Είμαι εκεί. Είμαι ακόμα εκεί. Το σώμα μου γύρισε Αθήνα, το μυαλό μου έμεινε πίσω. Μετά από μια εβδομάδα στη Λέσβο ξαπλώνω στο κρεβάτι μου, κλείνω τα μάτια και στο μυαλό μου έρχονται 2 πράγματα. Λόφοι από πορτοκαλί σωσίβια και μεγάλα μαύρα μάτια να κοιτούν γύρω τους με αγωνία. Με αγωνία και ελπίδα. “Am I in Europe?” “Is this Greece?”

Έφτασα στη Μυτιλήνη Πέμπτη πρωί με τον Φ. & την Α. Δε γνωριζόμασταν από πριν, διάβαζαν μεν το blog μου αλλά δε γνωριζόμασταν από κοντά. Θα μέναμε μαζί για να μας έρθει πιο οικονομικά η διαμονή και θα βοηθούσαμε εθελοντικά ο καθένας όπως μπορούσε. Το λεωφορείο έφευγε από Μυτιλήνη για Μόλυβο στις 11 πμ και η διαδρομή θα διαρκούσε περίπου 1,5 ώρα. Κανείς μας δεν είχε ξαναεπισκεφτεί το νησί και συγκεκριμένα το Μόλυβο και ομολογώ πως μείναμε με το στόμα ανοιχτό. Λίγο που βοηθούσε ο καταγάλανος ουρανός, λίγο τα σπίτια με τα κεραμίδια τους, λίγο το κάστρο στο λόφο και η μπλε θάλασσα, λίγο το μαγευτικό ηλιοβασίλεμα, μας έκαναν να συμφωνήσουμε πως το νησί αυτό όσο πόνο και αν κουβαλάει εξακολουθεί να είναι πραγματικά υπέροχο.

Η πρώτη μέρα (Πέμπτη) στο Μόλυβο με βρήκε αρκετά χαλαρή. Έχοντας ψάξει από πριν τις ΜΚΟ που βρίσκονταν στην περιοχή και έχοντας δει πως η Starfish Foundation είναι αυτή που έχει αναλάβει τη βοήθεια στους πρόσφυγες που φτάνουν στην παραλία Εφταλού και στο λιμάνι του Μολύβου, αποφάσισα να απευθυνθώ σε αυτούς ώστε να δω πώς μπορώ να βοηθήσω. Καθώς οι συντονιστικές συναντήσεις όμως γίνονται  κάθε Δευτέρα, Τετάρτη, Παρασκευή και Σάββατο και έγω είχα φτάσει Πέμπτη, αποφάσισα πως ήταν ευκαιρία να γνωρίσω το χωριό και να χαζέψω στα στενάκια του. (Θα σου περιγράψω το Μόλυβο σε επόμενο post)

Η δεύτερη ημέρα (Παρασκευή) με βρήκε να περπατάω με την Α. στο πλακόστρωτο δρομάκι που οδηγούσε στο λιμάνι και συγκεκριμένα στην ταβέρνα “Το τραπέζι του Καπετάνιου -Captain’s table” κάπου γύρω στις 9 το πρωί. Γύρω από ένα τραπέζι μαζευτήκαμε 10 άτομα, Ισπανοί, Αμερικάνοι, Γάλλοι, Βέλγοι, Άγγλοι και μόλις 2 Ελληνίδες, εγώ και η Α . Η Tracy λοιπόν μία εκ των υπευθύνων της οργάνωσης, ανέλαβε να μας εξηγήσει το πώς μπορούμε να βοηθήσουμε έχοντας πρώτα μάθει αναλυτικά ποιο είναι το ταξίδι των προσφύγων και ποια διαδικασία ακολουθείται από τη στιγμή που φτάσουν ασφαλείς στις ακτές του νησιού.

Μας μίλησε για τις βάρδιες και τις υποχρεώσεις των εθελοντών για τις δύσκολες στιγμές αλλά και για τις στιγμές όπως αυτές που λόγω κακοκαιρίας δεν φτάνουν βάρκες και είναι η ιδανική περίοδος για να οργανωθούν καλύτερα και να καθαριστούν οι αποθήκες με τα τρόφιμα και το camp του OXY. Ο χώρος δηλαδή που συγκεντρώνονται οι πρόσφυγες για να αλλάξουν ρούχα, να φάνε, να κοιμηθούν και να ανασυγκροτηθούν μέχρι να έρθει το λεωφορείο που θα τους πάει στα σημεία συγκέντρωσης του νησιού ώστε να αποκτήσουν χαρτιά για να μπορούν να μετακινηθούν στην Ευρώπη χωρίς να θεωρούνται λαθρομετανάστες.

