Έλα πες, τι σου έρχεται στο μυαλό όταν ακούς τη λέξη hostel; Η φθηνή εκδοχή του hotel για όσους δε διαθέτουν αρκετό χρήμα; Κάποιο ταξίδι σου στο εξωτερικό όταν ήσουν γύρω στα 20 κάτι σου; Backpacks πεταμένα εδώ και εκεί και πιτσιρίκια να χορεύουν μεθυσμένα στους διαδρόμους; Μη μου πεις μόνο ότι σκέφτηκες την ταινία Hostel γιατί θα αγχωθώ! Αλήθεια!

Όποια και να είναι η γνώμη σου, αν δεν έχεις μείνει έστω μια φορά στη ζωή σου σε hostel, δεν ξέρεις τι χάνεις! Στα 20 σου είναι must do, στα 30 σου είναι απλά μια ανάγκη γιατί θες να τη βγάλεις όσο πιο οικονομικά γίνεται. Στα 40 σου, well εκεί μόνο αν είσαι ορκισμένος backpacker και hostel lover το κάνεις…

Εγώ που λες, είχα αποφασίσει ότι δεν υπήρχε πλέον λόγος να κλείσω κρεβάτι σε hostel, είτε γιατί πλέον βρίσκεις πολύ οικονομικά δωμάτια σε οποιοδήποτε μέρος του κόσμου, είτε γιατί τα τελευταία χρόνια το άλλο μου μισό με είχε στα πούπουλα και δε βολευόταν αν δεν είχε τουλάχιστον 3 αστέρια πάνω από το κεφάλι του. Είμαι και υποχόνδρια, καταλαβαίνεις, είχα βολευτεί και γω με αυτή την επιλογή, οπότε όσο πιο αστεράτο τόσο πιο καθαρό, άρα fine by me!

Ετοιμάζοντας όμως αυτό το ταξίδι (που αν με έχεις φίλη στο FB ξέρεις) προς Κεντρική και Λατινική Αμερική και έχοντας ως στόχο να δω όσο περισσότερα μέρη μπορώ και το spending να είναι όσο πιο low cost γίνεται, έκλεισα εχθές με τη φίλη και συνταξιδιώτισσα O κρεβάτι σε hostel στην Cartagena της Κολομβίας. Ομολογώ ότι έχουν περάσει γύρω στα 5 χρόνια από την τελευταία φορά και ανησυχώ για το πως θα το διαχειριστώ. Βλέπεις έχω γίνει και σπαστική, γκρινιάρα και περίεργη.

Είχα λοιπόν την Ο στο skype και κοιτούσαμε τις επιλογές που είχαμε.

Να έχει ζεστό νερό, να έχει δωμάτιο με 8 κρεβάτια, να έχει καθαρό μπάνιο, wifi, μεγάλο μπαλκόνι, κουζίνα με ψυγείο και φούρνο μικροκυμάτων, να έχει φωτάκι για βραδινό διάβασμα πάνω από κάθε κρεβάτι, να βρίσκεται σε κεντρικό δρόμο. Αφού βάλαμε τσεκ σε όλα, κλείσαμε από ένα κρεβάτι 6,5 ευρώ τη βραδιά και με ένα ciao και buona notte αποχαιρέτησα τη φίλη μου και βγήκα offline.

Εκεί άρχισαν να με τρώνε οι προβληματισμοί. Μήπως έκανα βλακεία; Μήπως δεν είναι της ηλικίας μου; Μήπως θα αναγκαστώ πάλι να κοιμάμαι με κουκούλα γιατί δε θα αντέχω να ακουμπάω πουθενά; Αγχώθηκα, φύσηξα, ξεφύσηξα και είπα “δε βαριέσαι”. Αν δεν τα κάνεις τώρα αυτά πότε θα τα κάνεις; Στην τελική εσύ λες πως θες να γνωρίσεις κόσμο και να πιάσεις κουβέντα με αγνώστους που έχουν εντελώς διαφορετική κουλτούρα από τη δική σου.  Εσύ έλεγες ότι είσαι traveler και όχι tourist! Ορίστε! Ώρα να θυμηθείς τους παλιούς καλούς καιρούς! Και θυμήθηκα…

