Ραντεβού στις 20.30 στην Καπνικαρέας!

Εγώ που όταν επιστρέφω στην Αθήνα υιοθετώ το take your time Αθηναϊκό στυλ φτάνοντας πάντα στα ραντεβού με καθυστέρηση, αυτή τη φορά αποφάσισα να πάρω το τρένο σχεδόν μιάμιση ώρα πριν από τη συμφωνημένη ώρα!

Μπήκα λοιπόν στο τρένο, στάση Νέα Ιωνία με προορισμό Μοναστηράκι. Είχα πολύ καιρό να μπω σε τόσο ασφυκτικά γεμάτο βαγόνι. Η μούρη μου είχε κολλήσει στα κατσαρά μαλλιά της μπροστινής μου και ο κώλος μου διαμαρτυρόταν από το ζούληγμα που ένιωθε κολλημένος στην πόρτα. Δυστυχώς δεν είχα τη δυνατότητα να επεξεργαστώ καλά τους γύρω μου παρόλο που ένιωθα ότι αναπτύσσαμε μια ιδιαίτερη σχέση από την τόσο στενή-κυριολεκτικά- επαφή που είχαμε εκεί μέσα. Έτσι το μόνο που πρόλαβα να δω ήταν η ανορθόγραφη προειδοποίηση γραμμένη στ’ αγγλικά για το ότι οι πόρτες ανοίγει προς τα έξω. Κατά τ’ άλλα λένε ότι στην Ελλάδα μιλάμε πολύ καλά αγγλικά… Μάλιστα!

Κατέβηκα από το τρένο στην Ομόνοια, γιατί αν συνέχιζα τη διαδρομή μέχρι το Μοναστηράκι θα είχα ψοφήσει από έλλειψη οξυγόνου, γι’αυτό μετά από αρκετή σκέψη αποφάσισα να περπατήσω μέχρι την Καπνικαρέας… Η αρκετή σκέψη οφείλεται στο γεγονός ότι δεν είχα μαζί μου ταυτότητα παρά μόνο την ιταλική και αναρωτήθηκα τι θα μου συνέβαινε αν με σταμάταγε ο κύριος Επιχείρησης Σκούπας που είναι λένε ο Guest Star των τελευταίων ημερών! Αποφάσισα να μην αγχωθώ, άλλωστε η Ομόνοια και οι γύρω συνοικίες ήταν πάντα το δεύτερο σπίτι μου, φροντιστήρια, ψώνια και καφέδες πάντα στο κέντρο από μια σταλιά πιτσιρίκι! I own this place, σιγά μη φοβηθώ τον Guest Star που αποφάσισε να κάνει ντου το τελευταίο 5μηνο! Πού ήταν πριν 10 χρόνια όταν διέσχιζα την πλατεία Ομονοίας με την eastpack μου στην πλάτη μετρώντας τελειωμένους νέους στα πεζοδρόμια και άτομα με σπαστά ελληνικά που με πλησίαζαν ζητώντας μου λεφτά ή περίεργες ουσίες.

Έφυγα λοιπόν από την Ομόνοια με σκοπό να διασχίσω όλη την Πανεπιστημίου, να φτάσω Σύνταγμα και να κατέβω την Ερμού. Χωρίς μουσική στα αυτιά, χωρίς κινητό στο χέρι και με αργό βήμα απολαμβάνοντας τη διαδρομή. Άρχισα να παίζω στο μυαλό μου το παιχνίδι “βρες τις διαφορές”. Πόσα μαγαζιά έκλεισαν, πόσα μαγαζιά είχαν γίνει σουβλακερί, πόσα Εθνικά μνημεία ήταν ακόμα στη θέση τους, πόσο λίγος κόσμος περπατούσε στην Πανεπιστημίου… Κάποια στιγμή αποφάσισα ότι ήθελα να μασουλήσω καμιά βλακεία όσο περπατούσα, έλα όμως που πάνω από 6 περίπτερα ήταν κλειστά! Έφτασα στο μοναδικό ανοιχτό περίπτερο μπροστά από το Ζοναρς αλλά μπροστά στα ακριβά τραπέζια του και τον καθωσπρέπη κόσμο ντράπηκα να αγοράσω πατατάκια με ρίγανη!

Πήρα τη στροφή και έφτασα στην πλατεία Συντάγματος, κοίταξα την ώρα- ήταν ακόμα νωρίς-, έβγαλα μερικές φωτογραφίες τους λίγους τουρίστες μπροστά από το μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη και κατηφόρισα προς την Ερμού. Τα μαγαζιά κλειστά αλλά οι μουσικές από τους πλανόδιους πωλητές (αποφεύγω τη λέξη ζητιάνους) έδινε μια ευχάριστη νότα στο οδοιπορικό μου και ο κόσμος που περπατούσε γελώντας και φωνάζοντας με έκανε να αισθανθώ σαν να μην είχε περάσει ούτε μέρα από τότε που ήμουν καθημερινός θαμώνας του κέντρου των Αθηνών!

20.15 έφτασα στην Καπνικαρέας και μια και δεν είχε έρθει κανείς από τους γνωστούς μου κάθισα στο πεζουλάκι της εκκλησίας παρακολουθώντας τον κόσμο που πέρναγε από μπροστά μου τρώγοντας σουβλάκι ή το καινούριο τρέντ γιαουρτοπαγωτό. Κρυφακούγοντας τους γύρω μου μελαγχόλησα  γιατί συνειδητοποίησα ότι όλο αυτό που κάποτε ήταν η καθημερινότητά μου τώρα το βίωνα μόνο ως…τουρίστας.

Όμως κατάλαβα κάτι πολύ σημαντικό, ότι βλέποντας την Αθήνα με τα μάτια ενός τουρίστα κατάφερα να μην την απομυθοποιήσω, να μην τη μισήσω όπως οι κάτοικοι της… Κατάφερα να την έχω μέσα μου έτσι όπως την άφησα: βρώμικα πλακάκια, μυρωδιά σουβλακιού, αδέσποτα τετράποδα, ανοιχτά περίπτερα 24 ώρες το 24ωρο! Μια Αθήνα  κουρασμένη και κάθε χρόνο λίγο πιο γκρι, αλλά ηλιόλουστη, ζωντανή, φωνακλού και νυχτόβια όπως οι κάτοικοί της… που by the way συνεχίζουν να καθυστερούν στα ραντεβού τους. Ναι κάποιες συνήθειες δεν αλλάζουν εύκολα!

Είναι 21.00 και είμαι ακόμη καθισμένη περιμένοντας την παρέα μου….

Comments

comments