Όπως μας τόνισε η Tracy, την τελευταία εβδομάδα υπήρχε μια περίεργη ηρεμία. Για κάποιο λόγο που δε μπορούσαν να εξηγήσουν, δεν έφταναν βάρκες στο νησί. Ήταν λοιπόν ευκαιρία να οργανωθούμε με τα εσωτερικά θέματα και να δούμε πώς μπορούμε εμείς οι newbies να βοηθήσουμε. Αφού δηλώσαμε τα ωράρια που προτιμούμε για τις βάρδιες (23.00-7.30, 7:00-15.30, 15.00-23.30) μιλήσαμε με την Tracy για να της πούμε πως θα είμαστε στο Μόλυβο μόνο 5 ημέρες και εκείνη μας τόνισε πως παρόλο που είμαστε καλοδεχούμενες προτιμούν οι εθελοντές που έρχονται στο νησί να μένουν τουλάχιστον 1 μήνα ώστε να προλαβαίνουν να ενημερωθούν κατάλληλα και να έχουν το χρόνο να κατανοήσουν τη διαδικασία και να προσφέρουν όσο το δυνατό περισσότερα στην ομάδα και στους πρόσφυγες.

Η τρίτη ημέρα (Σάββατο) ήταν και αυτή που θα ξεκινούσε επίσημα η πρώτη μου βάρδια. Καθώς το πρωί θα πήγαινα στον 2ο καθαρισμό των παραλιών της περιοχής, είχα επιλέξει τη βραδινή βράδια στο Starfish ώστε να μπορώ να κάνω και τα 2 πράγματα την ίδια μέρα.

Μαζευτήκαμε λοιπόν γύρω στα 40 άτομα (περίπου 15 ήταν εργαζόμενοι από το Ελ. Βενιζέλος) και με την καθοδήγηση ντόπιων και Ελλήνων εθελοντών χωριστήκαμε σε ομάδες για να πάμε στις παραλίες που χρειάζονταν να καθαριστούν από σκουπίδια.

Η δική μου ομάδα ανέλαβε τον καθαρισμό της πιο “δύσκολης” παραλίας, αυτή της Εφταλούς. Στόχος μας ήταν να καθαρίσουμε μέχρι και την παραλία των Αγ. Αναργύρων καθώς το συγκεκριμένο σημείο ήταν το σημείο με τη μεγαλύτερη διέλευση προσφύγων και βαρκών.

Φτάνοντας στην παραλία της Εφταλούς, το πρώτο πράγμα που αντίκρισα ήταν 5 με 6 ξύλινες σπασμένες και μισοβουλιαγμένες βάρκες στην ακτή. Για δευτερόλεπτα πέρασαν από μπροστά μου οι εικόνες που είχα δει στην τηλεόραση και στα διάφορα ειδησεογραφικά sites. Ο νους μου δε μπορούσε να το χωρέσει πώς σε τόσο μικρές βάρκες στοιβάζονταν πάνω από 100 άτομα και ρίσκαραν τις ζωές του διασχίζοντας τη θάλασσα για να φτάσουν από την Τουρκία στην Ελλάδα και συγκεκριμένα τη Λέσβο.

Έπιασα στα χέρια μου ένα από τα σακιά τα οποία θα χρησιμοποιούσαμε για να συγκεντρώσουμε τα σκουπίδια και κατευθύνθηκα προς την ακτή. Δεν υπήρχε χρόνος για χάσιμο. Δεν υπήρχε χρόνος για μούδιασμα και δεύτερες σκέψεις. Έπρεπε να βοηθήσω στο καθάρισμα.

Το επόμενο σοκ ήταν η διαπίστωση πως κάτω από ένα στρώμα φυκιών κατά μήκος της ακτής κρύβονταν τουλάχιστον 30 πλαστικές, ξεφούσκωτες βάρκες. Οι ίδιες βάρκες που “φιλοξένησαν” για περίπου μιάμιση ώρα πρόσφυγες από τη Συρία, το Ιράκ και το Αφγανιστάν οι οποίοι με φόβο, άγχος και παράλληλα ελπίδα έφτασαν στην Εφταλού, στην Ευρώπη. Το μούδιασμα ήταν αναπόφευκτο αλλά καθώς όλοι γύρω μου δούλευαν και καθάριζαν πυρετωδώς συνέχισα και γω να καθαρίζω.

