” Σε ένα κόσμο που μπορείς να γίνεις τα πάντα, εσύ γίνε ευγενικός”, αυτή η φράση συνοψίζει το τέλος μιας πολύ περίεργης και αρκετά “αγενούς” εβδομάδας η οποία ομολογώ πως με δυσκόλεψε, με στεναχώρησε αλλά κυρίως με προβλημάτισε και με έκανε να πάρω λίγο χρόνο και να σκεφτώ.

Αλήθεια, εσύ πόσο ευγενικός είσαι με τους γύρω σου; Μη βιαστείς να μου απαντήσεις.

Πάμε πάλι. Αλήθεια, εσύ πόσο ευγενικός είσαι με τους γύρω σου;

Ο σεβασμός και η ευγένεια είναι έννοιες που ξεκινάμε να τις μαθαίνουμε όταν είμαστε ακόμα πολύ μικροί. Όταν παιδιά ακόμα, θα λάβουμε το πρώτο μας δώρο από κάποιον συγγενή μας και η μαμά μας θα μας πει: ” Τι λέμε Μαιρούλα;” “Ευχαριστώ”. Όταν ο μπαμπάς μας θα απαιτήσει να πούμε στο μικρό Δημητράκη “συγγνώμη” που του πήραμε από τα χέρια του τη μπάλα χωρίς να τον ρωτήσουμε γιατί δεν ήταν ευγενικό αυτό που κάναμε. Όταν η δασκάλα μας θα μας μιλήσει για την έννοια του πληθυντικού ευγενείας και πώς πρέπει να τον χρησιμοποιούμε. Όταν τα βιβλία μας στο λύκειο, θα μας μιλήσουν για το σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα και στο πανεπιστήμιο θα μας μιλήσουν για το σεβασμό σε μια ιδέα, το σεβασμό και την κατανόηση σε όλα όσα είναι διαφορετικά από τη δική μας καθημερινότητα, από τη ζωή μας, από τον τρόπο σκέψης μας.

Ο σεβασμός και η ευγένεια λοιπόν, από τα πρώτα βήματα μας σε ετούτο τον κόσμο, είναι έννοιες που μαθαίνουμε από τους δικούς μας ανθρώπους και από το εκπαιδευτικό μας σύστημα. Με τα χρόνια λοιπόν, μαθαίνουμε να τις καλλιεργούμε και να τις εξελίσσουμε και μαζί τους εξελισσόμαστε και εμείς. Σαν άνθρωποι, σαν προσωπικότητες, σα χαρακτήρες. Ή κάνουμε ακριβώς το αντίθετο. Τις ξεχνάμε. Τις διαγράφουμε. Τέλος. Delete.

Στη συνέχεια με το πέρασμα του χρόνου, θα ερωτευτούμε για πρώτη φορά. Και για δεύτερη. Ίσως και για τρίτη. Θα ακούσουμε ένα “δε θέλω να είμαστε άλλο μαζί”, ίσως και ένα “θέλω το χώρο μου”.. Θα το σεβαστούμε αυτό; Ίσως είμαστε εμείς που θα το πούμε. Θα ξαναερωτευτούμε, θα συγκατοικήσουμε, θα περνάμε όλη τη μέρα μαζί. Θα θέλουμε το χώρο μας. Θα δίνουμε άραγε και στον άλλο το χώρο του; Θα θέλουμε να σεβαστεί τις απόψεις μας. Θα σεβόμαστε άραγε και εμείς τις δικές του/της; Θα τον/την βαρεθούμε αλλά θα αρχίσουμε να βγαίνουμε και με άλλους χωρίς όμως να τολμάμε να χωρίσουμε. Εδώ πού είναι ο σεβασμός άραγε; Και θα ακούσουμε την ιστορία κάποιων γνωστών μας που ήταν παντρεμένοι με παιδιά αλλά χώρισαν γιατί εκείνος την “κεράτωνε” και εκείνη το έμαθε. Μα καλά δε σεβάστηκε τίποτα; Θα αναρωτηθούμε.

Και μετά είναι η δουλειά.  Ο πληθυντικός ευγενείας, η σωστή χειραψία. Ένα πρωινό στο γραφείο που θα μιλήσεις απότομα σε έναν συνάδελφο γιατί ξύπνησες άκεφος. Μια αντιπαράθεση που θα σε εκνευρίσει και θα σε κάνει να υψώσεις τη φωνή σου γιατί νιώθεις ότι χάνεις το δίκιο σου. Ένα “κατσάδιασμα” επειδή ο χι ή ο ψι ξέχασε να σου θυμίσει κάτι. Ένα αγενές email σε κάποιον που γνωρίζεις ελάχιστα και κατά βάθος δε σου φταίει αλλά… τι να κάνεις, “τον πήραν τα σκάγια” αφού δεν είσαι καλά σήμερα.

Και μετά το αυτοκίνητο. Θα εκνευριστείς με το διπλανό σου, θα βρίσεις τον μπροστινό σου που καθυστερεί, θα κλείσεις τον από πίσω σου, θα σταματήσεις στη μέση του δρόμου δεν πάει να κλείνεις και ολόκληρη την κυκλοφορία. Σιγά, τι έγινε. Θα ρίξεις μια μούτζα, θα πεις σε μια γυναίκα οδηγό να ” πάει στην κουζίνα της”, σε ένα άντρα ταξιτζή ” ρε ταρίφα πήγαινε πιο γρήγορα ρε!”. Θα ανοίξεις το παράθυρο και θα πετάξεις το σκουπίδι σου στο δρόμο, θα παρκάρεις σε σημείο που απαγορεύεται η στάση και η στάθμευση και θα πας για ποτό με τους φίλους σου, σα να μη συνέβη τίποτα.

