Για ακόμη μία φορά γράφω ενώ βρίσκομαι στο αεροπλάνο. Αυτή τη φορά βέβαια είμαι στο αεροπλάνο της επιστροφής οπότε καταλαβαίνεις πως δε θα σου πω αυτά που σου έλεγα στο παλιό post ” σκέψεις στον αέρα“.

Είμαι με μόλις 5 ώρες ύπνο και γυρίζω στην Αθήνα μετά από ένα υπέροχο Σαββατοκύριακο με μια νέα φίλη, την Μ. Γυρίζω από τη Θεσσαλονίκη μου. Θα μου πεις γιατί “μου”; Ούτε φοιτήτρια ήσουν εκεί ούτε οικογένεια έχεις. Και όμως τη λατρεύω αυτή την πόλη, αγαπώ κάθε στενάκι της, κάθε μυρωδιά, κάθε δρόμο της, κάθε μπουγάτσα της (οκ, δε γέλασε κανείς, το ξέρω).

Τη Θεσσαλονίκη τη γνώρισα για πρώτη φορά όταν ήμουν γύρω στα 6. Είχαμε πάει οικογενειακώς σε κάτι φίλους των γονιών μου στην Παλιά Πόλη και παρόλο που ήμουν μια σταλιά, μου έκανε το κλικ αμέσως. Και φυσικά επέστρεψα και μόνη μου (εκεί έγραψα και το πρώτο μου κείμενο για τη συμπρωτεύουσα, γύρω στα 17 μου) και με παρέα, και με boyfriend και χωρίς. Και για δουλειά και για διασκέδαση.

Και κάθε φορά που ανέβαινα πάνω, ήταν σαν την πρώτη φορά. Όλα μου έμοιαζαν καινούρια, διαφορετικά, όμορφα. Και κάθε που έπρεπε να την αποχωριστώ αυτή την πόλη, βούρκωνα, βίωνα ένα μικρό χωρισμό. Ναι, μη γελάς! Μικρό χωρισμό, καλά διάβασες!

Η αλήθεια είναι ότι αυτό το πάθαινα από μικρή. Πηγαίναμε διακοπές σε ένα μέρος και λίγο πριν πάρουμε το δρόμο της επιστροφής, εγώ έβαζα τα κλάματα. Αλλά για πολύ κλάμα! Έκλαιγα που φεύγαμε, που αφήναμε πίσω μας το μέρος των διακοπών μας, το ταβερνάκι που τρώγαμε κάθε μεσημέρι, την παραλία με τα ψηλά βοτσαλάκια. Δράμα σου λέω!

Η μητέρα μου υποστήριζε πως ήμουν μικρή και ήταν λογικό να μου συμβαίνει αυτό. Το θέμα όμως είναι πως και μεγαλώνοντας συνέχισα να κλαίω κάθε φορά που άφηνα ένα μέρος. Λες και άφηνα πίσω μου άνθρωπο, τη σχέση μου, την οικογένειά μου. Και ναι, μου συμβαίνει ακόμη και τώρα που πλησιάζω τα 29.

Ένα μικρό χωρισμό. Αυτό βιώνω κάθε φορά που κλείνω τη βαλίτσα και μπαίνω στο αυτοκίνητο, στο τρένο, στο αεροπλάνο για να φύγω από ένα μέρος. Δε μπορώ να το εξηγήσω. Είτε ταξιδέψω για ένα Σαββατοκύριακο είτε για 15 ημέρες, τη στιγμή της αναχώρησης για την Αθήνα, ζω το δράμα μου. Λες και χωρίζω.

Ίσως γιατί όταν επισκέπτομαι ένα μέρος ανυπομονώντας να το γνωρίσω, να το εξερευνήσω, να ανακαλύψω κάθε κρυφή γωνιά του, ταυτίζομαι μαζί του. Γίνομαι ένα με τους ανθρώπους του, το ζω σαν να είμαι σε σχέση. Ξέρεις, στην αρχή της σχέσης, που είναι όλα τόσο υπέροχα, ερωτικά, καινούρια αλλά και λίγο αμήχανα, ανοίκεια αλλά ενδιαφέροντα! Και πάνω που έχω αρχίσει να κολλάω, έχω μπλεχτεί στους δρόμους, τις στοές, στα μαγαζιά και τις παραλίες, έρχεται η στιγμή που πρέπει  να φύγω… να χωρίσω χωρίς να ξέρω αν θα επιστρέψω κάποτε και πάλι εκεί, αν θα το ξαναδώ αυτό το μέρος.

Αυτή τη στιγμή… χωρισμού την έζησα και εχθές το βράδυ κοιτώντας την πόλη της Θεσσαλονίκης από το παλιό λιμάνι, κοντά στο μουσείο Κινηματογράφου. Κρατήθηκα και δεν έβαλα τα κλάματα γιατί δεν ήμουν μόνη μου αλλά και γιατί υποσχέθηκα πως θα επιστρέψω. Πάντα τη δίνω αυτή την υπόσχεση. Είναι μια μικρή παρηγοριά που δίνω στον εαυτό μου. Ένα ανοιχτό παραθυράκι που κάθε traveller αφήνει πίσω όταν φεύγει από ένα μέρος.

Έτσι και εχθές. Κοίταξα τη Θεσσαλονίκη μου στα μάτια και βιώνοντας για ακόμα φορά το χωρισμό μας της υποσχέθηκα πως θα επιστρέψω. ‘Όπως κάθε φορά άλλωστε!

Εις το επανιδείν λοιπόν αγαπημένη μου…

Comments

comments