Δεν ξέρω πώς πίνεις τον καφέ σου. Σκέτο; Με ζάχαρη; Δεν ξέρω τι σε κρατάει ξύπνια τα βράδια. Ποια σκέψη σε κάνει να πατάς καλά στη γη και να παλεύεις για τα όνειρά σου.

Αλλά σε ξέρω. Ναι, εσένα σε ξέρω.

Είσαι η γυναίκα που φεύγοντας από το σπίτι γυρίζεις τρέχοντας πίσω για να τσεκάρεις αν έχεις διπλοκλειδώνει την πόρτα. Είσαι εκείνη που ανεβάζει μόνη της το φερμουάρ του φουστανιού πριν βγει το βράδυ. Που άφησε την Ελλάδα για ένα μεταπτυχιακό στο εξωτερικό και τελικά έμεινε εκεί. ‘Η τελικά επέστρεψε. Που βαριέται να μαγειρεύει και φτιάχνει τόστ για βραδινό. Είσαι εκείνη που δεν χρειάζεται κανέναν να της κρατάει την ομπρέλα όταν βρέχει. Είσαι η γυναίκα που κουκουλώνεται μέχρι το κεφάλι μέσα στα σκεπάσματα στο διπλό της κρεβάτι.

Σε ξέρω. Γιατί έχουμε την ίδια φλόγα στα μάτια.

Φτάσαμε όλες μας εδώ ξεκινώντας από εντελώς διαφορετικούς δρόμους. Κάποιες ξεκίνησαν περπατώντας ένα απομονωμένο μονοπάτι, ένα δρόμο ταχείας κυκλοφορίας, μια γέφυρα. Κάποιες έφτασαν με γρατσουνιές, με μελανιές. Κάποιες άλλες χωρίς κανένα σημάδι. Δεν  έχει σημασία αυτό, σημασία έχει ότι όλες μας βρεθήκαμε στο ίδιο σημείο και όλες μας μας ενώνει το ίδιο σκεπτικό, η ίδια αγάπη για τη ζωή, η ίδια αγάπη για την περιπέτεια, η ίδια αγάπη για τον εαυτό μας.

Είμαστε οι γυναίκες που περνούν τα μεσημέρια Κυριακής μόνες τους στο σπίτι, αγκαλιά με μια κούπα καφέ και μπισκότα σοκολάτας. Είμαστε οι γυναίκες που του Αγίου Βαλεντίνου κάνουμε στον εαυτό μας δώρο ένα ρομαντικό γεύμα. Είμαστε οι γυναίκες που στα γενέθλιά μας κάνουμε δώρο στις κολλητές μας τα εισιτήρια για τη Ρώμη, απλά για να πάμε μέχρι μια συγκεκριμένη πλατεία και να φυσήξουμε δυνατά τα κεράκια της τούρτας μας. Είμαστε αυτές που θα αγοράσουν στον εαυτό τους αυτό το όμορφο δωράκι ως επιβράβευση μιας μικρής ή μεγάλης επιτυχίας στη δουλειά.

Είμαστε οι γυναίκες που συνειδητά βάλαμε στην άκρη “την αναζήτηση του απόλυτου έρωτα” γιατί αυτή τη στιγμή μαθαίνουμε να είμαστε “απόλυτα ερωτευμένες” με τον εαυτό μας ώστε όταν είναι η σωστή στιγμή να μπορούμε να δώσουμε αγάπη χωρίς περιορισμούς και σε εκείνον που θα χτυπήσει χαμογελαστά την πόρτα μας. Γιατί μπορεί τώρα να έχουμε επιλέξει να είμαστε μόνες μας αλλά ξέρουμε πως κάποια στιγμή θα γίνουμε μανούλες ενός μωρού ή και περισσότερων που θα έχουν το ίδιο λακάκι με το δικό μας, το ίδιο χαμόγελο με εμάς. Και ξέρουμε επίσης πως θα έρθει εκείνη η στιγμή που θα κοιτάξουμε μέσα στα μάτια εκείνου και θα αντικρίσουμε τα όνειρά μας να αντικατοπτρίζονται μέσα τους.

Ποτέ, ούτε για ένα λεπτό δεν είχαμε αμφιβολία ότι αξίζουμε αυτή τη στιγμή, αυτή την ευτυχία, τη συντροφικότητα. Το ξέρουμε πως θα έρθει αλλά δεν είναι τώρα αυτή η στιγμή. Το γνωρίζουμε, το δεχόμαστε και ζούμε τη ζωή μας με τους δικούς μας όρους.