Θα ανάψεις το τσιγάρο σου χωρίς να ρωτήσεις κανέναν αν τον ενοχλεί ο καπνός σου. Θα προσπεράσεις -χωρίς να σε νοιάζει -,κάποιον που περιμένει στην ουρά για να παραγγείλει. Θα κοιτάζεις  για ώρα το κινητό σου όσο σου μιλάει ο διπλανός σου, θα γράψεις ένα πικρόχολο σχόλιο κάτω από μια φωτογραφία ενός αγνώστου που ακολουθείς όμως στα Social Media και θα μιλήσεις στον ενικό αριθμό (ενώ συνήθως όταν απευθύνεις για πρώτη φορά το λόγο σε κάποιον, μιλάς στον πληθυντικό) στον άνθρωπο από το Πακιστάν που μπήκε στο μπαρ να πουλήσει λουλούδια γιατί καταβάθος – παραδέξου το, νιώθεις ένα τσικ καλύτερος. Και ας μην έχεις ιδέα ότι αυτός ο άνθρωπος πιθανόν όταν ζούσε στη χώρα του να ήταν καθηγητής πανεπιστημίου.

Photo credits: Gaby Rivas

Και μετά από όλα τα παραπάνω, γυρίζεις σπίτι σου, παίζεις με το σκύλο σου και του βάζεις φαγητό γιατί πάνω απ’ όλα είσαι καλός άνθρωπος. Δεν πάει να έβρισες, μείωσες, πλήγωσες, στεναχώρησες, νευρίασες, έκρινες  όποιον άνθρωπο βρέθηκε στο πέρασμά σου; Εσύ νιώθεις ότι είσαι καλός.

Όχι φίλε μου. Είσαι επιλεκτικά καλός. Επιλεκτικά ευγενικός. Επιλεκτικά μη ρατσιστής.

Μεγαλώνοντας, σε πολλούς από εμάς μεγάλωσε μαζί μας και το εγώ μας και έτσι ξεχάσαμε το “εμείς” και ξεχάσαμε το πόσο μικροί και ασήμαντοι θα ήμασταν χωρίς τους ανθρώπους γύρω μας. Δεν αρκεί να είμαστε ευγενικοί με τους δικούς μας ανθρώπους ενώ παράλληλα μιλάμε άσχημα σε έναν άγνωστο. Δεν αρκεί να παραχωρούμε τη θέση σε μια κυρία μεγάλης ηλικίας ενώ πριν λίγο είχαμε καρφώσει το βλέμμα μας κατακρίνοντας ένα ζευγάρι ομοφυλόφιλων αντρών που κρατιόντουσαν από το χέρι.

Δε γράφω αυτό το κείμενο για να σου πω ότι οι περισσότεροι άνθρωποι γύρω μου είναι αγενείς ενώ εγώ παρόλα αυτά έχω μάθει να σέβομαι, να είμαι ευγενική, να μιλάω αφού αφήσω τον άλλο να μιλήσει και να βγάζω συμπέρασμα για κάτι ή για κάποιον έχοντας πάρει πρώτα χρόνο για να το επεξεργαστώ.

View this post on Instagram

A post shared by MARIA KóFOU ╳ Tstories.gr ✈️ (@travelstoriesfromyworld)

Σου γράφω απλά για να σου θυμίσω πως το να είσαι ευγενικός με τους γύρω σου, δε σου κοστίζει τίποτα. Το να σέβεσαι τους γύρω σου σημαίνει ότι σέβεσαι και τον εαυτό σου. Μην αφήνεις ποτέ μια κακιά στιγμή να επηρεάσει αρνητικά τη συμπεριφορά σου απέναντι σε τρίτους. Μην αφήσεις ποτέ ένα αρνητικό γεγονός του παρελθόντος να επηρεάσει το πώς είσαι τώρα. Μάθε να λες ευχαριστώ, καλή συνέχεια, καλημέρα, καληνύχτα, παρακαλώ, στους ανθρώπους που περνούν από τη ζωή σου κάθε ημέρα.

Μάθε να δέχεσαι όχι μόνο τα “ναι” αλλά και τα “όχι” που σου επιφυλάσσει η ζωή και ξεπέρασέ τα με το κεφάλι ψηλά χωρίς όμως αυτό το κεφάλι να κοιτάει τους γύρω του αφ’ υψηλού. Είμαστε όλοι ίσοι. Μην το ξεχνάς.

Μάθε να σέβεσαι λοιπόν. Τον άνθρωπο σου, το φίλο, τον άγνωστο, τους γονείς σου, τις αποφάσεις που δε σε βρίσκουν σύμφωνο, το περιβάλλον, τη φύση, τον μαύρο/άσπρο/μπλε/κίτρινο/τον πολύχρωμο, τον ανήλικο, τον ενήλικο, τον μεσήλικο.

Και να είσαι ευγενικός. Πάντα.

“Περισσότερο από εξυπνάδα χρειαζόμαστε καλοσύνη και ευγένεια.” (Τσάρλι Τσάπλιν)

Comments

comments