Το πρώτο post του 2015 αποφάσισα πως θα πρέπει να είναι αφιερωμένο σε πρόσωπα και όχι σε κάποιο μέρος, έτσι όπως ήταν άλλωστε και το κείμενο για το τέλος του 2014. Γιατί μπορεί να ταξίδια να είναι μέρος της ζωής μου αλλά οι άνθρωποι είναι αυτοί που μου δίνουν έμπνευση και κίνητρα για να ταξιδεύω. Είναι η μοναδική σταθερά της ζωής μου και ο λόγος να γυρίζω πάντα πίσω. Έτσι λοιπόν, αποφάσισα πως το σημερινό post θα είναι αφιερωμένο στη φίλη μου την Ο.

Κάποιους ανθρώπους την πρώτη φορά που τους γνωρίζεις τους αντιπαθείς κατευθείαν χωρίς καν να ξέρεις το γιατί, όπως με τον ίδιο αναπάντεχο τρόπο μπορεί να συμπαθήσεις πολύ κάποιους άλλους. Ε λοιπόν με την Ottavia έγινε το πρώτο!

Γνωριστήκαμε στο Μιλάνο, την πρώτη ημέρα του Μεταπτυχιακού και από το πρώτο λεπτό την αντιπάθησα! Ακόμα και τώρα δεν είμαι σίγουρη το γιατί. Μάλλον μου την έσπαγε η λονδρέζικη προφορά που χρησιμοποιούσε στο μάθημα των business english, μου την έσπαγε γιατί γέλαγε πολύ δυνατά, μου την έσπαγε γιατί μου θύμιζε εμένα.

Πέρασαν μήνες μέχρι να καθίσουμε τυχαία δίπλα σε κάποιο μάθημα και να πιάσουμε κουβέντα. Και εκεί βρήκαμε την κοινή μας γλώσσα, τα ταξίδια! Είχαμε ζήσει και οι δύο για κάποιο διάστημα στην Ισπανία και ήμασταν και οι 2 στη φάση “όπου γης και πατρίς”. Όπως μου περιέγραφε το ταξίδι της στο Λονδίνο και τη δουλειά που έκανε εκεί για να συντηρηθεί, διέκρινα στα μάτια της αυτή τη λάμψη που μου είχε περιγράψει ένα δικό μου άτομο πριν καιρό όταν την είχε διακρίνει και εκείνος με τη σειρά του στα δικά μου μάτια. Και έτσι απλά, η Ο. και εγώ “δέσαμε”.

Κάθε φορά που βρισκόμασταν σχεδιάζαμε τα επόμενα ταξίδια μας, χωρίς όμως να έχουμε πει πως κάποιο από αυτά θα θέλαμε να το κάνουμε μαζί. Απλά μοιραζόμασταν τις σκέψεις μας. Μέχρι που εγώ αποφάσισα πως ήθελα να γυρίσω Ελλάδα για δουλειά. Οι συζητήσεις μας αραίωσαν αλλά εμείς δενόμασταν κάθε φορά και περισσότερο. Ήρθε να με βρει στην Αθήνα, πήγα να τη δω, πάνω από 5 φορές σε ένα χρόνο, στο Μιλάνο. Μέχρι που στο τελευταίο μου ταξίδι στην Ιταλία, μου δήλωσε πως τον Σεπτέμβρη του ’14 έχει αποφασίσει να παραιτηθεί από τη δουλειά της και να γυρίσει με ένα backpack τη Λατινική Αμερική.

Δε μου φάνηκε περίεργο γιατί το είχαμε συζητήσει και στο παρελθόν αλλά πάντα στη θεωρία. Το πρώτο πράγμα που θυμάμαι ήταν ότι την αγκάλιασα σφιχτά και της είπα πως είμαι πολύ περήφανη για τη φίλη μου. Το δεύτερο ήταν πως ήθελα τόσο πολύ να ταξιδέψω μαζί της. Η αλήθεια είναι πως εκείνες τις ημέρες που μου το είχε ανακοινώσει ήμουν χάλια. Είχα επηρεαστεί τόσο πολύ, ήθελα να τα παρατήσω και γω όλα και να φύγω μαζί της. Δυστυχώς όμως δε με έπαιρνε οικονομικά.

Το τελευταίο βράδυ πριν φύγω από Μιλάνο μου πέταξε την ιδέα” γιατί δεν έρχεσαι μαζί μου στην Κολομβία 2 εβδομάδες και μετά γυρίζεις πίσω;”. Δεν το είχα σκεφτεί! Τρελάθηκα! Και εκείνο το βράδυ, έτσι απλά, ανοίξαμε το χάρτη και καταλήξαμε! Θα πηγαίναμε παρέα Παναμά, San Blas και Καρταχένα. Μετά εγώ θα επέστρεφα Ελλάδα και εκείνη θα συνέχιζε το ταξίδι της.Ήμουν τόσο χαρούμενη!

