Αθήνα, η πόλη που δεν κοιμάται ποτέ! Η πόλη του άγχους, των ευκαιριών, της διασκέδασης, της ρουτίνας και πολλών άλλων πραγμάτων… Σε αυτή τη πόλη λοιπόν ζω κι εγώ…

Πολλοί θα την έλεγαν απρόσωπη ή ακόμα αδιάφορη. Αν με ρωτήσεις όμως τη δική μου γνώμη για την πόλη που ζω και εργάζομαι, θα σου έλεγα ότι η Αθήνα είναι μαγική…Ναι, μαγική! Γιατί οι εναλλαγές καταστάσεων, συναισθημάτων, ανθρώπων και γενικά των πάντων γίνονται τόσο γρήγορα που σαν κάποιο μαγικό ραβδάκι να τα αλλάζει όλα εκείνη τη στιγμή!!

Πολλοί θα έλεγαν: “Για ποια Αθήνα μας μιλάς ρε φίλε;” “Την Αθήνα των σκουπιδιών, των μεταναστών, της κίνησης, των φαναριών, πώς ζείτε έτσι,σας λυπάμαι”! Εγώ όμως δε λυπάμαι καθόλου αν θέλεις να ξέρεις! Χαίρομαι, επειδή δεν έχεις καταλάβει ποια είναι η Αθήνα, γιατί αν καταλαβαίναμε όλοι δεν θα μας χώραγε τόσα άτομα…

Επειδή όμως είμαι σίγουρος πως σας κούρασα και το θέμα μας δεν είναι η Αθήνα αλλά οι τρενο ιστορίες …  Ας πάμε λοιπόν στην ιστορία μας!!!

Ένα κλασσικό πρωινό Αθήνας, ξυπνάει το ρομποτάκι, ίδιες κινήσεις κάθε μέρα και γρηηηηηηηγορα στο μετροοοοοοοο για να πάμε στις δουλειές μας. Κάθε μέρα ίδια ώρα, στην ίδια θέση, στην αποβάθρα, στο μετρό στον άγιο Αντώνιο, κοιτάζω και παρατηρώ τους ανθρώπους γύρω μου και ανάλογα με τον τρόπο που κινούνται συμπεριφέρονται και ντύνονται, προσπαθώ να καταλάβω από το τι δουλειά κάνουν μέχρι το ό,τι μπορείς να φανταστείς…

Μου κινεί την περιέργεια ένας κύριος καλοντυμένος γύρω στα 35, αρκετά προσεγμένος. Στέκεται δίπλα μου και προφανώς κάνει και αυτός το ίδιο πράγμα, κοιτάζει τους άλλους επιβάτες. Έρχεται το τρένο, μπαίνουμε στο ίδιο βαγόνι, καθόμαστε δίπλα δίπλα. Μετά από αρκετές στάσεις κατεβαίνει και χάνεται…

Αυτό γινόταν κάθε μέρα για αρκετούς μήνες, ίδια ώρα, ίδια θέση στην αποβάθρα, ίδιο βαγόνι, ίδιες θέσεις!!! Ορισμένες φορές που καθυστερούσα έλεγα, κρίμα τον έχασα, πιστεύω και αυτός θα έλεγε το ίδιο… Κατά ένα μαγικό τρόπο είχαμε γίνει “φίλοι” χωρίς να έχουμε μιλήσει ποτέ. Με τον καιρό άρχισα να καταλαβαίνω πότε είχε νεύρα, πότε ήταν χαρούμενος, πότε ξενυχτισμένος, ώσπου ένα πρωινό λέω αύριο θα του μιλήσω, άλλωστε το τραγούδι το λέει: μια καλημέρα είναι αυτή, πες την κι ας πέσει χάμω!

Την άλλη μέρα λοιπόν, στέκομαι δίπλα του και του λέω καλημέρα, με καλημερίζει και εκείνος και συνεχίζουμε το ίδιο πρόγραμμα… Μέρα με τη μέρα το καλημέρα έγινε συζητήσεις, γέλια, συμβουλές, ανταλλαγή εμπειριών, κτίζοντας μια ωραία παρέα μεταξύ μας. Δυστυχώς μια μέρα άλλαξα ωράριο στη δουλειά, τον αποχαιρέτησα την τελευταία μέρα, είπαμε τις ευχές μας ο ένας στον άλλο και το παράξενο ξέρετε ποιο είναι…

Ποτέ δεν έμαθα ούτε πώς τον λένε ούτε τι δουλειά κάνει, ούτε που μένει! Τίποτα από τα βασικά, όπως ούτε και αυτός με ρώτησε ποτέ. Ξέραμε και οι δυο ότι το πρωί, μας περίμενε μια καλή παρέα στο τρένο μέχρι να πάμε στις δουλειές μας.

Μια καλημέρα είναι αυτή μπορεί να πέσει χάμω μπορεί να εξελιχτεί σε μια απλή γνωριμία, σε μια φιλία η ακόμα και σε μια σχέση. Εσύ πες την και που ξέρεις, μπορεί να γίνει κάτι………. μαγικόοοοοοο!!!! Γιατί είμαι σίγουρος πως ο μάγος…της Αθήνας παραμονεύει κάπου εκεί γύρω, στην αποβάθρα του μετρό, σε κάποιο παγκάκι μόνο και μόνο για να κάνει τις Αθηναϊκές μέρες μας πιο όμορφες και πιο ενδιαφέρουσες!

Ο Γιώργος Κοκολάκης σπούδασε στο

ΤΕΙ Ραδιολογίας και Ακτινολογίας της Αθήνας και

είναι από τους ελάχιστους νέους που

βρήκαν αμέσως δουλειά στο αντικείμενό τους.

Λάτρης του ψαρέματος και των καλών μαντινάδων!

Χωρίς αμφιβολία το πιο ρομαντικό κρητηκάτσι που έχω γνωρίσει!

Comments

comments