Το ότι έχουμε όμως επιλέξει να είμαστε μόνες μας δε σημαίνει πως δεν είμαστε ευαίσθητες ή ρομαντικές. Δακρίζουμε κάθε φορά που βλέπουμε μια ρομαντική κομεντί, σιγοτραγουδάμε τους στίχους της ρομαντικής μπαλάντας που παίζει στο ραδιόφωνο ελπίζοντας πως κάποια στιγμή κάποιος θα γράψει και για εμάς ένα τραγούδι ή τελοσπάντων θα μας το τραγουδήσει.

Πηγαίνουμε όμως κάθε βράδυ για ύπνο ευτυχισμένες γιατί κανείς δεν κρατάει “αιχμάλωτη τη σκέψη μας”. Γιατί ξαπλώνουμε στο κρεβάτι  και ο νους μας ταξιδεύει ελεύθερος προς κάθε κατεύθυνση. Γιατί δεν περιμένουμε κάτι. Δεν περιμένουμε ακίνητες να μας συμβεί κάτι. Είμαστε πάντα εν κινήσει, αφιερωμένες σε όλα αυτά που θέλουμε να καταφέρουμε, σε όλα αυτά που αποζητά η ψυχή μας και που ξέρουμε πως δε χρειαζόμαστε κανέναν για να τα καταφέρουμε. Γιατί έχουμε σύμμαχο τον εαυτό μας.

Σε όλες αυτές τις γυναίκες είναι αφιερωμένο σήμερα το Post αυτό.

Ελπίζω να έχετε συνειδητοποιήσει πόσο δυνατές είστε.

Πολλές φορές η μοναξιά μπορεί να ενοχλεί, να πονάει αλλά το να έχεις μάθει να τα βγάζεις πέρα μόνη σου είναι κάτι που δεν μπορούν να το καταφέρουν όλοι. Η αυτάρκεια είναι χάρισμα που ακόμα και οι μεγάλοι πολεμιστές ζορίζονται να το διαχειριστούν. Να είστε ευτυχισμένες λοιπόν που το έχετε καταφέρει.

Και να θυμάστε πως δεν είστε μόνες σας. Είμαστε πολλές. Σε όλα τα σημεία της γης. Μπορεί να μιλάμε διαφορετική γλώσσα αλλά είμαστε τόσο ίδιες. Η καθεμιά μας έχει το δικό της όραμα, τα δικά της όνειρα τα οποία δε σκοπεύει να κάνει στην άκρη για κανέναν. Είτε είμαστε 25, είτε 35 είτε 45 χρονών δεν έχουμε ανάγκη κανέναν να μας πει ότι είναι ώρα να “φτιάξουμε τη ζωή μας”. Γιατί ποιος είναι ο ορισμός της φράσης “φτιάχνω τη ζωή μου;” Πού ξέρεις ότι για μενα η ζωή που ζω αυτή τη στιγμή δεν είναι η ιδανική;

Δουλεύουμε, πληρώνουμε ενοίκιο, σουπερμάρκετ, βενζίνες,  αγοράζουμε τα εισιτήρια για τα ταξίδια μας, έχουμε φίλους, οικογένεια, φλερτάρουμε, τρώμε, βγαίνουμε, ονειρευόμαστε, ελπίζουμε, γελάμε, κλαίμε. Όπως όλοι. Δε μας λείπει τίποτα και κανείς. Απλά το βράδυ κοιμόμαστε στο διπλό μας κρεβάτι μόνες μας. Γιατί αυτή τη στιγμή δε χρειαζόμαστε κάποιον.

Δε χρειαζόμαστε κανέναν να μας “γεμίσει τα κενά” γιατί δεν έχουμε κενά. 

Αυτός ακριβώς είναι και ο στόχος μας. Όταν κάποια στιγμή θα εμφανιστεί εκείνος, να είμαστε τόσο πλήρεις, τόσο γεμάτες, χωρίς κενά, χωρίς απωθημένα. Έτοιμες να προσφέρουμε την αγάπη μας χωρίς κόμπλεξ και να μοιραστούμε τα όνειρά μας με εκείνον που στα μάτια του μέσα θα βλέπουμε τον κόσμο όλο.

Για την ώρα όμως, ο κόσμος μας όλος είμαστε εμείς οι ίδιες… και μπράβο μας!

Υ.Γ: Αυτό το post το αφιερώνω και στις τρεις αγαπημένες μου φίλες Ε. , Λ. και Ε. Ξέρουν αυτές…

Καλή μας χρονιά ladies!

M.

Comments

comments