Θυμάμαι τη βραδιά πριν φύγουμε για Παναμά. Εκείνη ήταν πολύ αγχωμένη. Φοβόταν μην αρρωστήσει, φοβόταν μην ξεχάσει κάτι, φοβόταν να πει αντίο σε ένα συγκεκριμένο πρόσωπο. Προσπάθησα να μπω στη θέση της. Η Ο. είναι ένα αρκετά ανεξάρτητο άτομο αλλά είναι πολύ δεμένη με την οικογένειά της και τους φίλους της. Είχε διάφορα θέματα που προσπαθούσε να λύσει μέσα στα τελευταία χρόνια και πέρναγε πολλές φορές αρκετές φάσεις απαισιοδοξίας. Τη θυμάμαι να γκρινιάζει συχνά. Μου θύμιζε εμένα σου λέω! Η απόφαση να κάνει τελικά το συγκεκριμένο ταξίδι ήταν για αυτή υπέρβαση του εαυτού της και ήξερα πως θα άλλαζε για πάντα τον τρόπο που θα έβλεπε τα πράγματα από εδώ και στο εξής.

Έχουν περάσει 4 μήνες από την ημέρα που ξεκινήσαμε παρέα για Παναμά. Τέσσερις μήνες που η Οttavia βρίσκεται on the road. Πριν λίγο που μιλήσαμε μου είπε πως έκανε πρωτοχρονιά στο Buenos Aires και πως σε λίγες ώρες το λεωφορείο της θα έφευγε για Montevideo (Ουρουγουάη). Αυτοί οι 4 μήνες, νιώθω πως την έχουν αλλάξει πολύ. Μιλάμε και την ακούω χαρούμενη, ευτυχισμένη. Μου μιλάει για την ελευθερία, για το πόσο τρομακτικά όμορφο είναι να ξυπνάς χωρίς πλάνα, χωρίς συγκεκριμένο προορισμό και να αντικρίζεις κάθε μέρα άλλα τοπία, άλλα πρόσωπα. Για το πόσο ωραίο είναι να ξεκινάς το ταξίδι μόνος και στο δρόμο να βρίσκεις άτομα που ταξιδεύουν προς την ίδια κατεύθυνση. Να συνεχίζετε το ταξίδι μαζί μέχρι που κάπου οι δρόμοι σας χωρίζουν, κυριολεκτικά!

Είμαι πολύ χαρούμενη για εκείνη! Χαρούμενη και περήφανη. Ζει το όνειρό της και είναι πραγματικά ευτυχισμένη. Σίγουρα δεν είναι όλα τέλεια. Έχει χάσει στη διαδρομή πράγματα, έχει κοιμηθεί άπλυτη πολλές βραδιές, έχει χάσει λεωφορεία, τρένα, έχει κοιμηθεί σε παγκάκι αλλά συνεχίζει. Και τη θαυμάζω γι’ αυτό. Τη θαυμάζω και είμαι περήφανη που είναι φίλη μου. Ομολογώ πως κάθε φορά που την ακούω στο skype μελαγχολώ γιατί θα ήθελα να ήμουν και γω εκεί αλλά πάνω απ’όλα χαίρομαι που την ακούω ευτυχισμένη και παίρνω δύναμη από αυτή. Είναι η φίλη παράδειγμα προς μίμηση. Και γι’αυτόν ακριβώς το λόγο θεώρησα πως το πρώτο post της χρονιάς έπρεπε να είναι αφιερωμένο σε εκείνη.

Κλείνοντας θέλω να σου μεταφράσω λίγες γραμμές από ένα κείμενό του Blog της που έχω τη χαρά να φιλοξενούμαι και γω στις γραμμές του:

“Τρεις μήνες γεμάτοι από χιλιάδες νέα πρόσωπα, 5 διαφορετικές χώρες, μαγευτικά τοπία, νέες ανακαλύψεις και καθημερινή υπέρβαση των προσωπικών μου ορίων. Η φράση “πότε ήταν η τελευταία φορά που έκανες κάτι για πρώτη φορά” πιστεύω πως ταιριάζει απόλυτα σε όλους εμάς τους ταξιδιώτες και η απάντηση είναι μία: ” Εχθές, σήμερα, αύριο”.

Είμαι σίγουρη πως θυμάστε τη φίλη μου τη Μαρία που με συνόδευσε τις 2 πρώτες εβδομάδες του ταξιδιού στον Παναμά και την Κολομβία. Μου είχε μιλήσει για τις “μικρές χαρές” που σε κάποιες περιπτώσεις παύουν να είναι μικρές καθώς μπορεί να είναι τόσο απλές αλλά μας χαρίζουν μεγάλη χαρά.  

Τώρα την καταλαβαίνω. Ένα άνετο κρεβάτι, μια νέα γνωριμία, μια συναυλία στη μέση του δρόμου, ένα ζεστό μπάνιο κάτω από τα αστέρια. Οι μικρές χαρές είναι πολλές και καθημερινές και αυτό που πρέπει να κάνετε και εσείς είναι να τις βρείτε γύρω σας και μέσα σας. Θα τις βρείτε στα μικρά πράγματα που μπορεί να βρίσκονταν πάντα “κάτω από τη μύτη σας” αλλά δεν είχατε δώσει ιδιαίτερη προσοχή μέχρι τώρα γιατί πολύ απλά τα θεωρούσατε δεδομένα.

Αυτές οι μικρές χαρές είναι γεμάτες… μεγάλη ευτυχία και γω φίλοι μου, επιτέλους νιώθω πραγματικά ευτυχισμένη.”

Otti, ti voglio un sacco di bene

και αυτό το κείμενο είναι αφιερωμένο σε σενα

Μ.

Comments

comments