Ήρθε αυτή η ώρα που θα σου μιλήσω για το πιο όμορφο μέρος της Κεράλα! Να ξέρεις πως ό,τι και να διαβάσεις, ό,τι φωτογραφία και να δεις, δεν είναι τίποτα μπροστά σε όσα θα ζήσεις και θα νιώσεις αν δεις αυτό το μέρος από κοντά.

Ακολούθησέ με όμως για να πάρεις μια ιδέα, μια γεύση από αυτό τον πράσινο παράδεισο πάνω στη γη και να πεισθείς ότι ναι, πρέπει να ταξιδέψεις μέχρι την Ινδία σύντομα.

Η μέρα ξεκίνησε πολύ νωρίς εκείνη την Τετάρτη, γύρω στις 6 και κάτι. Το ξενοδοχείο ( The Quilon Beach hotel) βοήθησε σε αυτό γιατί η θέα που απλωνόταν μπροστά σου κοιτώντας από το παράθυρο, δε μπορούσε παρά να σε κάνει να βάλεις ξυπνητήρι για να προλάβεις την Ανατολή του ηλίου στην παραλία.

Η Ανατολή λοιπόν, με βρήκε να περπατάω στην παραλία της Kollam δίπλα στους ντόπιους ψαράδες που μόλις γύριζαν από το ψάρεμα. Μαζί μου,  σε αυτή μου την τόση πρωινή και τόσο διαφορετική βόλτα ένας νέος φίλος που μιλώντας μαζί του ισπανικά, αναλύσαμε περπατώντας τις ζωές μας, σε μόλις 20 λεπτά.

Αφού παρακολουθήσαμε με το στόμα ανοιχτό την ανατολή του ηλίου, γυρίσαμε στο ξενοδοχείο και ετοιμαστήκαμε για τη τα backwaters της Kerala.  Πριν όμως αποχαιρετίσουμε την περιοχή που μέναμε, μαζί με το δήμαρχο και τον Υπουργό Τουρισμού της Κέραλα, κάναμε μια μίνι κρουαζιέρα στα παράλια της Kollam και χαζέψαμε το χρωματιστό τοπίο με τη μυρωδιά της θάλασσας να εισβάλει στα ρουθούνια μας και τον ήλιο να μας ζεσταίνει το πρόσωπο.

Και κάπου εδώ άρχιζει το ταξίδι στον παράδεισο. Φτάνοντας στην περιοχή Alleppey κατεβήκαμε από το αγαπημένο λεωφορείο και μικρά φασαριόζικα ταξί, τα τουκ τουκ, μας οδήγησαν σε ένα από τα άπειρα κανάλια των backwaters της Κεράλα.

Τα backwaters της Κεράλα, είναι κανάλια 900 χιλιομέτρων που διατρέχουν όλη τη περιοχή με τη μορφή υδάτινων αρτηριών, ποταμιών & λιμνών τα οποία καταλήγουν στον Ινδικό Ωκεανό. Φοίνικες, πρασινάδες, πολύχρωμα σπίτια και κάτοικοι που κάνουν τις δουλειές τους αναπόσπαστοι, συνθέτουν ένα τοπίο βγαλμένο από όνειρο και συ εκεί, κάπου στη μέση σε ένα πλωτό σπίτι (houseboat) να μην ξέρεις που να πρωτοκοιτάξεις!

Χωριστήκαμε λοιπόν σε ομαδούλες γιατί οι υπεύθυνοι του Kerala Blog Express μας είπαν πως θα μέναμε 24 ώρες σε ένα πλωτό σπίτι της εταιρείας Rainbow Cruises ώστε να ζήσουμε αυτή τη μαγευτική εμπειρία όσο το δυνατό πιο ολοκληρωμένα. Εγώ και οι γείτονες μου λοιπόν,  2 fellow travel bloggers από τις Φιλιππίνες, η Mica και ο Marky (ναι, τα 3 Μ σε μια βάρκα), επιβιβαστήκαμε το μεσημεράκι εκείνης της ημέρας στο houseboat μας όπου μας υποδέχτηκε ο καπετάνιος, ο βοηθός του, ο μάγειρας και ο βοηθός του μάγειρα οι οποίοι θα μας συνόδευαν καθ’ όλη τη διάρκεια αυτού μας του ταξιδιού!

  Το καράβι ξεκίνησε αμέσως το ταξίδι του και εμείς σα μικρά παιδιά αρχίσαμε να περιεργαζόμαστε τα δωμάτιά μας. Κάθε δωμάτιο είχε το δικό του μπάνιο και φυσικά διπλό κρεβάτι. Αφού αφήσαμε τις τσάντες μας βγήκαμε στο κατάστρωμα, εκεί δηλαδή που θα περνούσαμε το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας αλλά και της νύχτας μας.

