Δεκέμβριος 2005. Εκείνη η βδομάδα  μου φαινόταν ατελείωτη. Ανυπομονούσα να έρθει το Σαββατιάτικο πρωινό, που θα έπαιρνα το τρένο  για να πάω στο αεροδρόμιο να παραλάβω τις αδερφές μου που έρχονταν από Κύπρο για μια βδομάδα και μετά θα επιστρέφαμε και οι τρεις  μας στην Κύπρο για τα Χριστούγεννα! Θα τις υποδεχόμουν για πρώτη φορά στο νέο μου σπίτι στην Αθήνα και εννοείται πως θα έκανα τα πάντα, για να τους αποδείξω ότι είχα μάθει όλα όσα έπρεπε να ξέρω, για να ζήσω σε αυτή την τρελή πόλη-που μέχρι τότε πίστευαν ότι δεν ταίριαζε στο χαμηλό προφίλ «μωρού» που θεωρούσαν ότι είχα.

Είχα συμπληρώσει κιόλας τρεις μήνες φοιτήτρια στην Αθήνα και ένα από τα βασικά πράγματα για τα οποία περηφανευόμουν, ήταν ότι  δεν έχανα πια τον προσανατολισμό μου, μπαίνοντας στο τρένο.. Έπαιρνα τη σωστή γραμμή και έφτανα εκεί που ήθελα χωρίς να σταματάω πια σε άγνωστες γειτονιές και να αναγκάζομαι να καταφεύγω στην εύκολη λύση, το ταξί, που σίγουρα θα έβρισκε το σπίτι μου στη Μεσογείων, απέναντι από το Ερρίκος Ντυνάν, αλλά θα κόστιζε κάτι παραπάνω..

Η πλατεία της Πανόρμου τα Σαββατιάτικα πρωινά, είχε την τιμητική της λόγω της λαϊκής αγοράς, από την οποία φαίνεται πως ψώνιζε όλη η γειτονιά-εκτός από μένα! Αφού τη διέσχισα, μπήκα στο μετρό, αγόρασα το εισιτήριο μου, (τότε έκανε 20 λεπτά για τους φοιτητές) και κατευθύνθηκα προς τις κυλιόμενες σκάλες για να πάρω τη γραμμή του μετρό προς Δουκίσσης Πλακεντίας-Αεροδρόμιο. Ήταν η πρώτη φορά που θα έπαιρνα το τρένο με προορισμό το αεροδρόμιο. Σκέφτηκα, γιατί να χαλάω λεφτά για ταξί, αφού υπάρχει οικονομικότερο μέσο;

Οι αδερφές μου θα έφταναν στις 10:15 και η ώρα ήταν 9. Ήθελα να είμαι εκεί νωρίτερα για να τις παραλάβω και να μη χρειαστεί να με περιμένουν..

Στη Δουκίσσης Πλακεντίας, άλλαξα όπως έπρεπε γραμμή και τώρα ήμουν στην τελική ευθεία για το αεροδρόμιο. Στο τρένο, υπήρχαν αρκετές άδειες θέσεις και φαινόταν-από τις βαλίτσες δεξιά και αριστερά, ότι οι περισσότεροι θα κατέβαιναν στην τελευταία στάση, όπως κι  εγώ. Κάθισα όπως πάντα σε θέση δίπλα από το παράθυρο γιατί μου άρεσε πάντα αυτή η εναλλαγή των εικόνων έξω, την οποία καθόριζε η ταχύτητα του τρένου. Κάποια στιγμή, πρόσεξα ότι το τρένο πήγαινε πολύ πιο αργά απ’ ότι συνήθως αλλά δεν έδωσα σημασία. Άρχισα να χάνομαι στα σχέδιά μου για τη βδομάδα που θα περνούσα με τις αδερφές μου στην Αθήνα και χαιρόμουν που για πρώτη  φορά, θα ήμουν εγώ ο αρχηγός της παρέας…μέχρι που φθάσαμε στην Παλλήνη. Ένας κύριος μπήκε βιαστικά στο τρένο και φώναξε:”τα εισιτήριά σας παρακαλώ”!

