Αγαπημένε μου,

Μου λείπεις. Μου λείπεις από το πρωί με το που ανοίξω τα μάτια μου μέχρι το βράδυ που θα ξαπλώσω στο κρεβάτι και θα κάνω την τελευταία σκέψη μου πριν με πάρει ο ύπνος.

Μου λείπεις όταν περπατάω στο δρόμο φορώντας τη μάσκα μου και μου έρχονται στο μυαλό όλα όσα περνούσαμε τόσα χρόνια και εγώ τα θεωρούσα δεδομένα. Το άγχος ή η βαρεμάρα που με έπιανε κάθε φορά που έφτιαχνα τη βαλίτσα μου για να έρθω σε σενα. Για να σε βρω. Ο πρώτος καφές της ημέρας που πίναμε όταν έφτανα εκεί. Το όμορφο άγχος της ανακάλυψης των νέων προορισμών που βρισκόμουν. Μου λείπουν οι άνθρωποί σου που γνώριζα σε κάθε ταξίδι. Η δυσκολία της επικοινωνίας σε μια ξένη γλώσσα που δεν είναι η μητρική μου ούτε η δική σου. Μου λείπουν τα χαμόγελα και τα “welcome” από όλα αυτά τα μέρη που επισκεπτόμουν.

Μου λείπει ο συνωστισμός. Ναι ο συνωστισμός στα αεροδρόμια, στα check-in desks,  στις πύλες εξόδου των αεροδρομίων, των λιμανιών. Μου λείπει η κίνηση που συναντούσα πάντα βγαίνοντας από το εκάστοτε αεροδρόμιο μέχρι να φτάσω στο ξενοδοχείο της πόλης που επισκεπτόμουν. Πόσο δεδομένα και κουραστικά μού φαίνονταν  όλα τότε.

Μου λείπει το χάος σου. Το όμορφο χάος των αγορών με φαγητά στα μεγάλα αστικά κέντρα αλλά και οι κραυγές δίπλα στο αυτί μου από τους μικροπωλητές στα δρομάκια των χωριών που περιπλανιόμουν. Μου λείπει η βαβούρα των μπαρ και των club που χωρίς μάσκες αγκαλιαζόμασταν και χορεύαμε όλοι μαζί, γνωστοί και άγνωστοι. Τα φλερτ στο μπαρ με ένα ποτήρι μπύρα στο χέρι. Όλα αυτά που είχαν αρχίσει να με κουράζουν μεγαλώνοντας. Όλα αυτά μου λείπουν.

Μου λείπει το συναίσθημα της ευφορίας αλλά και της συγκίνησης κάθε φορά που πατούσα το πόδι μου σε ένα προορισμό που είχα ονειρευτεί για χρόνια. Μου λείπουν οι νέες γεύσεις που χάριζαν στον ουρανίσκο μου δυνατές αν και όχι πάντα ευχάριστες στιγμές. Τα πολύχρωμα παράξενα φρούτα, τα λαχανικά που δεν είχα ξαναδεί ποτέ στη ζωή μου. Η μυρωδιά “τηγανίλας” στις υπαίθριες αγορές και οι ραφινάτες γεύσεις ενός εστιατορίου στην άλλη άκρη του κόσμου.

Μου λείπει να σέρνω τη βαλίτσα μου στα δρομάκια σου και εκείνη να είναι πιο ατίθαση από μένα και να μην θέλει να ακολουθήσει τα βήματα μου και εγώ να εκνευρίζομαι. Μου λείπει να αποφασίζω σε ποιο χώρο φύλαξης χειραποσκευών να την αφήσω για να μπορέσω να κάνω ανενόχλητη μια τελευταία βόλτα πριν φύγω για το αεροδρόμιο και πάλι.

Και πόσο μου λείπουν τα αγγίγματα, οι αγκαλιές, οι χειραψίες της πρώτης γνωριμίας με κάποιο άλλο ανθρώπινο ον τόσο ίδιο με εμένα αλλά και εξίσου διαφορετικό. Με τόσο ίδια ζωή και όμως τόσο διαφορετική ώστε να θεωρώ πως δε μπορεί, λογικά ζούμε σε ένα παράλληλο σύμπαν.

Μου λείπεις τόσο πολύ που συγχωρώ κάθε αγενή ταξιδιώτη που βρήκα στα ταξίδια μου, κάθε άσχημη στιγμή που πέρασα και ευχόμουν να ήμουν στην ασφάλεια του σπιτιού μου και σε οικείο περιβάλλον. Φαντάσου πόσο πολύ μου λείπεις που θέλω να νιώσω και πάλι αυτό το “γαργαλητό φόβου” στο στομάχι που μου προκαλούσε πάντα το να βρίσκομαι μόνη μου σε ένα μέρος που δε γνωρίζω καθόλου.

Μου λείπεις και σου ζητώ συγγνώμη που σε είχα τόσο δεδομένο. Που θεωρούσα ότι η σχέση μας ήταν “σιγουράκι”. Ότι θα βρισκόσουν πάντα εκεί διαθέσιμος για μένα.

Αγαπημένε μου κόσμε. Μου λείπεις. Μου λείπουν τα βουνά σου, τα ποτάμια σου, οι θάλασσες σου, τα χωριά σου, οι πόλεις σου. Μα πάνω απ’όλα μού λείπουν οι άνθρωποί σου! Οι φυλές σου. Η πολυχρωμία σου. Η “βαβέλ” σου.

Ναι, αυτό είναι ένα γράμμα -εξομολόγηση σε σενα. Και παράλληλα μια υπόσχεση και μια συνειδητοποίηση. Αγαπημένε μου κόσμε 🌎, δε θα σε θεωρήσω ποτέ μα ποτέ ξανά δεδομένο!

Μου λείπεις,

Μαρία

Comments

comments