Εχθές το βράδυ όπως χάζευα στον υπολογιστή έπεσε μπροστά μου ένα κείμενο. Ή καλύτερα ένα γράμμα. Ναι, ένα γράμμα το οποίο έγραψε μια traveler, η Natasha Amar, και απευθύνεται στον αγαπημένο της. Το διάβασα 3 φορές και αφού μάζεψα δάκρυα, χαρτομάντηλα και τα μαλλιά μου κότσο, ξαγρύπνησα και είπα να στο μεταφέρω.

Έτοιμος; Φύγαμε

“Πριν καν ξεκινήσω, σου ζητώ συγγνώμη αν αυτό που θα διαβάσεις παρακάτω σε κάνει κομμάτια τόσο πολύ που δε μπορείς καν να το αντέξεις και γω δε θα μπορώ να κατανοήσω αυτό σου τον πόνο. Βλέπεις, έχοντας ερωτευτεί όλο τον κόσμο δεν μπορώ να καταλάβω πως νομίζεις ότι μπορείς να κερδίσεις στο συγκεκριμένο “διαγωνισμό”, στη συγκεκριμένη σύγκριση. Πώς μπορείς να πιστεύεις ότι θα σε αγαπήσω περισσότερο από τα ταξίδια μου. Γιατί μπήκες άραγε σε αυτή τη διαδικασία αφού ήξερες από την αρχή πως θα χάσεις;

Το χειρότερο απ’ όλα ξέρεις ποιο είναι; Είσαι τόσο πολύ ερωτευμένος μαζί μου όσο εγώ με ολόκληρο τον κόσμο. Και ξέρεις, μου φαίνεται τόσο περίεργο που με αγαπάς και μου λες πως με βρίσκεις πολύ ενδιαφέρουσα. Πώς γίνεται; Ένα άτομο δεν μπορεί να είναι πραγματικά ενδιαφέρον όσο οι ατελείωτες πτυχές αυτού του κόσμου, όσο οι τόσες χώρες, οι τόσο διαφορετικές κουλτούρες, οι απίστευτα αλλιώτικες ημέρες σε κάθε γωνιά του πλανήτη.

Συγχώρεσέ με που γίνομαι τόσο σκληρή αλλά πίστεψέ με, οι άνθρωποι δίνουν πολύ μεγαλύτερες μάχες και βγαίνουν πιο δυνατοί. Πώς να συγκριθεί άλλωστε ο πόνος της ερωτικής απόρριψης με την πείνα, την έλλειψη νερού, τη φτώχεια. Ναι, δεν είναι δίκαιη αυτή η σύγκριση, το ξέρω και σου ζητώ συγγνώμη.

Συγγνώμη γιατί ξέρω πως με αγαπάς. Και γω σ’ αγαπώ αλλά πώς μπορώ να ζήσω μέσα στη ροζ τσιχλόφουσκα που έφτιαξες για να με προστατέψεις; Σε αυτό το μικρόκοσμο που εμένα με πνίγει; Άλλωστε πώς θα γίνω μέρος αυτής της αλλαγής που θέλω να δω στον κόσμο αν εγώ κάθομαι εδώ, στην ίδια χώρα, στην ίδια πόλη; Ελπίζω να καταλαβαίνεις ότι σε μενα δε θα βρεις την ήσυχη κοπέλα για σπίτι και οικογένεια, εμένα το μυαλό δεν ησυχάζει, τα χέρια μου δεν ξέρουν να μαγειρεύουν και το σώμα μου βρίσκεται πάντα στη γύρα.

