Ο κύριος Tod είναι ένας ιδιαίτερος τύπος, ένας διαφορετικός επιβάτης τον οποίο εγώ τον βρίσκω και ενοχλητικά αγενή!

Δεν τον συμπαθώ καθόλου, παρόλα αυτά είμαι αναγκασμένη να τον βλέπω καθημερινά τόσο το πρωί όσο και το απόγευμα γυρίζοντας από τη δουλειά.

Τις περισσότερες φορές κάθεται δίπλα σε όμορφες κυρίες, περιποιημένος και φορώντας ρούχα γνωστών σχεδιαστών. Άλλες φορές είναι καθισμένος δίπλα σε κάποιον τουρίστα. Σε εκείνη την περίπτωση μου φαίνεται διαφορετικός, πιο χοντρός και πιο ταλαιπωρημένος. Άλλες φορές μυρίζει λες και έχει βγει από κανένα φαστ φουντάδικο!

Τον τελευταίο καιρό ο κύριος Tod βρίσκεται καθισμένος δίπλα στους πιτσιρικάδες, ξενυχτισμένος και με ρούχα λερωμένα που μυρίζουν τσιγάρο.

Κάθε φορά που περνάω από μπροστά του, έχω την εντύπωση ότι με κοιτάει αλαζονικά, δεν ξέρω ποιό είναι το πρόβλημά του μαζί μου, αλλά εγώ τον βρίσκω απλά αντιπαθή!

Στην πραγματικότητα και εκείνος πρέπει να με αντιπαθεί, γιατί μια μέρα -το είδα στο μάτι του- ήθελε να καθίσει δίπλα μου αλλά τον απέφυγα με μια χαζή δικαιολογία ενώ μια άλλη φορά του πήρα τη θέση την τελευταία στιγμή. Για να μην αναφέρω την προηγούμενη βδομάδα που τον εξέθεσα στον ελεγκτή, γιατί ήμουν σίγουρη πως δεν είχε πληρώσει εισιτήριο όταν μπήκε στο τρένο!

Την τελευταία φορά – ίσως γιατί  έχει πλέον καταλάβει το πόσο τον αντιπαθώ – κρύφτηκε πίσω από ένα σωρό τσάντες, σακούλες και τσαντάκια για να μην το δω και καλά…

Τον κύριο Tod τον ονόμασα Tod γιατί την τελευταία φορά που τον είδα είχε στο χέρι του πιο πορτοκαλί Tod’s. O κύριος Tod είναι για την ακρίβεια, όλες αυτές οι τσάντες, βαλίτσες και σακούλες που πιάνουν χώρο. Είναι όλες αυτές οι τσάντες που αρνούνται πεισματικά να μπουν στον ειδικό χώρο για αποσκευές και επιμένουν να θρονιάζονται δίπλα στον κάτοχό τους πιάνοντας ένα ολόκληρο κάθισμα και φυσικά χωρίς να έχουν πληρώσει καν το εισιτήριο!

Στα μάτια μου ο κύριος Tod είναι όλες αυτές οι τσάντες που σου φωνάζουν με μάτια γουρλωμένα «το αφεντικό μου δε θέλει κανένα δίπλα του! Φύγε, φύγε! Κάθισε αλλού!»

Εγώ λοιπόν σε αυτά τα αφεντικά που εξακολουθούν να βάζουν την τσάντα τους στο διπλανό κάθισμα πιάνοντας έτσι μια επιπλέον θέση, μου αρέσει να τους τη σπάω! Πώς; Κάθε φορά που βλέπω έναν “κύριο Tod” καθισμένο προκλητικά, πάω στον ιδιοκτήτη του και του ζητάω να τον μετακινήσει  για να καθίσω εγώ!

Btw, από σήμερα λοιπόν εγκαινιάζεται  το καινούριο τρεντ/ κίνημα: #OCCUPY only one seat in the train!

Comments

comments