Σήμερα είναι το τελευταίο τρένο που παίρνω για να με πάει στη δουλειά, στο Μιλάνο!

Αν και τίποτα γύρω μου δεν φαίνεται διαφορετικό – το τρένο των 07.20 είναι πάντα το ίδιο, οι αγουροξυπνημένες φάτσες που περιμένουν στο σταθμό είναι οι ίδιες, η καθυστέρηση στο σταθμό της Μπρέσιας είναι όπως πάντα η ίδια – εγώ νιώθω διαφορετικά, νιώθω διαφορετική!

Ρουφάω τις εικόνες που βλέπω να περνούν από μπροστά μου με ιλιγγιώδη ταχύτητα κατά τη διάρκεια αυτού του τελευταίου ταξιδιού και προσπαθώ να τις απομνημονεύσω, να τις αποθηκεύσω ή καλύτερα να τις στουμπώσω βιαστικά σε μια γωνιά του μυαλού μου… Τα χωράφια, τα μικρά χωριά με τα μεγάλα σπίτια και τους κήπους τους, τους σταθμούς των τρένων, το πράσινο, την βιομηχανική περιφέρεια του Μιλάνου.

Δεν ξέρω αν θα ξανακάνω αυτή τη διαδρομή και καταβάθος εύχομαι να είναι η τελευταία γιατί προτιμάω να συνεχίσω τις ιστορίες των τρένων μου εμπνευσμένη από πιο μικρές, κοντινές αποστάσεις, ιστορίες από μετρό ή τρένα της πόλης και όχι από  κουραστικά αργούς προαστιακούς …

Σίγουρα η 10λεπτη διαδρομή του μετρό δεν μπορεί να συγκριθεί με τίποτα με τις 4 ώρες ταξιδιού,γιατί σίγουρα ο χρόνος που έχεις στη διάθεσή σου δεν είναι ο ίδιος για: να μελετήσεις τις φάτσες, να μιλήσεις με τους γύρω σου, να γράψεις ή να διαβάσεις ένα ολόκληρο κεφάλαιο από το βιβλίο σου. Φυσικά ούτε λόγος για να κοιμηθείς στο μετρό, μέχρι να προλάβεις να κλείσεις βλέφαρο έχεις φτάσει στον προορισμό σου!

Γυρνάω όμως στο θέμα μου! Τελευταίο λοιπόν ταξίδι της γνωστής διαδρομής Desenzano – Milano! Δε μπορώ να κρυφτώ, μια μικρή μελαγχολία τη νιώθω – όπως πάντα άλλωστε –  όταν αφήνουμε στην άκρη μια συνήθεια που μπορεί καταβάθος να μη μας άρεσε αλλά είχε γίνει μέρος της καθημερινότητάς μας.

Το ανθρώπινο είδος έχει γενικότερα την τάση να βολεύεται στην καθημερινότητά του γιατί τα καινούρια δημιουργούν πάντα μια ανασφάλεια, ένα φόβο… Οι καθημερινές διαδρομές, για παράδειγμα, με προορισμό πάντα την ίδια στάση είναι βαρετές, αλλά και σιγουράκι για όλους, βολευόμαστε στο κάθισμα μας χαλαροί και ήρεμοι και αφηνόμαστε στο ταξίδι χωρίς ν’ ανησυχούμε γιατί απλά ξέρουμε πού θα κατεβούμε…

Όμως τι γίνεται όταν συνειδητοποιείς πως το συγκεκριμένο τρένο πάει πολύ αργά για τα γούστα σου ή ότι έχεις μάθει απέξω και ανακατωτά τη διαδρομή που την έχεις πλέον βαρεθεί;

Το ξέρω, δεν είναι εύκολο αλλά πρέπει να κατεβείς από το παλιό, βαρετό, αργό τρένο, πρέπει ν’αλλάξεις εισιτήριο και να πάρεις το καινούριο το πιο γρήγορο- ακόμα και αν κοστίζει πιο πολύ από το προηγούμενο, ακόμα και αν δε σου προσφέρει τη σιγουριά και τη σταθερότητα του παλιού τρένου.

Δεν είμαι φιλόσοφος για ν’αναλύσω τις επιλογές που κάνω εγώ ή οι γύρω μου αλλά το μόνο που θέλω να προσθέσω είναι μια φράση που είχα διαβάσει κάπου, κάποτε στην εισαγωγή ενός βιβλίου και όπως φαίνεται την πήρα στα σοβαρά: Αν όχι τώρα, πότε; Αν όχι εμείς, τότε ποιοί; 

Σας αφήνω για σήμερα, πάω ν’αλλάξω το εισιτήριο που λέγαμε γιατί το νέο τρένο με περιμένει στην αποβάθρα για να με πάει στο αεροδρόμιο…και δεν σκοπεύω να το χάσω με τίποτα!

Comments

comments