Από μικρή αγαπούσα τα αεροπλάνα. Τότε βέβαια δεν ήξερα ακόμα πως το αεροπλάνο θα γινόταν το μέσο που θα με ταξίδευε σε μακρινούς ή κοντινούς προορισμούς σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του κόσμου. Δεν ήξερα πως θα γινόταν αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μου και ελπίζω κάποια στιγμή και… της καθημερινότητάς μου.

Την πρώτη μου επαφή με αεροπλάνο την είχα -σύμφωνα- με τη μαμά μου όταν ήμουν βρέφος. Κατεβαίναμε στην Καλαμάτα, να με δουν οι παππούδες μου και πηγαίναμε λέει με αεροπλάνο. Ουάου! Από μωρό δηλαδή στην… εναέρια βόλτα. Φυσικά όπως είναι λογικό δε θυμάμαι τίποτα από αυτά τα καλοκαιρινά ταξίδια στο χωριό.

Θυμάμαι όμως πολύ καλά την πρώτη φορά που ερωτεύτηκα το αεροπλάνο. Πήγαινα στις πρώτες τάξεις του δημοτικού και είχαμε κανονίσει να πάμε Κωνσταντινούπολη με τους γονείς μου, στους άλλους παππούδες, τους γονείς του πατέρα μου οι οποίοι έμεναν μόνιμα στην Πόλη. Ο πιλότος εκείνης της πτήσης ήταν ο θείος μου ο οποίος λίγο πριν απογειωθούμε, με φώναξε στο πιλοτήριο.  Θυμάμαι σαν τώρα τα πρώτα δευτερόλεπτα που βρέθηκα στο συγκεκριμένο θάλαμο.

Όλα γύρω μου αναβόσβηναν, ο θείος μου πείραζε μερικά από τα άπειρα κουμπιά που είχε μπροστά του και ο συγκυβερνήτης δίπλα του μιλούσε σε ένα μηχάνημα που μάλλον έμοιαζε με ασύρματο. Ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά και έχω ακόμα στα χέρια μου τη φωτογραφία που μας είχαν βγάλει. Εγώ χαμογελαστή με το ροζ φουστανάκι μου και το καπέλο του θείου στο κεφάλι. Λίγο χαμένη αλλά παράλληλα ενθουσιασμένη γι’αυτό τον τόσο διαφορετικό “κόσμο” που είχα ανακαλύψει.

Και μετά ήρθαν οι επισκέψεις στο Τατόι. Κάθε χρόνο, λόγω του ότι το δημοτικό σχολείο στο οποίο πήγαινα βρισκόταν στο Τατόι, την ημέρα της Γιορτής της Αεροπορίας την περνούσαμε στο αεροδρόμιο μαζί με τους αεροπόρους. Ήταν μια από τις πιο όμορφες ημέρες του χρόνου την οποία περίμενα πώς και πώς!

Εκεί συνειδητοποίησα το πόσο πολύ μου αρέσουν τα αεροπλάνα. Δε μπορούσα να “πάρω τα μάτια μου” από πάνω τους. Θυμάμαι πως μας έβαζαν έναν ένα τα παιδιά μέσα στα διάφορα πολεμικά αεροπλάνα και γω όταν ερχόταν η σειρά μου να μπω, δεν ήθελα με τίποτα να κατέβω για να μπει το επόμενο παιδάκι μέσα. Θυμάμαι πως καθόμασταν για φαγητό με τους αεροπόρους και στο τέλος της ημέρας φεύγαμε με ένα μικρό δωράκι- αεροπλανάκι στο χέρι. Εκείνες οι επισκέψεις μας στο Αεροδρόμιο του Τατοΐου  λοιπόν ήταν η αρχή ενός μεγάλου εναέριου έρωτα. Εκεί κατάλαβα πως η σχέση μου  με τα αεροπλάνα θα ήταν χωρίς ημερομηνία λήξης.

Αν αναρωτιέσαι τώρα γιατί κάθομαι και σου τα λέω όλα αυτά θα σου πω μόνο να δεις το παρακάτω video. Πριν λίγες ημέρες ήταν η Γιορτή της Αεροπορίας και η Aegean Airlines οργάνωσε για λίγους τυχερούς μια πτήση με αεροπλάνο της ώστε να δουν από απόσταση αναπνοής τα πολεμικά αεροπλάνα (τα μαχητικά F16, F4 Phantom & Mirage 2000) να πετούν στον αέρα σε ένα απίστευτο airshow.

Έβαλα λοιπόν να δω το videάκι και μου ήρθε flashback η πρώτη μου πτήση και όλες εκείνες οι φορές που βρέθηκα στο Τατόι για την Γιορτή της Αεροπορίας. Και ήθελα να το μοιραστώ μαζί σου. Όπως τις περισσότερες σκέψεις μου άλλωστε!

Απόλαυσέ το λοιπόν και έλα να πετάξουμε μαζί… στα σύννεφα!

Μ.

Comments

comments