Αν με διαβάζεις καιρό, θα έχεις καταλάβει πως πέρα από τις περιγραφές των ταξιδιών μου, μου αρέσει να γράφω και τις σκέψεις μου και να τις παραθέτω στο blog , χωρίς φίλτρα. Και αυτό εδώ το post ανήκει σε αυτή την κατηγορία, στις… άφιλτρες σκέψεις.

Ναι, τα ταξίδια εξακολουθούν να είναι οι πρωταγωνιστές του blog  αυτού αλλά όπως το ταξίδι είναι μέρος της ζωής μου, έτσι είναι και η αγάπη, το πάθος, τα συναισθήματα που μου γεννιούνται όταν βρίσκομαι στο δρόμο. Και επειδή “πάνε πακέτο” δε γίνεται να μην αφιερώσω τουλάχιστον 2 παραγράφους σήμερα σε αυτά.

Κάθομαι που λες, στον 7ο όροφο του ξενοδοχείου που μένω στη Bangkok, με ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά και χαζεύω την πισίνα. Μόνη μου. Και ξέρω καλά πια πως όταν είμαι μόνη μου δε γίνεται να αποφύγω τις σκέψεις μου. Δε γίνεται να μην πιάσω κουβέντα με τον εαυτό μου.

Γιατί είσαι μόνη σου, με ρωτάει. Δεν είμαι μόνη μου απαντάω. Απλά δεν έχω κάποια σχέση, είμαι ελεύθερη, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Ελεύθερη να ζήσω, τα ταξιδέψω, να γνωρίσω νέα πρόσωπα, νέες εμπειρίες, νέες κουλτούρες. Να νιώθω νέα συναισθήματα που θα με παρασύρουν για κάποιες ώρες, για κάποιες ημέρες σε κάποια άκρη του κόσμου και θα με γεμίσουν ευτυχία.

Όταν ταξιδεύουμε, είμαστε -ή νιώθουμε- νέοι, ελεύθεροι και πιο ανοιχτοί στο να πιάσουμε κουβέντα με ξένους, να βρούμε κοινά χαρακτηριστικά και ενδιαφέροντα με ανθρώπους που ποτέ δεν είχαμε φανταστεί ότι θα γνωρίζαμε στη διαδρομή. Όταν ταξιδεύουμε έχουμε πάντα τη δυνατότητα και κάποιες φορές τη δικαιολογία, να δοκιμάσουμε κάτι καινούριο, να φορέσουμε κάτι που μας κάνει να νιώθουμε αυτοπεποίθηση, να γελάσουμε δυνατά χωρίς να μας νοιάζει αν οι γύρω μας μας κοιτάνε περίεργα.

Τίποτα δε μας κρατάει πίσω, είμαστε ελεύθεροι να δημιουργήσουμε από το μηδέν τον εαυτό μας, την εικόνα μας, αυτό που θέλουμε πραγματικά να είμαστε και παράλληλα με το backpack μας στην πλάτη, το χαμόγελο της ευτυχίας στο πρόσωπο, και τη μυρωδιά της ελευθερίας στα ρουθούνια, γινόμαστε πιο αληθινοί από ποτέ και αφηνόμαστε να παρασυρθούμε σε ένα μαγικό ταξίδι.

Και έτσι όπως είμαστε ευτυχισμένοι και περιπλανιόμαστε σε άγνωστες πόλεις με την αδρεναλίνη να χτυπάει κόκκινο, αναζητάμε την περιπέτεια και πολλές φορές και το romance. Γνωρίζουμε εκείνον ή εκείνη που έχει την ίδια φλόγα στα μάτια, την ίδια αχόρταγη ανάγκη για περιπέτεια, για ανακάλυψη του κόσμου και ερωτευόμαστε. Ερωτευόμαστε για μια μέρα, για 2 εβδομάδες για ένα μήνα και μετά οι δρόμοι χωρίζουν πάλι.

