Με ρώτησες γιατί κουβαλάω πάντα μαζί μου ένα σημειωματάριο. Με κοίταξες με ύφος σχεδόν θυμωμένο όταν πήρα για ακόμα μια φορά το κινητό στο χέρι μου και σε φωτογράφησα. “Μα δε βαριέσαι να γράφεις και να φωτογραφίζεις;” Όσο εσύ είσαι απασχολημένη φωτογραφίζοντας, χάνεις όλες αυτές τις όμορφες στιγμές και τα λεπτά χαλάρωσης. Άσε κάτω το κινητό σου. Σταμάτα να σημειώνεις πάνω στην εφημερίδα μου τις σκέψεις σου!”

Έτσι μου έλεγες κάθε φορά που πηγαίναμε μαζί διακοπές. Κάθε φορά που περπατάγαμε δίπλα στη λίμνη και σε σταματούσα για να βγάλω φωτογραφία μια πάπια την ώρα που έβαζε το κεφάλι της στο νερό ή όταν οδηγούσες και μου άρεσε να φωτογραφίζω το προφίλ σου. Τις φορές που ξυπνούσα μέσα στον ύπνο μου και έψαχνα ένα φύλλο χαρτί για να σημειώσω μια σκέψη ή όταν με έβρισκες στο μπαλκόνι να γράφω στον υπολογιστή.

Ποτέ δεν κατάλαβες γιατί μου άρεσε να γράφω τις σκέψεις μου και τα συναισθήματα της στιγμής στο χαρτί. Ποτέ δεν κατάλαβες γιατί συγκέντρωνα εισιτήρια και αποκόμματα από τα ταξίδια που κάναμε παρέα. Ποτέ δεν μπόρεσες να κατανοήσεις την τρέλα που με έπιανε όταν ξεχνούσα τη φωτογραφική μηχανή στο σπίτι ή όταν έχανα το στυλό μου και δε μπορούσα να γράψω στο σημειωματάριο.

Και όμως ήταν τόσο απλό και τόσο ξεκάθαρο. Φωτογράφιζα τις στιγμές και σημείωνα τα συναισθήματα. Θα μου πεις τώρα, γιατί; Γιατί όλα γίνονται για τις αναμνήσεις. Οι αναμνήσεις είναι αυτές που μας μένουν όταν επιστρέφουμε από ένα ταξίδι. Οι αναμνήσεις είναι αυτές που μας κάνουν να κλαίμε ή να γελάμε όταν θυμόμαστε ένα αγαπημένο πρόσωπο. Οι αναμνήσεις είναι αυτές που μας κρατάνε πίσω ή μας αφήνουν το χέρι για να δημιουργήσουμε νέες που θα αντικαταστήσουν τις παλαιότερες.

Αν το διάβαζες τώρα αυτό το κείμενο θα μου έλεγες πως δεν είναι δυνατό να ζούμε για τις αναμνήσεις και από τις αναμνήσεις. Ναι, δε διαφωνώ. Το να ζούμε τη στιγμή είναι αυτό που μετράει. Έτσι δε λένε όλοι; Και όμως αυτή η στιγμή μετά από λίγο γίνεται ανάμνηση. Και είναι στο χέρι μας να την κρατήσουμε, να την αποθηκεύσουμε είτε σε ένα τετράδιο, είτε σε ένα ηλεκτρονικό αρχείο ή σε μια φωτογραφική εκτύπωση. Ξέρω ξέρω εσύ τις κρατάς στο μυαλό σου. Θα σε δω στα 80 σου όμως.

Με ρωτάς αν σημειώνω και τις στιγμές μου με άτομα από το παρελθόν ή αν τελοσπάντων ανοίγω τις σημειώσεις μου και διαβάζω για πρώην, για φίλους, για γνωστούς και αγνώστους. Ε ναι, δε μπορώ να στο κρύψω. Φίλοι που μπήκαν στη ζωή μου ανέλπιστα, συγγενείς που αγαπώ και συγγενείς που απεχθάνομαι, φίλες που έγιναν στη συνέχεια απλά… γνωστές και άτομα που μοιράστηκα μαζί τους 5 χρόνια από τη ζωή μου ή απλά 4 βραδιές με θέα το Λυκαβηττό. Ταξίδια μακρινά, αποδράσεις του Σαββατοκύριακου, προβληματισμούς ή στιγμές ευτυχίας, μικρές χαρές, μεγάλες λύπες. Τα σημειώνω και τα φωτογραφίζω όλα.

Γιατί πολύ απλά, όσο και να θέλουμε να το αρνηθούμε, ζούμε και εξελισσόμαστε μέσα από τις αναμνήσεις μας. Αυτές μας κάνουν καλούς ή κακούς ανθρώπους. Αυτές μας δημιουργούν κενά ή μας δίνουν την ώθηση για να δημιουργήσουμε νέα πράγματα, να χτίσουμε νέες σχέσεις ή να τις διαλύσουμε από τη μια στιγμή στην άλλη. Σε κάθε περίπτωση το μυστικό είναι να μαθαίνουμε από αυτές και να μην τις ξεχνάμε.

Καταλαβαίνεις τώρα γιατί θυμώνω με αυτούς που λένε πως θέλουν να πιουν για να ξεχάσουν; Καταλαβαίνεις τώρα γιατί μου αρέσει να καταγράφω τις σκέψεις μου και να φωτογραφίζω τις στιγμές; It’s all about the memories baby! It’s all about the memories.

Comments

comments