Hostel στη Μαδρίτη

Θυμήθηκα που λες τα γενέθλια που έκανα στο hostel Cat’s στη Μαδρίτη. Έκλεινα τα 22 και είχα πάει με λίγους erasmus friends για 4 μέρες στην πρωτεύουσα της Ισπανίας. Είχαμε διαλέξει το συγκεκριμένο Hostel γιατί ήταν πολύ χαρακτηριστικό, καθαρό και σε κεντρικό σημείο. Είχαμε κλείσει ένα δωμάτιο με 10 κρεβάτια και μέναμε όλοι μαζί. Θυμάμαι πως είχαμε κατέβει στην αίθουσα που μαζεύονται όλοι οι travelers και πίναμε τα ποτά μας χαχανίζοντας και μιλώντας με αγνώστους μέχρι που κάποια στιγμή γύρισα και είδα μια αυτοσχέδια τούρτα με 22 κεράκια να προσγειώνεται μπροστά μου. Όλοι μαζί γνωστοί και άγνωστοι άρχισαν να τραγουδούν το happy birthday στα ισπανικά και γω σαστισμένη από χαρά να γελάω και να κλαίω.  Εκεί ήταν όταν συνειδητοποίησα για πρώτη φορά πως η ευτυχία κρύβεται στα μικρά και φθηνά πράγματα. Πως είναι οι στιγμές και οι φίλοι που μένουν και όχι το room service και η σουίτα με θέα στον Τάμεση από το μπαλκόνι του κυριλάτου ξενοδοχείου.

Hostel στη Σεβίλλη

Στα παραπάνω συναισθήματα ήρθαν προστεθούν και οι στιγμές που έζησα με μια πολύ αγαπημένη μου φίλη όταν αποφασίσαμε να πάμε οι δυο μας με τα backpacks μας στη Σεβίλλη. Είχαμε φτάσει νύχτα στο hostel και θυμάμαι πως δε βλέπαμε τη μύτη μας γιατί οι υπόλοιποι 8 κοιμόντουσαν στα κρεβάτια τους και δε θέλαμε να τους ξυπνήσουμε ανοίγοντας τα φώτα. Εκείνη διάλεξε το πάνω κρεβάτι και εγώ πήρα το κάτω. Κοίταξα δεξιά μου και μέσα στο σκοτάδι είδα τον διπλανό μου να κοιμάται. “Άγνωστος εντελώς. Ελπίζω να μη μου κλέψει τα πράγματα”, σκέφτηκα. Ψόφια όπως ήμουν δεν πρόλαβα να αγχωθώ περισσότερο, έκλεισα τα μάτια και κοιμήθηκα. Το πρωί το κρεβάτι δίπλα μου ήταν άδειο. Δεν πρόλαβα ποτέ να τον γνωρίσω.

Θυμάμαι τα γέλια που ρίχναμε κάθε φορά που πιάναμε κουβέντα με μια παρέα Μαδριλένιων και τις παρεξηγήσεις που γινόντουσαν εξαιτίας της διαφορετικής γλώσσας. Θυμάμαι ότι ένα βράδυ βγήκαμε για τάπας με έναν τύπο από την Καμπότζη και πήγαμε να παρακολουθήσουμε τανγκό με μία Γερμανίδα και έναν Πορτογάλο. Θυμάμαι επίσης ότι ήρθε να μου κάνει έκπληξη ο τότε φίλος μου με τους κολλητούς του και επέμεινα να μείνουμε σε ξεχωριστά δωμάτια γιατί ο καθένας είχε την παρέα του. Θυμάμαι την ταράτσα του hostel, αραβικά μοτίβα, αιώρες και ξύλινα τραπεζάκια και τον μπλε ουρανό της Σεβίλλης.

Τέτοιες στιγμές τις ζεις μόνο στα hostel σκέφτηκα. Θυμήθηκα το hostel στη Βαρκελώνη, στην Castellon, στην Cordoba και τη Granada. Τότε που μας είχαν πάρει σηκωτές με το κρεβάτι και μας είχαν παρατήσει στη μέση του διαδρόμου. Έτσι, γιατί είχε πλάκα! Χμ, τώρα που το σκέφτομαι στην Ισπανία έμαθα να μένω σε hostels. Μετά ακολούθησε το Amsterdam και το Porto.

Ναι, κλείνοντας αυτό το κείμενο, είμαι σίγουρη πως έκανα καλά που έκλεισα hostel για τη διαμονή μου στην Cartagena. Και ναι, νομίζω πως το επόμενο ταξίδι μου θα το κάνω μόνη μου. Γιατί στην πραγματικότητα μένοντας σε hostel δεν είσαι ποτέ μόνος. Μοιράζεσαι το δωμάτιο, το φαγητό, τη μέρα σου και τη ζωή σου με άλλους που μπορεί να μη μιλούν την ίδια γλώσσα με τη δική σου αλλά έχετε κοινά ενδιαφέροντα. Με ποιο βασικό την κοινή σας αγάπη για τα ταξίδια! Τι καλύτερο;

Comments

comments