Τα τελευταία 2 χρόνια έχω επιλέξει να ταξιδεύω όσο περισσότερο μπορώ. Όχι, δεν είναι full time, ούτε είναι ταξίδια με τη δουλειά μου. Είναι προσωπικά ταξίδια που τα κάνω για να “ταΐζω” την πείνα μου για το άγνωστο, την ανάγκη μου για το καινούριο, το διαφορετικό, το μακρινό. Τα τελευταία 2 χρόνια έχω επισκεφθεί πάνω από 10 χώρες μακριά από την Ευρώπη και έχω επιλέξει να ταξιδεύω κυρίως μόνη μου. Τα τελευταία 2 χρόνια έχω επιλέξει να μην έχω σχέση παρόλο που μου δόθηκε η ευκαιρία και σε κάποιες περιπτώσεις είχα σχεδόν “λυγίσει”.

Επιλέγοντας τα ταξίδια, συνειδητοποίησα πως η καρδιά μου έχει επιλέξει να ανήκει στην περιπλάνηση, στη συνεχή αναζήτηση και γι’αυτό μετά την 5ετή σχέση μου στην Ιταλία δεν ξαναμπήκα σε διαδικασία να επενδύσω συναισθηματικά σε κάτι άλλο. Γιατί πολύ απλά, δεν είμαι έτοιμη να συμβιβαστώ, δεν είμαι έτοιμη να βάλω ξανά στη ζωή μου τη λέξη “μόνιμα”.

Έχω επιλέξει να είμαι μόνη μου, να μην έχω κάποιον δίπλα μου, να είμαι ελεύθερη. Έχω επιλέξει να βρίσκω παρηγοριά στη μοναξιά μου, έχω μάθει να με αγαπώ και να με προσέχω και γι’αυτό δεν έχω κανέναν ανάγκη να με προσέχει. Έχω επιλέξει να απολαμβάνω την ανεξαρτησία μου και να ζω τη ζωή μου με τους δικούς μου κανόνες. Και να σου πω κάτι; Την λατρεύω αυτή τη φάση της ζωής μου.

Δεν ξέρω πόσο θα διαρκέσει και δε σου κρύβω πως τώρα εδώ που κάθομαι στο rooftop και έχει αρχίσει να πέφτει το σκοτάδι και να γίνονται όλα λίγο πιο ρομαντικά γύρω μου, σκέφτομαι εκείνον που βρίσκεται μερικούς ορόφους πιο κάτω και με περιμένει να βγούμε για φαγητό και ξέρεις κάτι; Μου περνάει από το μυαλό πως με αυτό τον άνθρωπο θα μπορούσα να τα παρατήσω όλα και να αρχίσω να ταξιδεύω δίπλα του και μετά σκέφτομαι και εκείνον που βρίσκεται στην άλλη άκρη του κόσμου και κάποτε είχαμε πει πως θα ταξιδεύαμε στη Λατινική Αμερική παρέα και νομίζω πως μου λείπει.

Και έπειτα, συνειδητοποιώ πως στην πραγματικότητα δε θα αντάλλαζα με τίποτα αυτή την ελευθερία που μετά από πολλά χρόνια κατάφερα να έχω στα χέρια μου.

Ίσως μια μέρα, να ερωτευτώ κάποιον τρελά, ίσως μια μέρα να γνωρίσω κάποιον που να με αγαπάει τόσο πολύ όσο εγώ αγαπάω τα ταξίδια. Για την ώρα όμως, τα μάτια μου κοιτάνε τον ορίζοντα και τα βήματα μου με οδηγούν κάθε μέρα σε νέα, ανεξερεύνητα μονοπάτια. Είμαι single αλλά δεν είμαι μόνη μου. Είμαι ελεύθερη και δε νιώθω μοναξιά.

Δε νιώθω μοναξιά γιατί όλος ο κόσμος βρίσκεται δίπλα μου και απλώνεται στα πόδια μου και γω είμαι ελεύθερη να τον ανακαλύψω!

Comments

comments