Στην παραλία υπήρχε ένας πρόχειρος καταυλισμός τον οποίο είχαν στήσει εθελοντές διαφόρων οργανώσεων και ήταν το πρώτο σημείο με είδη ανάγκης στο οποίο φιλοξενούνταν οι πρόσφυγες τα πρώτα λεπτά της αποβίβασής τους από τις βάρκες ώστε να του δοθούν οι πρώτες βοήθειες και να κατατοπιστούν για το πού βρίσκονται και το τι πρέπει να κάνουν για να φτάσουν στην Αθήνα.

Φτάνοντας προς την άκρη της παραλίας συνειδητοποίησα πως το κακό ήταν πολύ μεγαλύτερο από όσο μπορούσα να φανταστώ. Οι ξύλινες και οι πλαστικές βάρκες στην ακτή ήταν πάρα πολλές και δυστυχώς χρειάζονταν ειδικό μηχάνημα για την απομάκρυνσή τους από την παραλία. Εκείνη τη στιγμή έφτασαν δύτες από τη Νορβηγία ή τη Σουηδία και μας εξήγησαν πως θα βουτούσαν στη θάλασσα με συγκεκριμένο εξοπλισμό για να αρχίσουν να σπάνε κομμάτια από τις ξύλινες βάρκες ώστε να τις μεταφέρουν σιγά σιγά έξω. Μια διαδικασία που θα κρατούσε όχι ώρες αλλά μέρες ολόκληρες.

Είχε περάσει περίπου 1,5 ώρα από τη στιγμή που είχαμε φτάσει στην παραλία και έχοντας μαζέψει αρκετά σκουπίδια κατευθυνθήκαμε στους μικρούς κολπίσκους μετά την Εφταλού. Σπασμένες βάρκες και διάσπαρτα σωσίβια μαρτυρούσαν πως και εδώ είχαν αποβιβαστεί άτομα. Μαζέψαμε σε μεγάλους σάκους όσα μπορούσαμε και σε διαφορετικά σημεία συγκεντρώσαμε τα σωσίβια τα οποία στη συνέχεια θα τα έπαιρνε κάποιος για να τα ανακυκλώσει φτιάχνοντας σακίδια.

Δύο ώρες αργότερα γυρίσαμε πίσω κουρασμένοι αλλά ευχαριστήμενοι από τη δουλειά που είχαμε κάνει.

Εγώ και η Α. γυρίσαμε στο δωμάτιό μας για να κοιμηθούμε μερικές ώρες καθώς στις 11 το βράδυ είχαμε την πρώτη μας βάρδια. Εκείνη στο λιμάνι του Μολύβου και εγώ στο transit camp του OXY.

Την ώρα όμως που ξεκινήσαμε και οι δυο μας για να πάμε στα πόστα μας, ενημερωθήκαμε μέσω του chat της ομάδας πως καθώς δεν περιμέναμε πρόσφυγες και δεν είχαν φτάσει βάρκες θα μπορούσαμε να γυρίσουμε σπίτι μας και απλά να έχουμε κοντά μας το κινητό μας ώστε αν χρειαστεί να πάμε στα σημεία που είχαμε βάρδια.

Η νύχτα λοιπόν μας βρήκε στο δωμάτιο να κοιμόμαστε και να προετοιμαζόμαστε για την επόμενη ημέρα και την επόμενη βάρδια στις 3 το μεσημέρι.

Εδώ πρέπει να πω πως παρόλο που εμείς στο βόρειο μέρος του νησιού, στο Μόλυβο ήμασταν ήσυχοι, στην περιοχή του αεροδρομίου (νότια) άρχισαν να φτάνουν βάρκες το ξημέρωμα από τις 4 το πρωί και αργότερα. Γεγονός αρκετά περίεργο και αγχωτικό για τους εθελοντές και τους κατοίκους της γύρω περιοχής γιατί τους προηγούμενους μήνες οι βάρκες έφταναν μόνο στο βορρά και οι ομάδες είχαν φροντίσει να βρίσκονται εκεί και όχι στο νότο.

Συνεχίζεται…

—

Θέλω να ευχαριστήσω τη Hellenic Seaways για την υποστήριξή της και τα εισιτήρια που μου διέθεσε και επίσης την Α. και τον Φ. που αν και δε γνωριζόμασταν καθόλου, πήρα κάτι και από τους δυο. Νέοι κάτω των 25 χρονών, με απίστευτο χαρακτήρα και θέληση, μου έδειξαν πως η γενιά μου και η γενιά τους αν θέλουν μπορούν να κάνουν τα πάντα.

Comments

comments