“Άκου μάνα, για όλους έχει ο θεός και ίσως το δικό μου άστρο να’ναι κάπου εκεί στο φως”
Αυτό το τραγούδι μού ήρθε στο μυαλό με το που την είδα.

Την είδα με το που μπήκα στο τρένο.
Μου ήταν αδύνατο να σταματήσω να την κοιτάω. Δε με κοίταξε ούτε μια φορά παρόλο που είμαι σίγουρη πως ένιωθε το βλέμμα μου πάνω της.

Κρατούσε προσεκτικά το κεφάλι του γιου της ο οποίος ειχε αποκοιμηθεί στην αγκαλιά της. Δεν έδειχνε κουρασμένη. Δεν έδειχνε ανήσυχη ή φοβισμενη. Κάθε άλλο.
Το βλέμμα της μαρτυρούσε μια αποφασιστικοτητα, ένα τσαμπουκά που έσπαγαν κόκαλα.

Το μυαλό μου πήγε κατευθείαν σε όλες εκείνες τις μητέρες που πέρασαν από μπροστά μου την εβδομάδα που ήμουν στη Λέσβο.
Μπροστά στην μητρική στοργή, αποφασιστικότητα και δύναμη και ο πιο δυνατός λυγίζει.

Θα αναρωτιέσαι τι είναι αυτά που σου λέω πρωί πρωί.. αλλά δε γινόταν να μη μοιραστώ τις train σκέψεις μου. Άλλωστε κάπως έτσι είχε ξεκινήσει και το blog μου. Σκέψεις και προβληματισμοί μέσα σε ένα τρένο.

Σε όλες εκείνες τις μητέρες ταξιδεύει η σκέψη μου σήμερα. Σε όλες εκείνες τις μητέρες με το έντονο βλέμμα, τη μεγάλη ψυχή και την τρυφερή αγκαλιά.

Ελπίζω καποια στιγμή να γίνω και γω μια τέτοια μάνα, μια μάνα καπετάνισσα.
Καλό ταξίδι μάνα. Ελπίζω να φτάσεις και συ και τα παιδιά σου στην Ιθάκη σας
Διάβασε για την εμπειρία μου στη Λέσβο εδώ: Μέρος Α’ και Μέρος Β’

Αν θες να βοηθήσεις και συ, δες πώς μπορείς εδώ

Comments

comments