίσει να λειτουργούν με την απόσταση στη μέση. Και αυτό που λένε ότι φαίνεται πραγματικά ποιος είναι δίπλα σου όταν αναγκαστεί να σε χάσει, είναι μεγάλη αλήθεια. Φυσικά και δεν κατηγόρησα κανέναν από αυτούς που δεν μπόρεσαν να μείνουν και να με περιμένουν, πρέπει να είναι και λίγο ψυχοφθόρο να περιμένεις κάποιον που ανα πάσα στιγμή μπορεί να ξαναφύγει, ίσως και γω να έκανα το ίδιο στη θέση τους. Ποιος ξέρει;

Και μετά είναι και εκείνοι που μπήκαν στη ζωή μου μετά την επιστροφή μου στα πάτρια, μοιράστηκαν μαζί μου κομμάτι από τη ζωή τους και έπειτα έφυγαν. Ίσως φοβήθηκαν αυτή τη φλόγα στα μάτια μου κάθε φορά που μίλαγα για το επόμενο ταξίδι, για τον επόμενο προορισμό. Κακά τα ψέματα, οι περισσότεροι άνθρωποι ψάχνουν τη σταθερότητα, τη σιγουριά και φυσικά δεν είναι κακό αυτό. Προτιμούν να βγουν για καφέ με τη φίλη τους που θα τους μιλάει για τα απλά καθημερινά πράγματα και όχι με εκείνη που θα τους λέει πως δε μπορεί να βγει αυτό του σουκου γιατί μαζεύει λεφτά για το solo ταξίδι της με τον Υπερσιβηρικό. Άλλωστε γιατί να επενδύσεις συναισθηματικά σε ένα άνθρωπο που όπως λέει και το τραγούδι “όπου φυσάει ο άνεμος πάει;”

Το να επιλέγεις να ταξιδεύεις λοιπόν για μεγάλο διάστημα ή να φεύγεις συχνά πυκνά για να ζήσεις σε μια άλλη χώρα είναι μια απόφαση που θέλει κότσια. Αυτές τις ημέρες στο συνέδριο των travel bloggers Tbex, γνώρισα ανθρώπους από όλο τον κόσμο που έκαναν ακριβώς αυτό, έφευγαν, η ανάγκη να γνωρίσουν τον κόσμο τους έκανε να πουλήσουν τα πράγματά τους και να αρχίσουν να ταξιδεύουν, άλλοι μόνοι τους άλλοι με την οικογένειά τους. Φυσικά μου είπαν πως πολλοί δεν καταλαβαίνουν αυτή την ανάγκη για το ταξίδι και φυσικά υπάρχουν δικοί τους άνθρωποι που απλά δε θα τους στηρίξουν σε αυτή τους την απόφαση και πιθανώς να μην τους περιμένουν, αλλά είναι οκ! Δε χρειάζεται να καταλάβουν όλοι. Κάποιοι θα βγουν από το δρόμο μας, κάποιοι θα διασταυρωθούν μαζί μας και ίσως συνεχίσουν στο πλάι μας, κάποιοι άλλοι θα μείνουν πίσω και θα μας περιμένουν. ‘Ολα είναι πιθανά, όλα είναι δεκτά.

Άλλωστε -όπως μου αρέσει να λέω συχνά- οι άνθρωποι είμαστε σαν τα τρένα. Τρέχουμε πάνω στις ράγες προς αντίθετες κατευθύνσεις, σε παράλληλη πορεία που δε διασταυρώνεται ποτέ. Μόνο για λίγο σταματάμε σε κάποιο σταθμό και παίρνουμε επιβάτες που όμως σε επόμενη στάση θα κατεβούν. Σε κάποια από τις στάσεις θα χαιρετήσουμε και το απέναντι τρένο που έχει σταματήσει δίπλα μας αλλά έχει άλλη κατεύθυνση από τη δική μας. Στον τελικό σταθμό θα είμαστε μόνοι μας αλλά το σημαντικό είναι καθόλη τη διάρκεια του ταξιδιού να μην έχουμε νιώσει μοναξιά, να έχουμε γεμίσει από εικόνες, από στιγμές και από πρόσωπα. Να έχουμε πάρει και να έχουμε δώσει. Και πού ξέρεις, ίσως τελικά οι παράλληλες γραμμές να έχουν και κάποιο σταυροδρόμι.

Comments

comments