 

 

Το τραπέζι είχε ήδη στρωθεί για το μεσημεριανό φαγητό και εμείς πεινασμένοι δοκιμάσαμε το πεντανόστιμο ψάρι και τα 5 διαφορετικά είδη σάλτσας που το συνόδευαν. Όλα spicy φυσικά! Αφού φάγαμε, μεταφερθήκαμε μπροστά από το τραπέζι όπου αναπαυτικές ξύλινες πολυθρόνες μας περίμεναν για τον απογευματινό μας καφέ.

Μέχρι το σούρωπο είχαμε βγάλει τουλάχιστον 100 φωτογραφίες ο καθένας, είχαμε πιάσει κουβέντα με τον καπετάνιο και το πλήρωμα και είχαμε αναλύσει τα πάντα σχετικά με τη ζωή στα κανάλια της Κεράλα.

Οι εικόνες γύρω μας ήταν συγκλονιστικές και εμείς το μόνο που έπρεπε να κάνουμε είναι να έχουμε τα μάτια μας ανοιχτά για να αποθηκεύσουμε σε κάποια άκρη του μυαλού μας αυτόν τον τόσο διαφορετικό υδάτινο κόσμο ο οποίος ήταν καλά κρυμμένος στη Νότια Ινδία και μέχρι τότε δεν είχαμε ακούσει τίποτα γι’ αυτόν!

Καθώς το πλωτό μας σπίτι ταξίδευε νωχελικά στα backwaters, η ζωή των κατοίκων στις όχθες των καναλιών κυλούσε κανονικά. Παιδάκια με μπερδεμένα μαλλιά έτρεχαν χαρούμενα φωνάζοντας, άντρες ασχολούνταν με τις καλλιέργειες, γυναίκες έπλεναν τα ρούχα στις όχθες, πουλιά καθόντουσαν ανενόχλητα στις βάρκες. Μέσα από τις μισάνοιχτες πόρτες κρυφοκοιτούσαμε το εσωτερικό των σπιτιών το οποίο δεν ήταν άλλο από 4 τοίχους, χρωματιστά υφάσματα στο πάτωμα και κάποια παλιά εικόνα κρεμασμένη σε κάποια άκρη.

Όσο η βάρκα προχωρούσε, ένας καταπράσινος κόσμος αποκαλυτπόταν στα μάτια μας. Κανό μετέφεραν φαγητό και είδη πρώτης ανάγκης από κανάλι σε κανάλι, θορυβώδη βαρκάκια βόλταραν δίπλα μας, περίεργα μεγάλα μάτια σταματούσαν  για λίγο τις δουλειές τους και μας κοιτούσαν και χαρωπά πρόσωπα μας κουνούσαν το χέρι σε ένδειξη καλωσορίσματος.  Ήμασταν στον παράδεισο, δεν υπήρχε αμφιβολία και μας το επιβεβαίωνε η πλούσια βλάστηση, οι ψηλοί φοίνικες και ο χυμός καρύδας που κρατούσαμε τα χέρια μας!

Λίγο πριν το σούρουπο και αφού πιστέψαμε ότι είχαμε δει ό,τι πιο όμορφο υπήρχε, ήρθε η ώρα του ηλιοβασιλέματος και εκεί, συνειδητοποιήσαμε πως οι μαγικές εικόνες όχι μόνο δεν είχαν τελειώσει αλλά μόλις τώρα ξεκινούσαν.

Να βλέπεις τον ήλιο να χρωματίζει τους φοίνικες με εκείνο το βαθύ πορτοκαλί του και να πέφτει σιγά σιγά στο νερό δημιουργώντας γύρω μας μια παλέτα κόκκινων, πορτοκαλί και κίτρινων χρωμάτων. Δε χορταίναμε να φωτογραφίζουμε. Εκεί, ο καθένας μας χωρίς να ενοχλεί τον άλλο, χάθηκε στις σκέψεις του για λίγο, ονειρεύτηκε, ταξίδεψε και επανήλθε στην πραγματικότητα όταν πια ήταν ώρα για το βραδινό μας. Αστακός, κρασί, λαχανικά και spicy ινδικές σάλτσες. Ακολούθησε φρούτο και χαλάρωση.

Το βράδυ θα το περνούσαμε αγκυροβολημένοι κοντά σε άλλες βάρκες και το πρωί θα συνεχίζαμε το ταξίδι μας. Πριν πέσουμε για ύπνο, βρεθήκαμε και με μερικούς ακόμα travel bloggers του γκρουπ μας και μοιραστήκαμε λίγες ώρες χαλάρωσης στο σκοτάδι, με ένα ποτήρι κρασί, κουβεντούλα  και τραγούδια από τη χώρα του καθενός μας.

Αναμφίβολα, η καλύτερη ημέρα και νύχτα των 28 χρόνων ζωής μου…

 

Comments

comments