Φέτος τα Χριστούγεννα με βρίσκουν σπίτι. Όχι στην Αθήνα αλλά εδώ που είμαι τώρα και γράφω αυτό το κείμενο. Σε ένα μικρό μικρούτσικο χωριό της Μεσσηνίας, 25 λεπτά από την Καλαμάτα. Εδώ που παρόλο που δε γεννήθηκα ούτε μεγάλωσα, έμαθα να το αποκαλώ σπίτι μου και να το νιώθω σαν το μοναδικό μέρος του κόσμου που μπορώ να ξεκουραστώ, να χαλαρώσω και να εξαφανιστώ για λίγο από όλα.

Εδώ που η οικογένεια θα μαζευτεί γύρω από το τραπέζι δίπλα από το τζάκι και θα ευχηθεί “καλά Χριστούγεννα” χαμογελώντας. Παρόλο που στο ενδιάμεσο, με το πέρασμα του χρόνου μειώθηκαν τα άτομα γύρω από το τραπέζι. Παρόλο που κάποιοι έφυγαν για πάντα, κάποιοι ζουν έξω, κάποιοι μένουν σε άλλες πόλεις ή έχουν αποφασίσει να πάνε ένα ταξίδι ή να μείνουν σπίτι τους.

Πάντα αγαπούσα τα Χριστούγεννα. Από παιδί τα λάτρευα και δεν ήταν τα δώρα η αιτία αλλά το γεγονός ότι όλοι επέστρεφαν σπίτι. Όπου και να βρίσκονταν επέστρεφαν σπίτι για τις γιορτές.

Αυτός είναι και ο λόγος που τα αγαπώ ακόμα, γιατί είναι η μεγαλύτερη αφορμή για όλους να μαζευτούν σπίτι τους και να περάσουν τουλάχιστον μία ημέρα το χρόνου με την οικογένεια. Και η αλήθεια είναι πως με συγκινεί ακόμα περισσότερο όταν βλέπω φίλους που έχω γνωρίσει από κάθε γωνιά του πλανήτη, που δε μιλάμε την ίδια γλώσσα, δε μοιραζόμαστε την ίδια κουλτούρα ούτε καν την ίδια θρησκεία, άνθρωποι που ταξιδεύουν full-time, που έχουν επιλέξει συνειδητά να φύγουν από τη χώρα τους, να επιστρέφουν για Χριστούγεννα στην πατρίδα τους, στο πατρικό τους.

Αεροδρόμια, λιμάνια, σταθμοί ΚΤΕΛ και λεωφορείων γεμίζουν ασφυκτικά ίσως πιο πολύ και από τον Αύγουστο, που σα μήνας θεωρείται αυτός με τη μεγαλύτερη κίνηση. Και επειδή βρέθηκα αρκετές φορές να χαζεύω τον κόσμο να μπαίνει βιαστικά στα διαφορετικά μέσα μεταφοράς που θα τους πάνε σπίτι τους, ομολογώ πως πάντα μα πάντα συγκινούμαι και αυτό γιατί συνειδητοποιώ πως όποιο τρόπο ζωής και να έχεις διαλέξει, όσο μακριά και αν έχεις επιλέξει να ζήσεις, η οικογένεια είναι ο λόγος για να γυρίζεις πάντα πίσω και ειδικά τα Χριστούγεννα.

Όσο για μενα, πάντα γύριζα σπίτι όπου και να βρισκόμουν. Ή σχεδόν πάντα. Πέρασα μόνο τρεις χρονιές μακριά από το σπίτι μου, 2 χρονιές τις πέρασα στην Ιταλία όπου και ζούσα, και τα περσινά Χριστούγεννα που τα πέρασα στην άλλη πλευρά του πλανήτη, με μαγιό και κοκτέιλ στο χέρι.

Και ναι, τώρα που το θυμάμαι, εκείνα τα τρία Χριστούγεννα μού έλειπε η οικογένειά  μου, μου έλειπε το σπίτι μου αλλά εκεί που βρισκόμουν τόσο στην Ιταλία όσο και στο Πουέρτο Ρίκο, είχα δύο νέες οικογένειες που με έκαναν εξίσου ευτυχισμένη, την οικογένεια του Ιταλού πρώην φίλου μου, που από την αρχή με δέχτηκαν σα να είμαι και γω μέλος της δικής τους ιταλικής “φαμίλιας” αλλά και την οικογένεια των εξωτικών μου φίλων από την Καραιβική που πέρασα μαζί τους 2 εβδομάδες γεμάτες με οικογενειακές στιγμές, πολύ φαγητό, πολύ ποτό και πολλές βουτιές στα γαλαζοπράσινα νερά του Πουέρτο Ρίκο.

Και όπως είχα γράψει κάποια στιγμή στο παρελθόν  σε ένα χαρτί και στη συνέχεια στο facebook, οικογένεια δεν είναι μόνο οι άνθρωποι που μας ενώνουν δεσμοί αίματος μαζί τους & ζουν στο ίδιο σπίτι ή στην ίδια γειτονιά με εμάς. Οικογένεια είναι οι φίλοι που έχουν μοιραστεί κομμάτι της ζωής τους μαζί μας & ας βρίσκονται στην άλλη άκρη του πλανήτη. Κύπρος, Αγγλία, Ιταλία, Πουέρτο Ρίκο… Η δική μου οικογένεια είναι ΚΑΙ εκεί. Όπως και το σπίτι μου, βρίσκεται τόσο στην πατρίδα μου όσο και σε άλλες 5 γωνιές του πλανήτη.

Το σημαντικό είναι να  γυρίζουμε, να γυρίζεις πάντα για τα Χριστούγεννα. Όπου και να είναι αυτό. Ό,τι και να θεωρείς σπίτι σου. Γιατί τις περισότερες φορές σπίτι μας είναι οι άνθρωποι και όχι οι 4 τοίχοι.

Comments

comments