Και να’μαι πάλι εδώ μετά από σχεδόν ένα χρόνο. Στο αγαπημένο (;) μπλε τρένο της Trenitalia να διασχίζω την Τοσκάνη με προορισμό τη Λάτσιο.

Αυτή τη φορά βέβαια, μετά από 3 ολόκληρα χρόνια, διασχίζω τους 2 ιταλικούς νομούς  της κεντρικής Ιταλίας  και όχι τον παγωμένο Βορρά των Λομβαρδών. Να σου πω την αλήθεια, νιώθω σα να μην πέρασε μια μέρα από την περίοδο που πηγαινοερχόμουν με το τρένο Brescia -Milano κ-ά-θ-ε μέρα. Ε ναι, το παραδέχομαι! Μου λείπει όλο εκείνο το πήγαινε -έλα!

Μου αρέσει το ταξίδι με τρένο, αλλά αυτό αν με διαβάζεις από την αρχή (Σκέψεις ενός έμπειρου pendolare *)  θα το έχεις πάρει χαμπάρι! Μου αρέσει να κοιτάω έξω! Τα τοπία εναλλάσσονται τόσο γρήγορα και το μυαλό ασυναίσθητα  μπαίνει σε εγρήγορση ώστε να προλάβει όλες αυτές τις εικόνες που περνούν τρέχοντας μπροστά του. Οι εικόνες τρέχουν, το μυαλό επίσης! 

Πεδιάδες, δέντρα , κτήρια, βιοτεχνίες, πόλεις και ξανά πεδιάδες, φύση, χωματόδρομοι και σταθμοί τρένων στη μέση του πουθενά με περίεργα ονόματα που δεν μπορείς να προφέρεις με τίποτα και κουρασμένες φάτσες που περιμένουν υπομονετικά το επόμενο τρένο ! 

Και φυσικά ανάμεσα σε όλα αυτά… η γνωστή μελαγχολία. Αυτή η τόσο οικεία μελαγχολία του ταξιδευτή που νιώθει πως αφήνει πάντα κάτι πίσω του και παράλληλα το συναίσθημα της ανυπομονησίας για τα καινούρια που τον περιμένουν στη διαδρομή, στην επόμενη στάση.

Μέσα στο τρένο ξεκίνησα να γράφω τις σκέψεις μου, εδώ μου ήρθε η ιδέα του μπλογκ, στο τρένο πήρα μερικές από τις πιο σημαντικές αποφάσεις της ζωής μου και συζήτησα για τα πιο ενδιαφέροντα και ασήμαντα πράγματα με κόσμο που δε μίλαγε καν την ίδια γλώσσα με τη δικιά μου…

Το μυστικό είναι να πιάσεις θέση δίπλα στο παράθυρο, να βάλεις μουσική και να αφήσεις το μυαλό και το μάτι να τρέχουν.

Ιδανικά ταξίδεψε μόνος σου, μην το φοβηθείς. Πιάσε κουβέντα με αγνώστους, είναι και αυτό μέρος του ταξιδιού, μην το ξεχνάς. Και να διασχίσεις την Τοσκάνη με τρένο, θα με θυμηθείς!

Comments

comments