Να σου εξομολογηθώ και κάτι ακόμα; Το ξέρω πως είναι λάθος αλλά κάθε φορά που τα μαύρα σου λαμπερά μάτια με κοιτάνε, εγώ βλέπω μέσα τους τις νύχτες που πέρασα σε εκείνο το μικρό λεωφορειάκι στην άκρη του πουθενά όπου έξω υπήρχε μόνο μαυρίλα. Θυμάμαι το σκοτεινό ουρανό γεμάτο αστέρια που χάζευα ξαπλωμένη σε ένα ποταμόπλοιο κάπου στην Ασία. Θυμάμαι τη χαρά που ένιωσα φτάνοντας μετά από ώρες περπατήματος και ανάβασης στην πιο ψηλή κορυφή. Το απίστευτο συναίσθημα του να τρως ένα φρούτο καθισμένος στη μέση της ζούγκλας και την απόλυτη ψυχική ηρεμία δίπλα στους μοναχούς του Νεπάλ. Όλα αυτά τα τόσο έντονα συναισθήματα που δυστυχώς εγώ δε θα μπορέσω να προσφέρω ποτέ σε σενα… Άλλωστε δεν είναι τυχαίο που μου λες συχνά πως είμαι κάπως “ψυχρή” μαζί σου. Νομίζω πως έχεις δίκιο. Είδες τι μου κάνει αυτή η τόσο ερωτική σχέση που έχω με τον κόσμο και τα ταξίδια; Με γεμίζει τόσα συναισθήματα που μετά δε μπορούν να συγκριθούν με την καθημερινότητά μας.

Πώς θα μπορέσω να βρω τις λέξεις για να σου ομολογήσω πως μου ήταν πάντα πιο εύκολο να ανοίγω την καρδιά μου και να μιλάω με τους ανθρώπους που γνώρισα στα ταξίδια μου παρά μαζί σου; Πως ακριβώς επειδή μαζί τους μοιράζομαι την ίδια τρέλα και το ίδιο πάθος για την αναζήτηση του αγνώστου, για τα ταξίδια, τους νιώθω πολύ κοντά μου όσα χιλιόμετρα και αν μας χωρίζουν. Ξέρεις γιατί συμβαίνει αυτό; Γιατί χωρίς να γνωρίζουν ποια είμαι πίσω στην χώρα μου και ποιο είναι το παρελθόν μου με αγαπούν γι’αυτό που είμαι εκείνη τη στιγμή που με γνωρίζουν και με αποδέχονται χωρίς όρους. Όπως και γω εκείνους.

Ίσως όλα αυτά που σου γράφω να είναι λάθος. Είσαι εγώ η ίδια να είμαι λάθος αλλά από την άλλη πλευρά ποιος είναι αυτός που ξέρει τι είναι λάθος και τι σωστό; Δε μπορώ να σε κατηγορήσω επειδή λες πως είμαι όλος σου ο κόσμος αλλά  ένας και μόνο άνθρωπος δε μπορεί να αντικαταστήσει την πολυπλοκότητα όλης της γης, γι΄αυτό μην περιμένεις να σου πω πως και συ είσαι όλος μου ο κόσμος. Λυπάμαι.

Τα σπινθηροβόλα βλέμματα των παιδιών πίσω από τα παράθυρα, ο γλυκός ήχος από μια γλώσσα που δεν μπορώ να καταλάβω, οι χρωματιστές υπαίθριες αγορές, οι φωνακλάδες μικροπωλητές στους δρόμους, τα διαφορετικά χαμόγελα και οι μυρωδιές από τις κουζίνες, όλα αυτά αγαπώ, όλα αυτά μου δίνουν ζωή, όλα αυτά εμφανίζονται και ξαναεμφανίζονται στα όνειρά μου. Ακόμα και όταν είμαι ξύπνια. Για όλα αυτά, θα αγαπώ πάντα λίγο περισσότερο τον κόσμο από σενα…”

Τώρα θα μου πεις, αγαπητό μου travelstoriesfromyworld γιατί κάθισες και μετέφρασες όλα αυτά; Αν όντως με ξέρεις έστω και λίγο… δε χρειάζεται να σου απαντήσω. Σε φιλώ

Μ.

Comments

comments