Ήταν η πρώτη φορά που έβλεπα ελεγκτή στους τρεις μήνες που χρησιμοποιούσα το τρένο. Έβγαλα αμέσως απ’ το πορτοφόλι μου το εισιτήριό μου και περίμενα με αυτοπεποίθηση να μου το ζητήσει. Όταν ήρθε κοντά μου όμως και το πήρε στα χέρια του, το βλέμμα του ήταν αρκετό για να κάνει την αυτοπεποίθησή μου να μετατραπεί σε πανικό. Με κοροϊδεύεται δεσποινίς?  Μου λέει με ύφος αυστηρό. Τι εννοείτε, γιατί να σας κοροϊδέψω, ήταν η απάντηση μου, ενώ ένιωθα την καρδιά μου να αρχίζει να χτυπάει δυνατά. Αυτό το εισιτήριο δεν ισχύει για το αεροδρόμιο. Ισχύει μόνο για το μετρό. Για το αεροδρόμιο το εισιτήριο κοστίζει 6 ευρώ, μου είπε τονίζοντας το 6 και κάνοντας τους λιγοστούς (ευτυχώς) ταξιδιώτες, να γυρίσουν προς το μέρος του για να δούνε ποια ήταν η «έξυπνη» που κατσαδιάζει επειδή «παρανόμησε». Ήθελα απλά να ανοίξει η γη να με καταπιεί. Σκεφτόμουν πως αποκλείεται να τον έπειθα ότι είμαι «αθώα». Θα είχανε δει τόσα τα μάτια του ανθρώπου, σιγά που θα τη γλίτωνα. Ή που θα με κατέβαζε σκέφτηκα ή στην καλύτερη περίπτωση θα πλήρωνα ακριβά την αφέλειά μου να νομίζω ότι με 20 μόνο λεπτά, πάω αεροδρόμιο χωρίς καν να κάνω τον κόπο να ρωτήσω κάποιον που ξέρει τη διαδρομή.

Ήμουν έτοιμη να βάλω τα κλάματα αλλά ευτυχώς δεν το έκανα. Προσπάθησα να παραμείνω ψύχραιμη και με ειλικρίνεια του εξήγησα ότι είμαι μόνο τρεις μήνες στην Αθήνα και πρώτη φορά έκανα τη διαδρομή γι’ αυτό και άθελά μου «παρανόμησα». Από το βλέμμα του κατάλαβα ότι με πίστεψε. «Αν και δεν το συνηθίζω, στην περίπτωσή σας θα κάνω τα στραβά μάτια. Στο εξής όμως, να είστε πιο προσεκτική, μου είπε και προχώρησε προς την έξοδο, πριν προλάβω καν να του πω ευχαριστώ. Προφανώς δεν ήθελε να καταλάβει κανείς ότι τελικά «ο αυστηρός» ελεγκτής μου την είχε χαρίσει.

Πάνω στον πανικό μου, δεν είχα προσέξει ότι το τρένο είχε παραμείνει στην Παλλήνη, για πάνω από ένα τέταρτο. Μόλις το αντιλήφθηκα, άκουσα κάποιον απ’ έξω να λέει ότι υπάρχει κάποιο τεχνικό πρόβλημα. Η ώρα ήταν ήδη 10. Αντί να ηρεμήσω που το θέμα με το εισιτήριο έληξε, τώρα ήμουνα ακόμα πιο ταραγμένη που ήξερα ότι θα αργούσα να φτάσω στον προορισμό μου. Δε θυμάμαι για πόσα λεπτά είχαμε μείνει στην Παλλήνη ούτε την ακριβή ώρα που έφτασα στο αεροδρόμιο. Αυτό που θυμάμαι, είναι πως οι αδερφές μου ήταν ήδη εκεί και με περίμεναν γεμάτες αγωνία που το αθόρυβο κινητό μου, άφησε αναπάντητες τις δεκάδες κλήσεις τους. Μόλις τις είδα άρχισα να κλαίω. Ήθελα από ώρα να το κάνω με τόσο άγχος που τράβηξα. Εκείνες όμως, τις είχα αφήσει να πιστεύουν ότι ήταν απλά δάκρυα συγκίνησης που τις ξανάβλεπα μετά από τόσο καιρό. Κι ας ήταν υπερβολικό τόσο κλάμα…

Ειρήνη και Ευαγγελία, τώρα ξέρετε γιατί επέμενα τόσο να πάρουμε ταξί!

Η βδομάδα ευτυχώς κύλησε όπως τη φανταζόμουν. Ψώνια, βόλτες, ξενύχτια, μπουζούκια με φόντο την πόλη… που μου χάρισε μερικές από τις πιο ξεχωριστές στιγμές της ζωής μου, την ΑΘΗΝΑ!

Άντρη Κούννου,

απόφοιτος του Παντείου Πανεπιστημίου

και δημοσιογράφος

Comments

comments