Το ξέρεις, έχω κόλλημα/έρωτα/τρέλα με τα τρένα. Είναι η έμπνευσή μου και το μόνο μέρος που με χαλαρώνει και μου βγάζει το ρομαντισμό μου. Σε ένα τρένο ξεκίνησε το blog μου, σε ένα τρένο πέρασα τις πιο ουσιαστικές ώρες με
Μια καινούρια εμπειρία έρχεται να προστεθεί στη ζωή μου και στο
«Πώς μπορώ να βοηθήσω λοιπόν;» Αυτή ήταν η πρώτη μου ερώτηση όταν άρχισα να επεξεργάζομαι το ενδεχόμενο να πάω στη Λέσβο για μερικές ημέρες ώστε να προσφέρω λίγο από το χρόνο μου και να βοηθήσω όπως και όπου μπορώ
" Μα καλά δε φοβάσαι;" Δεν ξέρω πόσες φορές έχω ακούσει στο παρελθόν αυτή την ερώτηση! Για κάθε ταξίδι μακρινό ή κοντινό. Για κάθε ταξίδι που έκανα μόνη μου ή με παρέα, υπήρχαν τουλάχιστον 5 άτομα που θα έβαζαν στην κουβέντα
Μπρατισλάβα, μια μικρή πόλη χτισμένη όμως σε τόσο κομβικό σημείο, κυριολεκτικά μια ανάσα από την Αυστρία, την Ουγγαρία και την Τσεχία γεγονός που την καθιστά ιδανικό προορισμό για κοντινές εξορμήσεις και στις γύρω περιοχές!
Όλα ξεκίνησαν με ένα hashtag στο instagram το οποίο έκανε αναφορά στον Υπερσιβηρικό. Απλά όχι τον Υπερσιβηρικό της Σιβηρίας -αυτόν δηλαδή που είχα πάρει τον περασμένο Ιούλιο- αλλά έναν άλλο Υπερσιβηρικό. Εκείνον της Ιταλίας.
Έτσι αφού πήγα στη Λευκωσία, 2 μέρες πριν την επιστροφή μου στην Αθήνα έκλεισα ξενοδοχείο στην πόλη της Πάφου ώστε να καταφέρω να πάρω και μια μικρή "γεύση" από τη συγκεκριμένη πόλη.
Please stay warm. Λέω εγώ σε σενα, σε μενα. Μείνε "ζεστός" μέσα σου. Μείνε άνθρωπος. Μην αδιαφορείς.
Με έβαλε να υποσχεθώ πως θα επιστρέψω σύντομα. Εύκολο. Αυτό το είχα υποσχεθεί και στον εαυτό μου φεύγοντας από το camp OXY την προηγούμενη ημέρα. Γιατί αυτό είναι το άσχημο. Φεύγεις και νιώθεις πως δεν έχεις δώσει ακόμα ούτε το
Μετά από μια εβδομάδα στη Λέσβο ξαπλώνω στο κρεβάτι μου, κλείνω τα μάτια και στο μυαλό μου έρχονται 2 πράγματα. Λόφοι από πορτοκαλί σωσίβια και μεγάλα μαύρα μάτια να κοιτούν γύρω τους με αγωνία.